Berberys Thunberga

Berberys Thunberga (Berberis thunbergii DC.) – 

gatunek krzewu z rodziny berberysowatych (Berberidacea Juss.).
 Pochodzi z Japonii. 

W Polsce nie występuje w środowisku naturalnym,

 jest uprawiany jako roślina ozdobna w wielu odmianach.

Silnie rozgałęziający się, ciernisty i gęsty krzew, osiągający wysokość do 1,5 m.

 Ma pokrój różny u różnych odmian.

Liście całobrzegie, owalne, opadające na zimę.
Zależnie od odmiany mogą mieć kolor zielony, żółty,

 czerwony (istnieje wiele odmian o całej gamie pośrednich kolorów).
 Jesienią przed opadnięciem liście przebarwiają się na różne odcienie koloru żółtego, pomarańczowego, czerwonego.

Kwiaty drobne, żółte kwiaty w gronach, przyjemnie pachnące.
 Pręciki i słupki dojrzewają równocześnie.
 Kwiaty nie są głównym elementem ozdobnym berberysu, 

jednak w okresie kwitnienia roślina jest jeszcze ładniejsza.
 Jest owadopylny, ale może być też samopylny.

 Okres kwitnienia maj– czerwiec.

 Owoc; Podłużna, jagoda o różnych odcieniach

 czerwonego koloru (zależnie od odmiany).
 Owoce mają duże walory dekoracyjne, tym bardziej, 

że utrzymują się na roślinie przez całą zimę.
 W zimie są chętnie zjadane przez ptaki.

 Owoce są surowcem witaminizującym, dietetycznym i przeciwgorączkowym.
 Suszone owoce wykorzystuje się jako dodatek do herbaty

 podnoszący ogólną odporność organizmu,
 zwłaszcza w stanach gorączkowych, w zakażeniach bakteryjnych,
 w stanach zapalnych błon śluzowych 

oraz dla zwiększenia szczelności naczyń włosowatych.
 Takie zastosowanie jest podyktowane obecnością wielu cennych składników: 

witaminy C, E, karotenoidów, pektyn i soli mineralnych.
Związki o charakterze witaminy P (rutyna, eskulina)

 poprawiają samopoczucie przy katarze i krwawieniach z nosa.
Efektywność ekstraktu z owoców berberysa potwierdzono również, 

w leczeniu trądziku młodzieńczego.

 Zbiór i suszenie:
 Owoce zbiera się zanim całkowicie dojrzeją,

 gdyż dojrzałe są bardzo miękkie i łatwo się gniotą.
 Suszyć w temperaturze do 40 stopni.

Berberys Thunberga 'Tiny Gold'

Wolno rosnący, kompaktowy krzew o zwartym,

 kulistym pokroju osiągający 20-50 cm wysokości.
 Roślina posiada niezwykle ozdobne, złociste liście (odporna na silne nasłonecznienie),

 gęsto osadzone na zielono-żółtych pędach.
 Liście jesienią przebarwiają się na pomarańczowy kolor.
 W maju pojawiają się bardzo liczne, pojedyncze, żółte kwiaty.
 Czerwone, błyszczące, kuliste owoce dojrzewają w sierpniu i we wrześniu.
Odmiana ta doskonale czuje się uprawiana na słonecznych stanowiskach.
 Nie jest wymagająca w stosunku co do podłoża.
 Dobrze rośnie uprawiana na przeciętnie żyznej, przepuszczalnej, 

umiarkowanie wilgotnej glebie.

Berberis thunbergii 'Admiration'
Karłowy krzew o zwartym, kulistym pokroju, dorastający do ok. 0,5 m wysokości.

 Posiada gęste, sztywne, czerwone lub czerwono-brązowe pędy.
Liście drobne, purpurowo-czerwone z cienką, żółtą obwódką.
 Spodnia część blaszki liściowej zielono-purpurowa.
 Jesienią liście przebarwiają się na czerwone i czerwono-pomarańczowy kolor.
 Małe, żółte kwiaty pojawiają się w maju.
 Niekiedy na przełomie sierpnia i września obserwować można również drobne,

 kuliste, czerwone owoce.
 Roślina preferuje słoneczne, oraz półcieniste stanowiska.

 Walorami ozdobnymi berberysu Thunberga są barwne liście i owoce

 oraz gęsty pokrój krzewu.

Berberys Thunberga jest bardzo odporny na mróz i nie ma specjalnych wymagań co do gleby – rośnie prawie w każdych warunkach.
 Jest mało wrażliwy na zasolenie gleby, dobrze znosi zanieczyszczenia powietrza.

  W celu uzyskania obfitego owocowania,

 konieczne jest sadzenie koło siebie co najmniej kilku krzewów.
 Gatunek jest mało podatny na choroby i szkodniki.

 Serdeczności i wszystkiego najlepszego na te nadchodzące miesiące!

 

Łatek w ogrodzie ( w listopadzie)

Kot domowy (Felis catus) –

 udomowiony gatunek ssaka z rzędu drapieżnych z rodziny kotowatych.
 Koty zostały udomowione około 9500 lat temu i są obecnie najpopularniejszymi zwierzętami domowymi na świecie.
 Gatunek prawdopodobnie pochodzi od kota nubijskiego, 

przy czym w Europie krzyżował się ze żbikiem.
Jest uznawany za gatunek inwazyjny.

Koty żyjące na wolności dożywają średnio do 8 lat,

 natomiast koty trzymane w domu osiągają wiek do 20 lat.
 Na długość życia wpływa szereg czynników, takich jak:

 płeć, styl życia czy zwyczaje.
Dzienna długość snu kota jest zmienna, 

zwykle śpią one od 12 do 16, średnio 13-14 godzin.
 Niektóre koty mogą spać nawet 20 godzin w ciągu doby. 

 Małe kocięta rozwijają się szybko.
 Stają się w pełni samodzielne w wieku od 10 do 12 tygodni i wtedy mogą

 trafić do nowych właścicieli.
 Gdy mają około 3 miesięcy kotka przestaje się nimi interesować i zmusza je do samodzielności.
 W wieku około 5 miesięcy kociaki wymieniają zęby na stałe.
 Dzieciństwo kończy się z uzyskaniem dojrzałości płciowej.
 W tym okresie może pojawić się pierwsza ruja,

a kot zaczyna oznaczać swoje terytorium.

 Wyraźne objawy starości pojawiają się zwykle po 10. roku życia:
coraz częściej pojawia się kamień nazębny, osłabia się wzrok,

 słuch i węch, stają się powolne oraz słabe.
 Stare koty są bardzo wrażliwe na zmiany środowiskowe i stres.

 Kot domowy ma okrągłą głowę, 

duże oczy przystosowane do widzenia w niskim natężeniu światła, spiczaste uszy.
 Posiada bardzo dobry słuch i wzrok;

 węch około czterokrotnie silniejszy od ludzkiego oraz dobrze wykształcony zmysł dotyku.
 Posiada włosy czuciowe, wydatne zwłaszcza nad górną wargą (popularnie „wąsy”),

 także nad oczami i na policzkach oraz po wewnętrznej stronie przednich łap.
 Pozbawiony opieki człowieka niekiedy ulega zdziczeniu,

 może też krzyżować się ze żbikiem.

Pazury kota są ostre, zakrzywione, 

zaopatrzone w specjalny mechanizm umożliwiający ich chowanie.
 Pazury rosną przez cały czas i koty muszą je ścierać drapiąc.
 Drapanie jest także formą oznaczania terenu,

 ścierając pazury kot pozostawia swój zapach.

 Niezwykle ważnym narządem jest język.
 Służy nie tylko do wylizywania sierści, ale przede wszystkim pozwala pobierać pokarm oraz wodę – koci język musi być na tyle zwinny,
 by zdążyć, pomimo oddziałującej na wodę grawitacji, wciągnąć słup cieczy do pyska. 

Ogon kota oprócz pomagania mu w utrzymaniu równowagi w chodzeniu na wąskich powierzchniach sygnalizuje również nastrój zwierzęcia.
 Ogon ustawiony na wprost oznacza, że kot jest spokojny.
 Ogon uniesiony pionowo do góry oznacza chęć kota do zabawy.
 Gdy zwierzę macha ogonem, oznacza to, że jest zdenerwowane,

 czyli inaczej niż jest to w przypadku psa.

Koty są często opisywane jako zwierzęta samotne. 

W rzeczywistości jednak są z natury towarzyskie.
 Mają słabo rozwinięty instynkt stadny; oznacza to,

 że w stanie dzikim same dbają o swoje podstawowe potrzeby

 (bezpieczeństwo, pożywienie).
Kot nie znosi złego traktowania i jest pod tym względem bardzo pamiętliwy.
 Dobrze traktowany, 

przywiązuje się do swego właściciela i na swój powściągliwy sposób okazuje mu 

przyjazne uczucia
 (wybiega na spotkanie, wychodzi na spacery, towarzyszy przy pracy,

 domaga się głaskania itp.). 

 Miłego nowego tygodnia życzę:) Pozdrawiam...)