Jeżyna

Jeżyna popielica (Rubus caesius)

- gatunek rośliny z rodziny różowatych.
 Występuje w strefie klimatu umiarkowanego w Euroazji.
 W Polsce Jeżyna występuje dziko w lasach:

 lasy aluwialne, zwłaszcza łęgi wierzbowe,
 wierzbowo-topolowe i w zbiorowiskach dla nich zastępczych,
 zarośla i przydroża, zwłaszcza w miejscach bogatych w związki azotu,

 na siedliskach świeżych.
 Kwitnie od maja do września.
 Pospolita, znana jest ze swoich czarnych i smacznych owoców.

 

 Jeżyna jest krzewem osiągającym wysokość do 150 cm.
Łodyga:Pędy płonne (roczne), obłe, proste, cienkie, woskowato oszronione,

 o prostych kolcach, pokryte gruczołkami na trzoneczkach, zielne (sinawe).
 Dwuletnie, częściowo zdrewniałe u podstawy, rozgałęziają się, kwitną i owocują.
Liście:3- listkowe o listkach eliptycznych, niekiedy klapowanych,

 brzegiem piłkowanych, czasami wrębnych lub klapowanych.
 Przylistki wąskolancetowate.
Kwiaty:Białe, tworzące baldachogrona lub grona. Kielich kutnerowato omszony

, o wygiętych działkach, płatki korony podługowate, na szczycie wycięte.
 Na owocu działki są wyciągnięte do góry.
Owoce:Pestkowiec (jagoda pozorna), zrośnięte owocki tworzą nibyowoc, 

nazywany jeżyną.
 W przeciwieństwie do maliny pełny, 

gdyż odpada z częścią rozrośniętego dna kwiatowego.
 Podobnie jak pędy owoc jest niebieskawo oszroniony 

(stąd nazwa gatunkowa – popielica od popielatego koloru owoców), kwaśny.
Roślina lecznicza: Liście medycyna ludowa wykorzystuje jako środek

 ściągający i przeciwbiegunkowy.
 Liście zawierają garbniki, flawonoidy, kwasy organiczne i witaminę C.
 Suszone owoce wykorzystuje się podobnie jak owoce maliny

 w stanach podgorączkowych.
Tworzy mieszańce z maliną właściwą  oraz z licznymi innymi gatunkami.

 

 

 ***

 

 Jeżyna bezkolcowa (Rubus fruticosusjest) -
 jest krzyżówką różnych dzikich gatunków jeżyn.
Jest wieloletnim krzewem, rozrastającym się, 

osiągającym wysokość do 2,5 m.,charakterystyczną cechą są nagie,
 zwykle brązowe pędy, całkowicie pozbawione kolców.
 Łodygi w zależności od odmiany mogą mieć różną długość

 i dorastać do 2 lub nawet 5m.,wymagają podpór.
Na całej długości pędów wyrastają zielone, klapowane, dłoniasto złożone liście,
 których blaszka posiada bardzo wyraźne unerwienie i piłkowane brzegi.
 Kwitnie i owocuje na pędach dwuletnich.

 Kwiaty są białe lub różowe, pojawiają się w pierwszej połowie maja.
 Bylina jest miododajna i zwabia dużo pszczół.
 Owoce zaczynają dojrzewać w drugiej połowie lipca,

 ale uzyskuje pełną dojrzałość pod koniec sierpnia lub we wrześniu.
 Owoce jeżyny są czarne, smaczne i soczyste, mają słodko-kwaskowaty smak.
 Można je spożywać na surowo bądź wykorzystać do przetworów.

 

 

 Jeżyna najlepiej rośnie i owocuje w miejscach słonecznych i osłoniętych od wiatru.
Wymaga gleby, żyznej, próchniczej,wilgotnej (nie podmokłej),

 lekko kwaśnej i bogatej w składniki odżywcze.
 Krzew nie lubi przesuszania, gdyż jego system korzeniowy jest dość płytki,w czasie lata powinno się regularnie podlewać.
  Aby zapobiec wysychaniu wierzchnich warstw podłoża, warto jeżyny ściółkować.
Po zbiorach całą dwuletnią łodygę całkowicie usuwamy

 (najlepiej jesienią lub ewentualnie wczesną wiosną).
Zbyt wyrośnięte pędy podcinamy do 160-180 cm długości

 – to bardzo ważny zabieg pielęgnacyjny w uprawie jeżyny.
Podobnie jak maliny, jeżyny bezkolcowe są narażone

 na atak ze strony chorób i szkodników.
 Najczęściej zagrażają im kwieciaki malinowiec, 

przędziorki i szpeciel jeżynowiec
 oraz choroby grzybowe (np. szara pleśń).

 

 

 Jeżyna 'Gazda' - Rubus fruticosus 'Gazda' -
Odmiana Polska, 

pochodzi ze swobodnego zapylenia jeżyny wyselekcjonowanej z naturalnego środowiska,
 będącej w kolekcji rodzaju Rubus ISK w Skierniewicach. Roślina rośnie silnie.
 Owoce średniej wielkości lub małe, zbliżone do kulistych, czarne, błyszczące.
Największą zaletą 'Gazdy' jest jej dostosowanie do polskich warunków klimatycznych,
 bez kłopotu znosi zimy we wszystkich regionach kraju.

Maliny lubią wapnowanie a jeżyny zakwaszanie.

Jeżyny - których dojrzałe czarne owoce zawierają sporą ilość cukru, 

kwasów organicznych,
ale również prowitaminę A, witaminę C, oraz witaminy z grupy B,
ponadto związki mineralne potasu, wapnia i magnezu.
Jeżyny ze wszystkich owoców zawierają najwięcej witaminy E.
Spożywanie jeżyn pozytywnie wpływa na pracę przewodu pokarmowego,

 jak również działa uspokajająco.
Owoce i liście jeżyn zawierają składniki powodujące szybki wzrost hemoglobiny we krwi
i neutralizujące zatrucia szkodliwymi substancjami pochodzącymi z opadów przemysłowych, zwłaszcza fluoru i siarki.
Zielone niedojrzałe owoce jeżyny po wysuszeniu i sproszkowaniu
są bardzo dobrym środkiem przeciwbiegunkowym.
(tekst autorstwa: Marii Wielgus-Michalik i Ignacego Wielgusa)

Życzę miłego dnia... Pozdrawiam:-):-).

Groszek pachnący

Groszek pachnący (Lathyrus odoratus)
Rodzina: Fabaceae – bobowate
Gatunek rośliny rocznej wywodzący się z rejonu śródziemnomorskiego (Sycylia),
 rozprzestrzeniający się także w innych rejonach i w wielu krajach uprawiany.
W Polsce jest często uprawiany jako roślina ozdobna, 

ze względu na swoje ładne i wonne kwiaty.

Uprawa i opis:
Nasiona groszku pachnącego wysiewa się pod koniec kwietnia lub na początku maja wprost do gruntu,
 po 4–6 nasion w jednej kupce, w rozstawie 20 × 50 cm.

Łodyga, kanciasta, wiotka, osiągająca od 1 do 2 m wysokości,
 w górnej części oskrzydlona, owijającą się wokół podpór.
Liście złożone z 2 listków,a trzeci przekształcony w wąs czepny.
Kwiaty motylkowe, duże, zebrane w grona osadzone na długich, 

sztywnych szypułkach.
 Kwitnie od czerwca do końca sierpnia.
Kolor kwiatu od białych do fioletowych.
Są także jednobarwne i dwubarwne, intensywnie pachnące.
Kiedy siewki mają około 15 cm należy obsypać je ziemią i tuż nad liśćmi 

uszczypnąć dla lepszego rozkrzewienia.
Po pojawieniu się pierwszych pąków roślinę zasilamy nawozem

 o zwiększonej zawartości fosforu i potasu.
Należy regularnie usuwać przekwitłe kwiaty,roślina będzie kwitła do września.
Owoc: nieoskrzydlony strąk na szypułce

 (w środku brązowe/czarne okrągłe groszki).
Lubi gleby żyzne, głęboko uprawione, zasobne w wapń.
W czasie suszy regularnie podlewamy.  

  Groszek pachnący - ( Lathyrus odoratus)
Kolor: mieszanka
Roślina jednoroczna o dużych kwiatach średnicy 4-5cm, 

osadzonych na 40cm szypułkach.
Wysiew nasion kwiecień-maj wprost do gruntu.
Kwitnie od czerwca do września.
Do uprawy w gruncie na kwiat cięty oraz do okrywania altan, werand i balkonów.
Wymaga gleby próchniczej, zasobnej w wapno.

Groszek pachnący uprawiany jest na rabatach i na kwiat cięty,

 na altanach, balkonach, pergolach.
Silnie pachnąca roślina o różnobarwnych kwiatach osadzonych

 na długich szypułkach.
 Idealnie nadaje się na osłonę dobrze oświetlonych ścian i ogrodzeń.

Ciepłe, pachnące ....pozdrowienia przesyłam:-):)

Rdest

Rdest (Polygonum) – rodzaj roślin należących do rodziny rdestowatych.
 Pod względem taksonomicznym jest to bardzo trudny rodzaj,

 o zmieniającej się klasyfikacji na przestrzeni lat.
 Współczesne publikacje taksonomiczne wyodrębniają w miejscu

 dawnego rodzaju rdest (Polygonum sensu lato)
 szereg drobniejszych rodzajów, 

spośród których we florze Polski przedstawicieli mają:
 Polygonum sensu stricto, Persicaria, Bistorta, Fallopia.
 Gatunkiem typowym jest Polygonum aviculare.
W polskim piśmiennictwie z zakresu nomenklatury botanicznej 

zaadaptowano wyodrębnienie
 rodzaju Fallopia nazywając go odrębną nazwą polską jako „rdestówka”.
 Dodatkowo sekcja Reynoutria w obrębie tego rodzaju

 nazywana jest po polsku jako „rdestowiec”.
 Nazwa „rdest” pozostaje w użyciu w stosunku do pozostałych rodzajów

 wydzielanych z szerokiego ujęcia rodzaju Polygonum.

 

 

 (Polygonum aviculare) Rdest ptasi, rdest różnolistny -

gatunek rośliny z rodziny rdestowatych.
 Nazwy ludowe: wróble języczki, świńska trawa, podorożnik.
Jest bardzo szeroko rozprzestrzeniony na kuli ziemskiej.
 Początkowo występował na półkuli północnej,

 ale został zawleczony i zadomowiony także na półkuli południowej.
Gatunek jest bardzo zmienny, wyróżniono wiele form, 

z których część traktowana jest czasem jako odrębne gatunki.

 

 

 Rdest ptasi - sinozielona roślina jednoroczna lub dwuletnia o łodydze rozgałęzionej,rozścielonej i pełzającej.
Liście eliptyczne lub równowąskie, drobne, sinozielone, 

krótkoogonkowe, z pochwą obejmującą łodygę.
Kwiaty białozielone lub czerwonawozielone, niepozorne.
Owoce trójkanciaste orzeszki o długości ok. 3 mm. Rozsiewane są przez zwierzęta.
Korzeń rozgałęziony, wrzecionowaty.
 Pospolity chwast w uprawach, rośnie na podwórzach, przydrożach, nad rzekami.
 W Polsce występuje na niżu i w górach po regiel dolny.
 Roślina kwitnie od czerwca do października, jest samopylna.

Roślina lecznicza – o łagodnym działaniu.
 Wyciąg z ziela rdestu ptasiego zwiększa wydalanie moczu,

 stosowany w kamicy nerkowej,
 jako środek moczopędny, przy schorzeniach płucnych,

 zewnętrznie przy krwawiących, źle gojących się ranach.
Jest bardzo chętnie zjadany przez domowe ptaki:

 kury, gęsi i kaczki i stąd pochodzi jego nazwa gatunkowa.

 

 

 Rdest pokrewny (Polygonum affine) - Bistorta affinis (D. Don) Greene.
Bistorta – rodzaj roślin należący do rodziny rdestowatych (Polygonaceae).
Należy do podrodziny Polygonoideae, rodziny rdestowatych (Polygonaceae),
 rzędu goździkowców (Caryophyllales) w obrębie dwuliściennych właściwych.
Został wyłączony z rodzaju Persicaria.

 Często zaliczany był też do rodzaju rdest (Polygonum)
i w polskim nazewnictwie zaliczane

 do niego gatunki znane są właśnie pod nazwą rdestu.
Bylina pochodzi z górskich łąk w Himalajach ( od Afganistanu po E. Nepalu).

 

 Półzimozielona bylina tworząca darń z żywo zielonych liści, wysokości 15-20 cm.
 Liście zimą przybierają barwę złotobrązową, a przy silniejszych mrozach marzną.
 Nowe liście pojawiają się dopiero w pełni wiosny. Nasady łodyg drewnieją.
Kwiaty są jasnoróżowe, ciemnoróżowe i czerwone, zebrane w gęste kłosy,
kwitnienie:czerwiec-wrzesień
Do sadzenia w ogrodach skalnych.
 Nie zaleca się stosowania tego gatunku jako rośliny okrywowej,
 zwłaszcza na większych i eksponowanych powierzchniach

 ze względu na przemarzanie liści.

 

 

 Rdest pokrewny odm. 'Darjeeling Red'
Bylina dorastająca do 20cm wysokości.

 Liście lancetowate, błyszczące,
 jesienią przebarwiają się na czerwono i brązowo.
 Kwiaty różowoczerwone, zebrane w gęste kwiatostany,

 pojawiają się od lipca do września.
 Stanowiska  słoneczne lub półcieniste.
 Gleba żyzna, piaszczysto gliniasta, umiarkowanie wilgotna.

 

 Duże skupiska można rozmnażać przez podział wiosną lub jesienią.

Ekologicznie roślina ta przyciągnie wiele gatunków owadów zapylających,

 takich jak pszczoły i motyle.

Miłego, słonecznego, nowego tygodnia życzę...Pozdrawiam... :-):)

Melisa lekarska

Melisa lekarska, (Melissa officinalis) -
gatunek byliny z rodziny jasnotowatych.
 Ludowe nazwy m.in. rojownik, pszczelnik, matecznik, cytrynowe ziele.
 Rośnie dziko w Afryce Północnej, Europie Południowej i w Azji.
Obecnie jest znana i uprawiana na całym świecie, również w Polsce.

 

 Melisa była już znana w starożytności jako roślina lecznicza i miododajna.
 Obecnie docenia się ją za cytrynowy zapach i używa w kuchni

 oraz stosuje w celach leczniczych.
Uprawiana jest od dawna w wielu rejonach Europy i na całym świecie.
 W Polsce gdzieniegdzie zdziczała i taka jest bardziej ceniona w ziołolecznictwie,
 niż z upraw polowych (większa zawartość substancji aktywnych).

 

 Melisa jest rośliną – dorasta do 60 cm wysokości.
Ma silnie rozgałęzione kłącze oraz wzniesioną i lekko owłosioną łodygę.
Liście rośliny są okrągławosercowate, karbowane na brzegach,

 w kolorze od ciemnej zieleni po żółto-zielony.
Wydzielają przy potarciu silny,miły zapach,przypominający zapach cytryny.
Na wiosnę i w lecie kiście małych, 

jasnożółtych kwiatków rozkwitają w miejscach połączeń liści z łodygą.
 Roślina bardzo miododajna, ulubiona przez pszczoły,

 co zostało odzwierciedlone w nazwach
(po grecku melitta to pszczoła, po łacinie mel to miód).
 Polskie nazwy ludowe rojownik i pszczelnik wywodzą się z tradycji nakazującej

 natrzeć wnętrze nowego ula świeżym zielem,
 co gwarantowało, że zagnieżdżały się w nim pszczoły zaraz po wyrojeniu.

 

 Melisę lekarską rozmnaża się poprzez wysiew nasion

 do inspektów ogrodniczych w marcu.
 Uzyskaną rozsadę sadzi się w docelowym miejscu w okolicach maja,

 (po ustaniu przymrozków).
 Melisę można również rozsadzać wegetatywnie,

 dzieląc starsze, rozrośnięte rośliny.
 Roślina może rosnąć w każdej glebie,

(na jednym miejscu przez 3−5 lat) w pełnym słońcu.
 Po przekwitnięciu melisę należy przyciąć,

 aby pobudzić ją do wytworzenia nowych przyrostów.
 Dzięki temu będziemy stale mieć świeże liście melisy, 

a jej pędy nie ulegną zdrewnieniu.
 Przycinanie zapobiega też samorozsiewaniu się rośliny.

 

 

 

 Obecnie znalazła szerokie zastosowanie w ziołolecznictwie.
Roślina lecznicza – pozyskuje się: liść melisy – Folium Melisse.
 Wytwarza się z niego olejek melisowy – Oleum Melisse.
Działanie: 

 zmniejsza bezsenność i stany lękowe, pomaga w depresji oraz nerwicy, 

zmniejsza wzdęcia i gazy, pomaga przy rozstrojach żołądka i przewodu pokarmowego,
zmniejsza napięcie jelita grubego, rozkurcza mięśnie gładkie jelit,

 działa przeciwbakteryjnie i przeciwwirusowo,
pobudza trawienie, zwiększa wydzielanie soku żołądkowego, zwalnia napięcie obwodowych naczyń krwionośnych, odpręża i regeneruje system nerwowy,
inhalacje pomagają przy atakach alergii i kaszlu,
maść z melisy łagodzi zranienia i ukąszenia przez owady,
 w sklepach ziołowych dostępna jest w tabletkach:

 

 

 

Najczęściej spożywana jest w formie herbatki.
Ze względu na walory smakowe świeże liście doskonale pasują do sałatek, 

nadając im cytrynowy smak.
 Dobrze zastępuje trawę cytrynową. 

Suszona melisa traci cytrynowy aromat. 

 

 

 

 

 

Pozdrawiam cieplutko...Miłego i spokojnego tygodnia życzę:)))

 

 

 

 

Pstrolistka sercowata

Pstrolistka sercowata (Houttuynia cordata) –  z rodziny saurorowatych.
Saururowate, wątlikłoskowate, jaszczurzowate (Saururaceae) – 

rodzina roślin z rzędu pieprzowców.
Gatunek występuje naturalnie w rejonie Himalajów, w południowych Chinach,

 na Półwyspie Koreańskim i w Japonii.
W obrębie naturalnego zasięgu rośnie na różnych siedliskach –

 na brzegach strumieni i na wilgotnych łąkach,
 w lasach i wąwozach, poza tym także na siedliskach ruderalnych –

 na obrzeżach pól, na przydrożach i wzdłuż rowów.
W Azji wschodniej i południowej rozpowszechniona jako roślina okrywowa.
W Europie Środkowej zalecana jest do sadzenia przy oczkach wodnych.
 W krajach azjatyckich pędy i kłącza tej rośliny wykorzystywane są

 jako warzywo i przyprawa.
 Liście stosowane są w medycynie tradycyjnej.

 

 

 Roślina zielna o pędach nadziemnych o wysokości do 50 cm,

 wyrastających z gęsto rosnących i szeroko rozrastających się cienkich kłączy.
 Łodygi u nasady pokładają się i korzenią w węzłach.

 Łodygi są silnie bruzdowane, nagie lub słabo owłosione w węzłach,

 czasem czerwono nabiegłe.
Liście skrętoległe, pojedyncze, z błoniastymi przylistkami.
 Ogonek liściowy do 4 cm długości. Blaszka liściowa,jajowata z sercowatą nasadą,

 na szczycie krótko zaostrzona.

 Kwiaty,drobne, zebrane są w gęste kłosy, wyrastające naprzeciw liścia.
 Cztery podsadki pod kwiatostanami są białe i okazałe.
 Podsadki wraz z kwiatostanem tworzą pseudancjum – pozorny kwiat.
 Poszczególne kwiaty są pozbawione okwiatu.

 Pręciki występują w liczbie 3, rzadziej 4 i są dłuższe od słupka.
 Zalążnia jest jednokomorowa i wpół dolna, tworzona jest przez 3 owocolistki.
Owoce - torebka o długości 2–3 mm, z trwałą szyjką słupka, pękająca na szczycie.
Bylina kwitnąca w zależności od klimatu od kwietnia do sierpnia,

 owocująca od czerwca do października.
W warunkach Europy Środkowej zaczyna kwitnienie w czerwiec/wrzesień.

 

 

 Pstrolistka sercowata (Houttuynia cordata) -

 Tułacz pstry -'Chamaeleon'-
 odmiana o pstrokatych, wielobarwnych liściach

 (zielono-żółtych z czerwoną obwódką),
 wybarwiających się szczególnie wyraźnie jesienią.
 Jest rośliną okrywową, rozprzestrzenia za pomocą podziemnych rozłogów.
 Rozmnaża się dość łatwo przez podział.

 

Roślina odporna na mróz. Najlepiej rośnie w miejscach wilgotnych.
 Wymaga stanowisk lekko zacienionych i osłoniętych.
 W klimacie chłodniejszym znosi nasłonecznienie, 

wymaga jednak okrywania podczas zimy.
W klimacie ciepłym powinna być uprawiana w cieniu. 

Bywa ekspansywna w uprawie.

Pozdrawiam Serdecznie...Życzę pogody ducha, miło spędzonego dnia:)