Pszczoła (Apis) w ogrodzie

Pszczoła (Apis) – rodzaj z rodziny pszczołowatych (Apidae).

Pszczoły mają(dł. ciała od 7-8 mm do 16-18 mm) ubarwienie o różnej intensywności –
 od jednolicie czarnego i ciemnobrązowego do żółtego i czerwonopomarańczowego.
 Skrzydła ich mają specyficzne użyłkowanie.
Wyróżniają się charakterystycznym kształtem pólka radialnego na przednim skrzydle –
 ogranicza je zaokrąglona żyłka, która nieco odstaje od krawędzi skrzydła.
Pszczoły widzą promieniowanie ultrafioletowe.

 Apis żyją w zorganizowanych społeczeństwach.
 Budują one z czystego wosku pionowe plastry z obustronnie ułożonymi komórkami, służącymi do wychowu czerwi i przechowywania pokarmu.
 Osobniki dorosłe i larwy odżywiają się nektarem, spadzią oraz pyłkiem kwiatowym.
 Zakładają duże kolonie (rodziny pszczele),

 zależnie od gatunku liczące od kilku do 20-80 tysięcy osobników.
 Życie rodzin jest koordynowane za pośrednictwem feromonów,
 regularnych zmian aktywności gruczołów,

 porozumiewania się za pomocą tańców i wydawania dźwięków.
 Występuje tu polimorfizm i polietyzm wiekowy.
Doskonale wypracowały sposób regulacji temperatury w gnieździe,
co pozwala rodzinom pszczelim na uniezależnienie się w dużej mierze 

od warunków zewnętrznych,
 dzięki czemu w klimacie chłodnym mogą przeżyć długie i surowe zimy całe kolonie.

Rodzaj pszczoła (Apis) obejmuje cztery gatunki:

•  pszczoła wschodnia (Apis cerana)

•   pszczoła olbrzymia (Apis dorsata)

•   pszczoła karłowata (Apis florea)

•   pszczoła miodna (Apis mellifica)

 Żyją one obecnie dziko na terenie Azji, Afryki i Ameryki Południowej,

 a pszczoła miodna i pszczoła wschodnia zostały udomowione.
Wszystkie gatunki pszczół należące do plemienia Apini (i rodzaju Apis) wytwarzają miód.
 Gatunkiem najbardziej ekspansywnym jest pszczoła miodna żyjąca w Europie,
 gdzie została udomowiona, a także w Afryce, Ameryce, Australii i Nowej Zelandii,

 do których to miejsc została sprowadzona.
 Pozostałe trzy gatunki pszczół miodnych to gatunki azjatyckie.

 Pszczoła miodna (Apis mellifera) –

 gatunek owada błonkoskrzydłego z rodziny pszczołowatych (Apidae).
Pszczoły miodne zbierają nektar i pyłek kwiatów, który jest ich pożywieniem i w ten sposób zapylają rośliny owadopylne (np. drzewa owocowe, rzepak, itd).
 Rośliny, które dostarczają pszczołom surowca do produkcji miodu

 są nazywane miododajnymi.
 Pszczoła miodna została udomowiona przed tysiącami lat, 

a obecnie jest hodowana na całym świecie.
 Najstarsze ślady bartnictwa w Polsce pochodzą sprzed 2 tysięcy lat.
 Pierwotnie polegało ono na wybieraniu miodu z barci, czyli wydłubanych pni drzew.

  Do produktów pszczół miodnych należą m.in.: miód i wosk.
Pszczoła unosi się w powietrzu dzięki pracy dwóch par skrzydeł 

zbudowanych z przezroczystej błony.
 Na trzeciej parze odnóży znajdują się koszyczki służące do przenoszenia pyłku.
 Narządy rozrodcze samic uległy modyfikacji,

 w której wyniku powstał narząd obronny – żądło.
 Znajduje się ono na końcu odwłoka i może zostać przez zagrożonego

 owada wprowadzone do ciała innego zwierzęcia.
 Żądlenie bezkręgowców o miękkim ciele nie przynosi żądlącej pszczole większych szkód,
 natomiast użądlenie większego zwierzęcia (kręgowca) kończy się śmiercią pszczoły.

 U roślin wyższych do zapłodnienia potrzebny jest proces, który nazywamy zapylaniem. Jest to przeniesienie pyłku z pylników na słupek.
 Wśród różnych czynników wykorzystywanych przez rośliny do transportu pyłku zdecydowanie najbardziej rozpowszechnionym są owady,

 wśród których ważną rolę odgrywają pszczoły miodne.
Ich roje są bardzo liczne,

 a robotnice nieustannie oblatują okolicę w poszukiwaniu pożywienia.
 W trakcie odwiedzin kwiatów dokonują mimowolnego przeniesienia pyłku i zapylenia.
Zjawisko to jest istotne dla zachowania różnorodności gatunkowej roślin i jest głównym pożytkiem dawanym ludziom przez pszczoły.
 Pszczoły uważane są za najlepsze owady zapylające nie tylko ze względu na ich liczebność (duże roje),
 ale przede wszystkim duże znaczenie tych owadów jest zauważane w rolniczych uprawach takich jak:
 rzepak, gryka, malina oraz sady owocowe.
 Owady te wykazują się tzw. "wiernością kwiatową", która polega na tym,
 iż wykorzystują pożytek najliczniej występujący na danym terenie i w największym skupieniu przez cały okres jego występowania.

Pszczelarze wykorzystują fakt, że pszczoła miodna zbiera nektar zazwyczaj w okolicy gniazda i w celu uzyskania miodu o konkretnym smaku
(i właściwościach) przenoszą ule w okolice upraw lub bujnie kwitnących łąk.
 Wyróżnia się m.in. miód akacjowy, miód gryczany, miód lipowy, miód mniszkowy,

 miód wielokwiatowy, miody spadziowe (ze zbieranej w lasach spadzi).

Pozdrawiam wiosennie, miłego dnia życzę:)