Hiacynt wschodni

Hiacynt wschodni (Hyacinthus orientalis) – 
gatunek byliny z rodziny szparagowatych. 
Pochodzi z wschodniej części basenu Morza Śródziemnego
 z obszaru od Azji Mniejszej poprzez Syrię do Palestyny.
 Okres kwitnienia w obszarze naturalnego występowania przypada
 od lutego do kwietnia, 
rośliny uprawiane dalej na północ, 
w Europie Środkowej kwitną od kwietnia do maja.
Roślina ozdobna, 
uprawiana zwłaszcza w obszarze śródziemnomorskim i w zachodniej Europie.
 We Francji hiacynty uprawiane są dla uzyskania 
olejku eterycznego używanego w perfumerii.

Hiacynty należą do najpopularniejszych  bylin ogrodowych,
uprawiane były już w starożytnym Rzymie i Grecji.
W Europie do ogrodów wprowadzono w XVII i XVIII wieku i był
 bardzo popularną lecz drogą rośliną.
Powodami popularności jest bardzo szeroka gama kolorów, zapach, łatwość uprawy.
Uprawianych jest około 100 odmian uprawnych hiacyntów, 
 w rozmaitych kolorach od bieli, żółci, przez róż, 
czerwień po błękit, ale też o podwójnych kwiatach.

Hiacynt wschodni jest popularną rośliną ogrodową i pojemnikową.
Roślina dorasta do 30 cm wysokości.
 Organem spichrzowym jest duża cebula 
okryta łuskami o różnych barwach w zależności od odmiany.
Liście tylko odziomkowe, 
 liczbie 4–5, dość szeroko równowąsko-lancetowate, ciemnozielone.
Kwiaty:głąbik gruby zakończony kwiatostanem groniastym.
 Rośliny typowe liczą od 5 do 15 kwiatów w kwiatostanie,
u odmian uprawnych liczba ta jest większa.
 Kwiaty roślin typowych niebieskie, u odmian o różnych kolorach
(białe, różowe, fioletowe) o silnym i przyjemnych zapachu.
 Okwiat o długości 2,5 cm, z lejkowatą rurką.
 Słupek krótki, pręciki długie.
Owoce:torebki o kulistym kształcie.
 Wskazane jest; przekwitnięte pędy ściąć nie uszkadzając liści.
 To spowoduje spożytkowanie całej energii rośliny na odbudowę cebul.



Hiacynt odm.'Pink Pearl'

Rozmnażanie hiacyntów nie należy do najprostszych. 
 Hiacynty rozmnaża się przez nacinanie lub
 drążenie piętki cebul w celu zniszczenia stożka wzrostu.
 W miejscach zranienia, 
po letnim przechowywaniu zawiązują się małe cebulki,
 które są gotowe do kwitnienia po trzech, czterech latach.
 Amatorsko rozmnaża się je z cebul przybyszowych,
 które powstają w małej ilości u podstawy cebuli matecznej.
Można je rozmnażać z nasion,
 ale otrzymuje się rośliny o niejednolitych cechach
 (kwitną dopiero w szóstym roku).
Hiacynty mogą być uprawiane w tym samym miejscu 3–4 lata. 
Zlecane jednak jest, 
wykopywanie hiacyntów na początku lata i sadzenie ich jesienią w inne
 miejsce by uchronić je przed chorobami grzybowymi i bakteryjnymi.
 Cebule sadzi się na trzykrotną głębokość ich rozmiaru.

Hiacynt odm.'Mix'

Hiacynty preferują lekkie, żyzne podłoże o obojętnym odczynie.

 Stanowisko może być lekko zacienione,
 jednak zaleca się miejsca nasłonecznione,

 osłonięte od wiatrów.

 W okresie zimowym cebule warto okryć,

 bowiem hiacynty są wrażliwe na niskie temperatury.

 W okresie wiosennym, stosuje się nawożenie mineralne azofoską 

 a drugie nawożenie stosując nawóz potasowy (poprawia jakość cebul).

 Podczas suchej wiosny rośliny trzeba nawadniać.

Serdecznie pozdrawiam i miłego dnia życzę:)