Piwonia

Piwonia (Paeonia) –
 jedyny rodzaj należący do rodziny piwoniowatych (Paeoniaceae).
 Należą do niego ponad 30 gatunków.
Pochodzą głównie z obszarów Europy i Azji o umiarkowanym klimacie,
jedynie 2 gatunki pochodzą z zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej.
 Gatunkiem typowym jest Piwonia lekarska (Paeonia officinalis).
 Pochodzi z zachodnioeuropejskiej części rejonu śródziemnomorskiego.
 Od stuleci uprawiana w Europie jako roślina lecznicza (cała roślina jest trująca),
następnie formy pełnokwiatowe sadzono w ogrodach jako byliny ozdobne.

Rodzaj piwonia nie ma przedstawicieli we florze Polski.

 Liczne gatunki i odmiany są uprawiane jako rośliny ozdobne.
Byliny o zgrubiałych korzeniach. 

Większość uprawianych u nas piwonii bylinowych jest w pełni zimoodporna.
 Są bardzo długowieczne i nie znoszą częstego przesadzania.
 Rozwijają się powoli i osiągają pełnię kwitnienia dopiero w kilka lat od posadzenia.
 Kwitną od maja do początku lipca.

 Piwonie to pięknie kwitnące byliny ogrodowe,

 swoją popularność zawdzięczają dużym pachnącym kwiatom,
które posiadają barwę białą, różową, purpurową, rzadziej żółte.

 Mieszańce mają też kwiaty dwubarwne i pełne.
Wiele gatunków z rodzaju piwonia to rośliny ozdobne.

 Uprawiane są w krajach, w których występują mroźne zimy,
 jedynie bowiem po przejściu takiego okresu spoczynku

 zawiązują obficie pąki kwiatowe.
 Najlepiej rosną na stanowisku słonecznym i na żyznej glebie.

 Wymagają częstego nawożenia.
 Wskazane jest ściółkowanie, które zapewnia większą wilgoć w glebie.
 Rozmnaża się je głównie przez podział późną jesienią,

 a piwonie drzewiaste przez odrosty.

Okazałe rośliny będą rosły na dość szerokim zakresie typów gleb.
 Gleba żyzna, głęboko uprawiona, w okresie wegetacji stale wilgotna,

 nie podmokła, w razie długiej suszy wymaga podlewania;
 odczyn lekko kwaśny do obojętnego, nie zasadowa.
Warunkiem pomyślnego wzrostu i rozwoju byliny jest kluczowa głębokość sadzenia.
Warstwa ziemi głównymi pąkami w karpie nie może być większa jak 5 cm,

 a na glebach ciężkich jak 3-4 cm.
 Korzenie sadzonki należy dokładnie rozłożyć w dołku i przy zasypywaniu

 dokładnie otoczyć ziemią, ale nie dociskać aby nie uszkodzić korzeni.
Roślina w pełni mrozoodporna i bardzo długowieczna;

 w jednym miejscu może dobrze rosnąć i kwitnąć znacznie ponad 10 lat.

 Stare karpy wymagają podziału i rozsadzenia.
Najprościej piwonie rozmnaża się wegetatywnie przez podział starych karp;
współczynnik rozmnożenia jest niewielki,

 udaje się uzyskać do kilku nowych egzemplarzy.
 Optymalny termin podziału karp to druga połowa sierpnia i pierwsza września.
Jeśli trzeba wykonywać podział wiosną to należy to robić jak najwcześniej,

 zaraz po rozmarznięciu ziemi;
 nie jest to jednak optymalny termin bo często wydłuża o rok

 doprowadzenie roślin do pełnego kwitnienia.
 W pierwszych 2 latach po posadzeniu może nie kwitnąć lub słabo.
 Pełnię kwitnienia uzyskuje się po kilku latach od posadzenia.

 Piwonia chińska (Paeonia lactiflora) – 

roślina należąca do rodziny piwoniowatych,
 pochodząca z terenu wschodniej Azji (Syberia, Chiny i Japonia),
występuje na naturalnych stanowiskach w Europie,

 Azji, w płn.- zach. Ameryce oraz Peru.
 Jest popularnym kwiatem wśród Japończyków.

 Najpopularniejsza uprawiana piwonia z grupy bylinowych, 

o mięsistych, zgrubiałych korzeniach.
 Łodyga czerwona o wysokości 70 do 100 cm.
Pędy sztywne, wzniesione u nasady lekko zdrewniałe.
Liście: złożone, ciemnozielone, lekko skórzaste na silnych ogonkach,podwójnie trójdzielne o odcinkach eliptycznych i lancetowatych.

 Listki osadzone są na krótkich ogonkach, o brzegach
słabo ząbkowanych, czerwono żyłkowane.
Kwiaty: obupłciowe, duże (do 14 cm) pachnące, białe, różowe, czerwone.

 Kwitnie w maju i czerwcu.
 Znanych jest mnóstwo odmian o kwiatach pojedynczych, pełnych i półpełnych.
Owoce, nasiona: kilkunasienny wielomieszek, nasiona duże, ciemne, w osnówce. 

  Piwonie  chińskie wymagają miejsc otwartych, 

osłoniętych od wiatru, dobrze oświetlonych.
 Gleb żyznych, średnio zwięzłych, próchnicznych, gliniastych,

 utrzymujących wodę nawet w okresie letniej suszy,
 choć głębsze warstwy powinny być przepuszczalne,

 bo nadmiar stojącej wody powoduje gnicie jej mięsistych korzeni.
 Najodpowiedniejsze są gleby o odczynie kwaśnym o pH 5-6.
 Uprawiane są jako rośliny ozdobne dla wielkich i pachnących kwiatów, choć oprócz  kwiatów ma również dekoracyjne liście,

 które jesienią często się przebarwiają.
Są to rośliny długowieczne (do 15 lat), rosną powoli, 

dopiero kilka lat po posadzeniu w pełni się rozwijają i obficie kwitną.
Okazałe rośliny najlepiej sprawdzają się jako solitery lub w niewielkich grupach,

 na rabatach lub w wyciętych polach trawnika.
 Można używać na kwiat cięty.

Nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. 

W okresie wegetacji należy glebę wokół krzewu spulchniać i usuwać chwasty.
 Przekwitłe kwiaty warto usuwać, ścinając bezpośrednio pod kwiatem.

 Po zamarciu pędów jesienią, ścina się je i niszczy.
 Nie potrzebują okrycia na zimę.

 W żyznej glebie, w pierwszych latach nie potrzebuje nawożenia.
 Później przy nawożeniu trzeba unikać nadmiaru azotu,

 sprzyja on wzrostowi liści ale osłabia kwitnienie;
 z tego względu bezpieczniejsze jest nawożenie późną jesienią. 

 Pozdrawiam...Miłego dnia życzę:-)))