Burak

Burak dziki (Beta maritima) –

 podgatunek buraka zwyczajnego z rodziny szarłatowatych
 (dawniej z wyodrębnianej rodziny komosowatych).
 Rośliny z tego taksonu występują dziko na brzegach mórz

 w basenie Morza Śródziemnego
 oraz wzdłuż atlantyckich brzegów Europy Zachodniej.
Burak dziki ten jest przodkiem uprawnych buraków

 (liściowego, cukrowego, ćwikłowego i pastewnego)
 stanowiących grupy odmian uprawnych podgatunku Beta vulgaris.
 Po raz pierwszy o buraku wspomina jeden z dokumentów pochodzących z Babilonii.
 Od kiedy to tylko było możliwe, próbowano uszlachetnić buraka,
 tak by w zależności od potrzeby wytwarzał większy korzeń lub większe liście.
 Obecnie jest uprawiany na wszystkich kontynentach i w wielu odmianach.

 

 Burak ćwikłowy (Beta vulgaris) –

 grupa kultywarów podgatunku buraka zwyczajnego.
Był uprawiany w czasach starożytnych dla celów spożywczych i leczniczych,
 przy czym uprawiane wówczas formy różniły się znacznie od współczesnych.

Nasiona buraka ćwikłowego wysiewa się w kwietniu wprost do gruntu.
Okres wzrostu trwa 3-4 miesiące.
 Jego młode liście są jadalne jako botwina.
Roślina w warunkach polskich jest warzywem dwuletnim.
 W pierwszym roku wykształca jadalny korzeń spichrzowy i rozetę liści,

 a w drugim pęd kwiatostanowy.
 Liście w rozecie są trójkątne lub owalne o zabarwieniu od jasnozielonego

 do brązowo lub fioletowoczerwonego.
 Są osadzone na długich, soczystych ogonkach.

Młode liście zawierają więcej białka i soli mineralnych aniżeli korzenie.
 Korzeń zawiera białko, cukry, sole mineralne, witaminy z grupy B i witaminę C.
 Ma szczególnie znaczenie dietetyczne dzięki dużej zawartości błonnika,

 który wpływa dodatnio na trawienie
 oraz dzięki zawartości kwasu jabłkowego, cytrynowego, winnego i szczawiowego.
Korzenie zawierają betaninę, z której produkowane są naturalne barwniki

 (oznaczone symbolem E 162) spożywcze. 

Roślina ma stosunkowo małe wymagania wodne.
 Największe zapotrzebowanie na wodę wykazuje w okresie kiełkowania,

 wschodów i w czasie przyrostów korzeni.
 Pod jego uprawę najlepsze są gleby piaszczysto-gliniaste 

o dużej zawartości próchnicy.
Młode buraki są bardzo wrażliwe na przymrozki (spadki temp. poniżej 0 C.).

Burak ćwikłowy Egipski (Beta vulgaris)
Odmiana wczesna plenna, 

nadająca się do wczesnej uprawy,

na pęczki,
ale również do przechowywania przez zimę.

 Korzeń płaski o ciemnoamarantowym zabarwieniu

 z lekko zaznaczonymi pierścieniami. 

Burak ćwikłowy to cenna roślina lecznicza.
Najlepszy dla zdrowia jest sok z surowych buraków.
 Nie smakuje może zbyt dobrze, ale ma bardzo dużo ważnych dla organizmu pierwiastków: żelazo, magnez, potas.
Tradycyjnie sok z buraka zaleca się przy niedokrwistości, osłabieniu, chorobach nowotworowych, przy niewydolności wątroby i zatruciach.
 Burak oczyszcza organizm, wzmacnia ogólnie. 

Wspomaga procesy odnowy organizmu.

 Miłego dnia pomimo tej niżowej, nieładnej pogody. Pozdrawiam-:):).