Jeżówka (Echinacea)

Jeżówka (Echinacea) –

 rodzaj roślin należący do rodziny astrowatych.
 Należy do niego 9 gatunków pochodzących z Ameryki Północnej.
 Gatunkiem typowym jest Jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea).
Pozostałe gatunki jeżówek rzadziej znajdziemy w uprawie,

 mają one mniejsze koszyczki i węższe kwiaty języczkowe. 

Najczęściej jest uprawiana jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea) w odmianach
 mniej lub bardziej różniących się od typu i w bardzo licznych odmianach mieszańcowych
(jeżówka odmiany mieszańcowe (Echinacea hybrida)).
 Charakteryzuje się stosunkowo szerokimi kwiatami

 języczkowatymi i dużym koszyczkiem kwiatowym.

Jeżówka - Zielna bylina o wysokości 60–150 cm.
Łodyga zielona do czerwonej. wzniesiona, nieznacznie rozgałęziona.
Korzeń; kłącze o długości do 15 cm, rozgałęzione,

 czerwonawobrunatne do ciemnobrunatnego na powierzchni.
 Posiada liczne podstawy łodyg.
 W środku jest włókniste i białe.
 Liczne korzenie są spiralnie skręcone.
 Na powierzchni drobno poprzecznie pomarszczone.
Liście; naprzemianległe, jajowate do lancetowato-jajowatych, 

nieregularnie ząbkowane, pomarszczone z obu stron,
 ciemnozielone z wyraźnymi jasnozielonymi nerwami.
 Blaszka liściowa jest gruba i błyszcząca.
Kwiaty; listki okrywy dużego koszyczka są ustawione w 2 lub 3 rzędach.
 Pełny osadnik kwiatostanowy jest lekko wypukły.

 Każdy z zewnętrznych, fioletowych,
języczkowatych kwiatów (4–6 cm) i wewnętrznych fioletoworóżowych kwiatów rurkowatych jest przyrośnięty do czerwonawego,
zaostrzonego i sztywnego przykwiatka, który wystaje ponad kwiaty rurkowate.
 Kielich jest zredukowany do bardzo małego wyrostka,

 jedna z działek ma do 1 mm długości.
 U odmian ozdobnych kwiaty są także w innych kolorach.

 Ciekawa bylina rabatowa i do ogrodów naturalistycznych.

 Użyteczna także na kwiat cięty.
Roślina w Polsce całkowicie odporna na mróz oraz na szkodniki i choroby.
 Rośnie najlepiej w miejscach nasłonecznionych lub lekko ocienionych.
 Wymaga żyznych gleb, umiarkowanie wilgotnych oraz próchniczych.

 Wskazane jest ściółkowanie.
 Po przekwitnięciu kwiatostany obcina się.
Rozmnaża się przez podział albo przez sadzonki.
 Źle znosi przesadzanie.

 

Roślina lecznicza;
Tradycyjnie stosowana w leczeniu objawów przeziębienia i grypy w celu skrócenia czasu infekcji dróg oddechowych oraz złagodzenia ich przebiegu.
Ekstrakty stosuje się także we wspomaganiu działania układu odpornościowego.
Surowiec zielarski -  wysuszone,

 całe lub rozdrobnione kwitnące nadziemne części rośliny 

oraz korzeń jeżówki purpurowej.
 Ziele jeżówki można stosować wewnętrznie i zewnętrznie.
 Sposób użycia:
(wewnętrznie) 1 łyżeczkę ziela zalać szklanką wrzątku i pozostawić

 na ok. 10-15 minut pod przykryciem.
 Można pić bez ograniczeń.
 (zewnętrznie w formie okładów) 2 łyżeczki ziela jeżówki zalać szklanką wrzątku i pozostawić pod przykryciem na ok. 15-20 minut.
 Stosować w przypadku problemów skórnych jako środek kosmetyczny, 

przeciwzapalny, ułatwiający gojenie się.

 Pozdrawiam...na najbliższe dni życzę miłych chwil...:)

Kalia (Zantedeschia)

Cantedeskia, kalijka, kalia (Zantedeschia) –

 rodzaj roślin z rodziny obrazkowatych,
 obejmujący 8 gatunków pochodzących ze środkowo-południowej Afryki,
 z jednym gatunkiem introdukowanym na wszystkich

 kontynentach z wyjątkiem Antarktydy.
 Z uwagi na bardzo atrakcyjne kwiatostany i ulistnienie cantedeskie,
zarówno gatunki botaniczne jak i ich kultywary,

 są szeroko uprawiane na świecie jako rośliny ozdobne.
W języku polskim nazwą zwyczajową rodzaju cantedeskia jest kallijka lub kalla,
  Calla spotyka się nadal nie tylko w języku polskim.

 Kalia - średniej wielkości rośliny zielne,

 osiągające wysokość do 120 cm, tworzące kępy i skupiska.
Łodyga; duża i gruba spichrzowa łodyga podziemna, 

nazywana kłączem lub bulwą pędową.
 Czasem przyjmuje się, że łodyga gatunków 

cantedeskia etiopska i Zantedeschia odorata jest kłączem,
 a pozostałych gatunków bulwą,
 choć również u cantedeskii etiopskiej niektórzy autorzy mówią o bulwiasto

 zgrubiałej łodydze.
Korzenie, których główną funkcją jest utrzymanie rośliny w podłożu, 

wyrastają z górnej części łodygi podziemne.
Rośliny tworzą wiele długoogonkowych liści właściwych,
które utrzymują się od późnej zimy do późnej wiosny

 (cantedeskia etiopska i Zantedeschia odorata),
 od wiosny do jesieni (pozostałe gatunki) lub całorocznie 

(cantedeskia etiopska w niektórych siedliskach).
 Ogonki liściowe gąbczaste, o długości od 15 cm (cantedeskia Rehmanna)

 do 1,5 m (cantedeskia etiopska).
 Blaszki liściowe pierzaście unerwione, ciemnozielone,

 niekiedy biało nakrapiane (np. Zantedeschia albomaculata).
 Liście zawierają hydatody umożliwiające guttację.

 Kwiaty: rośliny jednopienne, tworzące kilka kwiatostanów, 

typu kolbiastego pseudancjum.
 Szypułki zwykle dłuższe od ogonków liściowych,

 wynoszące kwiatostany ponad poziom liści.
 Pochwa kwiatostanu niezwężona, u podstawy spiralnie zwinięta,
 w górnej części lejkowato otwierająca się, 

o odchylonym i niekiedy spiczastym wierzchołku.
Kolba obła, gęsto pokryta kwiatami.
 Położone w dolnej części kolby kwiaty żeńskie 

niekiedy otoczone 3 szpatułkowatymi prątniczkami.
 Szyjki słupków krótkie lub nieobecne.
 Kwiaty męskie, zrośnięte w synandrium, siedzące,

 o klinowato-kwadratowych główkach.
 Pylniki długie, niemal dotykające kolbę, otwierające się przez pionowy otworek.
Owoce:zielone lub pomarańczowe jagody odwrotnie jajowate do niemal kulistych.
Nasiona odwrotnie jajowate, o podłużnie żłobkowanej łupinie i obfitym bielmie.

 Cantedeskia - wieloletnie geofity ryzomowe,
 przechodzące okresowy spoczynek lub wiecznie zielone

 (tylko cantedeskia etiopska, w niektórych siedliskach).
 Rośliny uprawiane na półkuli północnej przechodzą stan spoczynku
 (odpowiednik pory suchej) w okresie koniec od maja do lipca.
 W tym czasie liście zasychają i roślina zaczyna ponowny rozwój z końcem lata

 (obficie podlewana).
 Kwitnienie następuje od lutego i trwa do końca maja.

 Wszystkie gatunki zasiedlają brzegi lasów równikowych
 zrzucających liście na zimę i suchych lasów podrównikowych oraz sawanny,
 o przeciętnych temperaturach w zimę od 10 do 11°C (minimalnie 2–3°C),
 a latem około 20°C (maksymalnie 27°C) i wyraźnym podziale na porę suchą (zima)

 i mokrą (lato).
 Cantedeskia etiopska jest rośliną wiecznie zieloną i zasiedla
 również tereny bagniste w wilgotnych (wysychających podczas pory suchej),
 zawsze zielonych lasach podzwrotnikowych i wilgotnych lasach równikowych.
 W miejscach występowania rośnie łanowo.

 Najpopularniejszymi gatunkami w uprawie są;
 cantedeskia etiopska o białej pochwie kwiatostanu,
 cantedeskia Rehmanna o różowej pochwie,
 cantedeskia Elliotta o żółtej pochwie,
 Zantedeschia albomaculata o białej pochwie i biało nakrapianych liściach,
 a także rzadsze Zantedeschia pentlandii o żółtej pochwie i biało nakrapianych liściach
 oraz Zantedeschia jucunda o kremowo-żółtej pochwie

 Cantedeskie są popularnymi roślinami doniczkowymi i ogrodowymi,

 a także są uprawiane na kwiat cięty.
 Sadzone wiosną w ogrodzie zaczynają kwitnąć od końca czerwca.
 W kwiaciarstwie wykorzystywane są także liście.
  Znanych jest także niemal 250 różnobarwnych kultywarów cantedeskii,

 w większości o nieznanych gatunkach rodzicielskich.
 Odmiany o znanym pochodzeniu pochodzą w większości od cantedeskii etiopskiej,
 a także od Z. albomaculata, Z. elliotiana i Z. rehmannii.

 

Rośliny nie mają wielkich wymagań i według

 niektórych opinii są niemal "niezniszczalne" w uprawie.
 Cantedeskie dobrze rosną na podłożu przepuszczalnym i próchnicznym.
 Optymalnym podłożem jest mieszanka 3 części kompostu i 1 części torfu.
 Gatunki botaniczne preferują stanowiska półcieniste. 

W okresie wegetacji wymagają obfitego podlewania i zraszania.
Po przejściu w okres spoczynku muszą być zasuszone,

 a po wypuszczeniu nowych liści przesadzone.
 Kolorowe odmiany wymagają stanowiska bardzo jasnego.
Temperatura w lecie nie powinna być

 wyższa niż 24-28°C  w dzień i niższa niż 16-18 °C w nocy.
Wiosną i jesienią temperatura w nocy może spadać do poziomu 11-12°C

co pozytywnie wpływa na kolorystykę kwiatostanów.
 Temperatura podłoża bezpośrednio po posadzeniu bulw nie powinna być niższa niż 15°C; latem zaś nie powinna przekraczać 22°C.
 Kultywary powinny być mniej obficie podlewane niż gatunki naturalne.
 Należy utrzymywać umiarkowaną wilgotność podłoża.

Podział bulw/kłączy po zakończeniu okresu spoczynku.
Cantedeskie są podatne na zgniliznę bulw/kłączy, 

korzeni i liści, i grzybiczą plamistość liści i kwiatostanów.

 Ciepłe pozdrowienia... i miłego weekendu życzę:)

Borówka wysoka

Borówka wysoka (Vaccinium corymbosum),

 często nazywana borówką amerykańską –
 gatunek rośliny wieloletniej z rodziny wrzosowatych (Ericaceae).
 Pochodzi z Ameryki Północnej.
 Jest uprawiany w wielu krajach, również w Polsce.

Borówka wysoka - krzew dorastający do 2,5 m wysokości.
Pędy silnie rozgałęziające się.
Pączki kwiatowe powstają w szczytowych partiach zarówno krótkopędów,

 jak i długopędów.
Liście; eliptyczne, całobrzegie, skórzaste, 

całobrzegie (u niektórych odmian płytko ząbkowane).
Kwiaty; zebrane w grona. 

Korona dzwonkowata, biała , białozielona lub różowa.
 Kwitnie od kwietnia do maja, kwiaty zapylane są przez pszczoły i trzmiele.
 Działki kielicha są trwałe, zrośnięte z zalążnią.
Owoce; typu jagody pozornej.

 Dojrzewają od połowy lipca do września.
 Są dużo większe od owoców borówki czarnej, podobne w smaku,

 lecz pozbawione brudzącego soku.
Korzeń; oprócz korzeni głównych posiada bardzo dobrze rozwinięty 

system drobnych korzeni,
które w początkowej swojej fazie wzrostu pełnią rolę włośników 

(u roślin wrzosowatych brak na ogół włośników).

 Owoce borówki są bardzo bogate w związki bioaktywne.
Zawierają najwięcej witaminy C, pozostałe witaminy na poziomie istotnym to:
 witamina B1,witamina B2,witamina B3,kwas pantotenowy,

witamina B6, kwas foliowy,witamina A, witamina E.
Badania wykazują że owoce borówki są bardzo dobrym źródłem polifenoli, 

których działanie przeciwzapalne,
 antykancerogenne oraz przeciwdziałające chorobom układu krążenia jest udowodnione.

 

 Borówka wysoka 'Chandler'

 Krzewy rosną silnie, mają pokrój wzniesiony. Plonują obficie i regularnie.
Owoce niebieskie, jędrne i smaczne.
Jej największe zalety to wyjątkowo duże owoce, 

największe wśród odmian borówki i długi okres zbioru.
 Polecana jako odmiana amatorska, do osłoniętych, nasłonecznionych miejsc.

Borówka wysoka 'Bluecrop'

Krzew silnie rosnący, o kulistym pokroju.
 Odmiana bardzo plenna, o średniej porze dojrzewania.
 Owoce duże, jędrne, pokryte intensywnym, jasnym, woskowym nalotem.
 Najwartościowsza odmiana borówki wysokiej,wytrzymała na mróz i suszę.

Krzew wymaga;
 gleby bardzo kwaśnej, o pH 4-5, a nawet 3,5-4 (oznaczane w KCl).
 Gleba musi być próchniczna a optymalna

 zawartość próchnicy wynosi 3,5% i więcej.
 Najlepsze są gleby z torfu kwaśnego.

 Na glebach lekkich niezbędne jest nawadnianie.
 Jednak woda z naturalnych zbiorników przeważnie nie nadaje się do tego celu,

 ze względu na zbyt wysoki odczyn i musi być zakwaszana.
 Poziom wody gruntowej nie może być wyższy niż 40 cm. 

Roślina wytrzymuje mrozy do -25° C.
 Przy -30° C mogą przemarzać cieńsze pędy, 

a nawet całe części rośliny wystające ponad warstwę śniegu.
 Wiosenne przymrozki mogą zniszczyć część kwiatów.

  W warunkach uprawy amatorskiej należy
 pod każdą sadzonkę wybrać dół o głębokości ok. 40cm – szerokości 50 cm i wypełnić go mieszanką gleby z torfem kwaśnym.
Do nawożenia używa się wyłącznie nawozów kwaśnych.
 Każdej wiosny należy nawozić siarczanem potasu,siarczanem amonu,

tj. (garść nawozu pod krzew).
 Nie należy stosować nawozów fosforowych, gdyż wnoszą one do gleby wapń.

Pozdrawiam serdecznie, sympatycznego,oraz udanego tygodnia życzę:)