Pieris

Pieris – rodzaj roślin z rodziny wrzosowatych (Ericaceae),
obejmujący 7 gatunków zimozielonych krzewów i małych drzew.
 Gatunki mrozoodporne występujących w chłodniejszych i górskich rejonach 

wschodniej Azji i wschodnich rejonach północnej Ameryki.
 Gatunki bardziej wrażliwe na mróz można spotkać w Himalajach ,

 północnym Asamie i Wietnamie.

Pierisy rosną powoli, te okazałe krzewy dorastają od 3 m – 4m wys.

 (kultywary do 1 m).
 W swojej ojczyźnie duże drzewa do 10 m wysokości.

Liście wieczniezielone, lancetowate, osadzone skrętolegle na gałęziach –

 są główną ozdobą rodzaju Pieris.
 U odmian barwnych młode pędy i liście mają kolor czerwony.

 Istnieją też odmiany białoobrzeżone.
 Kwiaty małe, zrostopłatkowe, zebrane w okazałe wiechy, 

barwy białej – rzadziej różowej.
 Rozwijają się na starszych okazach od kwietnia do maja.
Drobne korzenie, znajdujące się tuż pod powierzchnią ziemi;

 wrażliwe na przesychanie.

 

Gatunki uprawiane w Polsce:

 

Pieris kwiecisty (Pieris floribunda) –

  wielu krajach, również w Polsce, uprawiany jako roślina ozdobna.
Zawsze zielony krzew o szerokokrzaczastym pokroju i luźnych gałęziach.

 Osiąga wysokość do 1 m.

Pieris japoński (Pieris japonica) -

 krzew zimozielony, dorastający do 3 metrów wysokości, gęsty, o pędach nagich.
Białe kwiaty,

 dzbaneczkowate zebrane w przewisających gronach o długości od 6 do 12 cm,

 pojawiają się od kwietnia do maja.
Pieris japoński,

 który jest wyższy od pierisa kwiecistego w Polsce jest częściej uprawiany.

Pieris japoński (Pieris japonica) - odm. 'Little Heath'
Krzew powoli rosnący, karłowaty, jeden z najmniejszych wśród odmian pierisów.
Po 10 latach dorasta do 0,5-0,6 m wysokości i takiej samej szerokości.
Jest bardzo gęsty, dzięki licznym, ale cienkim pędom,

 które pod swoim ciężarem przewieszają się.
 Liście ma wielosezonowe,błyszczące, z nieregularną srebrzystobiałą,

 wąską obwódką.
Młode, wyrastające wiosną pędy przez długi czas mają barwę różowobrązową,

 potem jasnozieloną.
 Kwiaty rozwijają się w kwiecień/maj, są białe,

 ale zawiązują się dość rzadko lub wcale.
Nieliczne kwiatostany giną wśród młodych przyrostów,

 są krótkie, luźne, z małą liczbą kwiatów.
Charakterystyczne dla tej odmiany jest częste pojawianie się zielonych pędów,
 które należy usuwać, by nie zdominowały w całości rośliny.

W ogrodzie te rośliny powinny znajdować się w miejscu półcienistym

 (w pełnym słońcu dochodzi do poparzenia liści),
 osłoniętym (np. drzewami lub krzewami iglastymi, liściastymi) przed chłodnymi, zimowymi wiatrami.
 Tylko kilka gatunków można uprawiać w Polsce (najcieplejsze rejony,

 ale dobrze radzą sobie także na wschodzie Polski).
 Wymagają gleb kwaśnych (mają podobne wymagania do różaneczników),
 lekko wilgotnych, okrycia na zimę (agrowłóknina, gałązki drzew iglastych),
 chociaż młode okazy, całkowicie przykryte śniegiem też dobrze zimują.
 Czasami roślinom przymarzają wierzchołki pędów – jednak szybko się regenerują.
 Pierisy najlepiej sadzić wiosną do mieszaniny kwaśnego torfu,

 próchnicy, przegnitego igliwia, kory lub trocin.
 Ziemię wokół nich należy ściółkować (można też posadzić rośliny zadarniające:

 barwinki, tiarelle, epimedium ...).
 Przed zimą nasze okazy obficie nawadniamy,

 podlewamy je także w okresie zimy (gdy ziemia rozmarza).

Ciepłe pozdrowienia dla wszystkich...-:)