Łatek w ogrodzie ( w listopadzie)

Kot domowy (Felis catus) –

 udomowiony gatunek ssaka z rzędu drapieżnych z rodziny kotowatych.
 Koty zostały udomowione około 9500 lat temu i są obecnie najpopularniejszymi zwierzętami domowymi na świecie.
 Gatunek prawdopodobnie pochodzi od kota nubijskiego, 

przy czym w Europie krzyżował się ze żbikiem.
Jest uznawany za gatunek inwazyjny.

Koty żyjące na wolności dożywają średnio do 8 lat,

 natomiast koty trzymane w domu osiągają wiek do 20 lat.
 Na długość życia wpływa szereg czynników, takich jak:

 płeć, styl życia czy zwyczaje.
Dzienna długość snu kota jest zmienna, 

zwykle śpią one od 12 do 16, średnio 13-14 godzin.
 Niektóre koty mogą spać nawet 20 godzin w ciągu doby. 

 Małe kocięta rozwijają się szybko.
 Stają się w pełni samodzielne w wieku od 10 do 12 tygodni i wtedy mogą

 trafić do nowych właścicieli.
 Gdy mają około 3 miesięcy kotka przestaje się nimi interesować i zmusza je do samodzielności.
 W wieku około 5 miesięcy kociaki wymieniają zęby na stałe.
 Dzieciństwo kończy się z uzyskaniem dojrzałości płciowej.
 W tym okresie może pojawić się pierwsza ruja,

a kot zaczyna oznaczać swoje terytorium.

 Wyraźne objawy starości pojawiają się zwykle po 10. roku życia:
coraz częściej pojawia się kamień nazębny, osłabia się wzrok,

 słuch i węch, stają się powolne oraz słabe.
 Stare koty są bardzo wrażliwe na zmiany środowiskowe i stres.

 Kot domowy ma okrągłą głowę, 

duże oczy przystosowane do widzenia w niskim natężeniu światła, spiczaste uszy.
 Posiada bardzo dobry słuch i wzrok;

 węch około czterokrotnie silniejszy od ludzkiego oraz dobrze wykształcony zmysł dotyku.
 Posiada włosy czuciowe, wydatne zwłaszcza nad górną wargą (popularnie „wąsy”),

 także nad oczami i na policzkach oraz po wewnętrznej stronie przednich łap.
 Pozbawiony opieki człowieka niekiedy ulega zdziczeniu,

 może też krzyżować się ze żbikiem.

Pazury kota są ostre, zakrzywione, 

zaopatrzone w specjalny mechanizm umożliwiający ich chowanie.
 Pazury rosną przez cały czas i koty muszą je ścierać drapiąc.
 Drapanie jest także formą oznaczania terenu,

 ścierając pazury kot pozostawia swój zapach.

 Niezwykle ważnym narządem jest język.
 Służy nie tylko do wylizywania sierści, ale przede wszystkim pozwala pobierać pokarm oraz wodę – koci język musi być na tyle zwinny,
 by zdążyć, pomimo oddziałującej na wodę grawitacji, wciągnąć słup cieczy do pyska. 

Ogon kota oprócz pomagania mu w utrzymaniu równowagi w chodzeniu na wąskich powierzchniach sygnalizuje również nastrój zwierzęcia.
 Ogon ustawiony na wprost oznacza, że kot jest spokojny.
 Ogon uniesiony pionowo do góry oznacza chęć kota do zabawy.
 Gdy zwierzę macha ogonem, oznacza to, że jest zdenerwowane,

 czyli inaczej niż jest to w przypadku psa.

Koty są często opisywane jako zwierzęta samotne. 

W rzeczywistości jednak są z natury towarzyskie.
 Mają słabo rozwinięty instynkt stadny; oznacza to,

 że w stanie dzikim same dbają o swoje podstawowe potrzeby

 (bezpieczeństwo, pożywienie).
Kot nie znosi złego traktowania i jest pod tym względem bardzo pamiętliwy.
 Dobrze traktowany, 

przywiązuje się do swego właściciela i na swój powściągliwy sposób okazuje mu 

przyjazne uczucia
 (wybiega na spotkanie, wychodzi na spacery, towarzyszy przy pracy,

 domaga się głaskania itp.). 

 Miłego nowego tygodnia życzę:) Pozdrawiam...)