Jesienne wrzośce i wrzosy

Wrzosiec (Erica) – rodzaj roślin z rodziny wrzosowatych.
 Występują one przede wszystkim w południowej Afryce,
 w pobliżu wybrzeża Oceanu Indyjskiego, w górach o średniej wysokości.
 Tamtejsze gleby odznaczają się dużą wilgotnością, ale są przepuszczalne,
 mają odczyn kwaśny i zawierają znaczną ilość surowej próchnicy.
 Wrzosiec rośnie tam jako luźny krzew, do wysokości około 1 metra.
Rośliny gatunku typowego mają igiełkowate liście,
 których dolną stronę pokrywają włoski gromadzące wodę z mgły,
 częstej na wybrzeżu oceanu.
 Dzwonkowate kwiaty -
 zbudowane z czterech zrośniętych płatków korony - są różowe.


Wrzosiec delikatny (Erica gracilis) jest znanym gatunkiem odmiany botanicznej południowoafrykańskiej, który trafił do Europy w XIX wieku.
 Ten gatunek wrzośca jest niezwykle popularny w Europie Zachodniej.
 W Niemczech, Holandii i Francji są produkowane masowo
 jako podstawa jesiennych dekoracji.
 Rośliny intensywnie się krzewią, są gęste i zwarte o pędach wzniesionych, mają kwiaty błyszczące, kwitną bardzo obficie i długo.
W zależności od przebiegu pogody latem, terminy kwitnienia ulegają zmianom.
 Podobnie kolor kwiatów.
 Na przykład: barwa przejściowa czerwono-różowa zależy
 w znacznym stopniu od temperatury nocy.
 Jeśli noce są chłodne, to przeważa barwa czerwona.
 Niestety nie zimuje u nas w gruncie, ale zimą utrzymuje kolor
 (jeśli mamy go w kompozycjach doniczkowych).

Wrzos pospolity (Calluna vulgaris) -
 gatunek rośliny wieloletniej należącego do rodziny wrzosowatych (Ericaceae).
Zimozielona krzewinka, o gałązkach rozesłanych na ziemi.
 Liście igiełkowate, ułożone naprzeciwlegle.
Kwiaty  drobne, dzwonkowate,czterokrotne, 
zebrane w jednostronnych wielokwiatowych gronach szczytowych.

 Wrzosy pączkowe to odmiany wrzosów, 
u których pąki kwiatowe nie otwierają się.
 Dzięki temu bardzo długo utrzymują barwę,
 będąc ciągle atrakcyjnymi, nawet zimą.
 Ze względu na rozległą paletę barw, długie kwitnienie,
dobrą mrozoodporność mogą stanowić wspaniałą ozdobę
 nie tylko ogrodowych wrzosowisk.
 Można je wykorzystać również do ozdoby okien, balkonów i tarasów.

Wrzos -'Alexsandra'- czerwone pąki kwitnie od sierpnia do listopada, 
pokrój szeroki prosty, odmiana chroniona, wrażliwa na nadmiar wilgoci.

Wrzos -'Amethyst'- kwiaty pączkowe, czerwono-purpurowe, 
odmiana o wzniesionych, wyprostowanych pędach.
 Liście ciemnozielone. Kwitnie od sierpnia do listopada.

Wrzos pączkowy barwiony (specjalnymi barwnikami),
tylko w tym roku takie będą w przyszłym będą zwykłe (białe lub różowe).

Wrzos pączkowy - pąki kwiatowe w kolorze biało-różowym.

Wrzosy i wrzośce są roślinami niezbyt wymagającymi,
 ich uprawa nie sprawia trudności.
 Potrzeba zapewnić im jedynie stanowisko nasłonecznione,
 glebę lekką i ubogą w składniki pokarmowe o kwaśnym odczynie (pH 4-5,5)
 oraz niezbyt wilgotną
 (wrzosy należy podlewać właściwie tylko latem podczas długotrwałych upałów).
 Wrzosy rosną szybko i nadają się do zadarniania dość dużych powierzchni.
 Bardzo ważnym zabiegiem pielęgnacyjnym,
 koniecznym dla prawidłowego wzrostu roślin jest ich cięcie.
 Wpływa ono na zagęszczenie i obfitsze kwitnienie.
Na początku zimy trzeba rośliny zabezpieczyć przed mrozem, okrywając całe wrzosowisko włókniną ogrodniczą.
 Mniejsze grupy krzewinek lub pojedyncze egzemplarze
 osłaniamy gałązkami drzew iglastych.

Przesyłam wszystkim moc ciepłych pozdrowień ,
życząc aby słoneczna i ciepła jesień gościła u Was  jak najdłużej:))

Las

Las (biocenoza leśna) - kompleks roślinności swoisty

 dla danego kontynentu geograficznego,
 charakteryzujący się dużym udziałem drzew rosnących w zwarciu,
 wraz ze światem zwierzęcym i różnymi czynnikami przyrody

 nieożywionej oraz związkami, które między nimi występują.
 

Las lub biocenoza leśna według definicji prof. J. J. Karpińskiego

 to dynamiczny twór przyrody,
 w którym są zespolone w niepodzielną całość układem zależności,

 powiązań i wzajemnych wpływów:
 określona roślinność z przeważającym udziałem form drzewiastych,
 związanych z nim zwierzętami oraz wykorzystywane przez rośliny

 i zwierzęta podłoże geologiczne, gleba, woda i klimat.

Jednoznaczne zdefiniowanie lasu nie jest łatwym zadaniem,
 bowiem w obrębie swego rozległego zasięgu występuje on

 pod wieloma różnorodnymi postaciami i formami.
 Jest przy tym tworem tak bardzo złożonym,
 że próby ustalenia typowych jego właściwości są dosyć ryzykowne

 i mogą prowadzić do zbytnich uproszczeń.

 Od niepamiętnych czasów życie człowieka związane jest z lasem.
Las jest doskonałym filtrem – wychwytuje szkodliwe gazy i pyły.
I pod tym względem przewyższa inne zielone powierzchnie.
 Istotny walor powietrza leśnego związany jest

 ze zdolnością wytwarzania przez drzewa olejki eteryczne,
  dzięki zawartości monoterpeny działają terapeutycznie
– ich zapach przynosi odprężenie, wyciszenie.
 W lesie panuje szczególny mikroklimat – temperatura, wilgotność,
 a też takie elementy które mają bardzo pozytywny wpływ na nasze zmysły:
 słuch, węch, wzrok, smak.
 Dźwięki w lesie są wyciszone,  szum drzew, głosy ptaków i innych zwierząt,
 szmer potoków czy rzeki przynoszą ulgę i działają kojąco na psychikę i słuch.
 Do naszych oczu dociera ograniczona, odpowiednia ilość rozproszonego światła,
 które w połączeniu z panującą w koło zielenią dają odpoczynek oczom.
 Balsamiczny zapach natomiast regeneruje węch.

Aktywność fizyczna - spacer, zbieranie owoców runa leśnego,
to dobroczynne działanie lasu na stan naszych stawów
 – a dokładniej jest to spowodowane właściwościami podłoża,
 ponieważ gleba leśna jest elastyczna i chodzenie po niej nie obciąża tak stawów
 jak chodzenie po chodnikach miejskich.

Wczorajszy spacer po lesie mieszanym (borowików, kozaczków... nie było?),
ale zdrowie i samopoczucie bardzo na tym zyskało.

"Las"

"O piękne, bujne warmińskie lasy
 Dumnie się pnące do nieba
 Kto raz się chował pod waszym dachem
 Wzruszać go piórem nie trzeba.

 Ileż kryjecie w sobie uroku
 Czarów leśnego świtania
 Ileż piosenek z wiatrem śpiewacie
 Gdy was układa do spania

 Ileż radości i uciechy
 Niesiecie wszystkim kto was lubi
 Ileż gorących i szczerych uczuć
 Z wami się brata i was hołubi

 Dęby, buki, świerki i sosny
 Przemówcie gromkim głosem
 By nikt się nie odważył
 Uśmiercić was topora ciosem

 Pnijcie wysoko swe konary
 Echem swym szumcie dokoła
 Niech słowo wasze ciche i czułe
 Wszystkich na ucztę waszą przywoła

 Bądźcie darem ludzkiego szczęścia
 Urokiem ziemi złoconej promieniami słońca
 Trwajcie w swej żywej krasie
 Po wieki z ludzką miłością do końca."

Eugeniusz Kochan

Pozdrawiam i miłego tygodnia życzę:)

Winobluszcz

Winobluszcz pięciolistkowy (Parthenocissus quinquefolia),
 zwany też dzikim winem – gatunek silnie rosnącego pnącza

 ozdobnego z rodziny winoroślowatych.
Pochodzi z Ameryki północnej i został sprowadzony do Europy w XII wieku.
 Szeroko rozpowszechniony w uprawie.

Winobluszcz pięciolistkowy to silnie rosnące pnącze zrzucające liście na zimę.
 Za pomocą wijących się wąsów zaczepia się podpór i samoczynnie wspina.
Liście są złożone najczęściej z 5 liści od 4 do 10 cm długości,
 z wierzchniej strony zielonych, od spodu szarozielonych.
 Na jesieni liście przybierają szkarłatnoczerwony kolor.
 Pędy osiągają 10–20 m długości (roczne przyrosty wynoszą ok. 1–2 m).
Kwitnie pod koniec lipca i na początku sierpnia.
 Kwiaty niewielkie, zielonkawe, miododajne.
 Po przekwitnieniu pojawiają się granatowe,
 okrągłe owoce (jagody)z niebieskim nalotem o średnicy ok. 6 mm,
 dojrzewające na przełomie września i października.
Po opadnięciu liści owoce przez długi czas pozostają na gałęziach.
Jagody są trujące dla ludzi jednak chętnie zjadane przez ptaki. 

Roślina  ma niewielkie wymagania glebowe.
 Dobrze znosi suszę i nawet silne zanieczyszczenia powietrza.
Dobrze rośnie w cieniu, półcieniu i w pełnym słońcu.
 Wytrzymuje silne zacienienie i nawet przy północnych ścianach dobrze rośnie. 
Dość wytrzymały na mrozy.

Winobluszcz pięciolistkowy jest idealny do obsadzania ogrodzeń
 oraz jako roślina okrywowa na ściany, altany, pergole i inne podpory.
Taka bardzo ozdobna roślina - zwłaszcza jesienią pięknie przyozdabia.

Bo w ogrodzie rośnie pnącze,
w dzikim winie świat się plącze,
bo w ogrodzie dzikie wino,
kto je tutaj siał?

Powiedz, kto mógł zasiać to dzikie wino!
Może to zrobiłaś ty - hej, dziewczyno.
Po co tu zasiałaś to dzikie wino?
Po co je tu dałaś?

Marek Grechuta

Uśmiech i rozświetlone słońcem pozdrowienia przesyłam.

Aster

Aster – rodzaj roślin nasiennych należących do rodziny astrowatych,
obecnie zaliczane jest do niego około 250 gatunków.
 Naturalnie występują na półkuli północnej,
 na obszarach o umiarkowanym klimacie.
 Wiele z nich to rośliny ozdobne,
 chętnie uprawiane w ogrodach ze względu na dekoracyjne kwiaty.
 Obecnie rodzaj aster przeważnie ogranicza się do gatunków tzw. starego świata,
 z typowym przedstawicielem astrem gawędką (Aster amellus).
 Astry amerykańskie zostały sklasyfikowane do rodzajów:
 Almutaster, Canadanthus, Doellingeria, Eucephalus,
 Eurybia, Ionactis, Oligoneuron,
 Oreostemma, Sericocarpus i Symphyotrichum, 
nadal jednak stosowana jest wobec nich
 łącznie nazwa zwyczajowa „astry”.

Nazwa rodzajowa Aster pochodzi od starogreckiego słowa ἀστέρı (astéri),
 co znaczy „gwiazda”.
 Nawiązuje ona do gwiaździstego kształtu koszyczka kwiatowego.

Gatunki dziko rosnące w Polsce:

•  aster alpejski

•     aster drobnokwiatowy

•     aster gawędka

•     aster lancetowaty

•     aster nowoangielski, a. amerykański

•     aster nowobelgijski, a. wirginijski

•     aster solny

•     aster wierzbolistny

Byliny oraz wiecznie zielone lub sezonowo ulistnione podkrzewy o wielkości
 od miniaturowych roślinek do ok. 1,8 m wysokości.
 Mają pojedyncze, zazwyczaj całobrzegie liście, niekiedy pokryte włoskami.
Zewnętrzne kwiaty języczkowe u różnych gatunków w różnych kolorach
(białe, różowe, purpurowe, czerwone, niebieskie), zebrane w koszyczek.
 Wewnątrz koszyczka występują żółte lub różowe kwiaty rurkowate.


 Aster nowobelgijski (Symphyotrichum novi-belgii).
Używana jest też inna polska nazwa – aster wirginijski,
 lub zwyczajowa – marcinki.
 Pochodzi z Ameryki Północnej, rośnie nad rzekami.
Bylina, hemikryptofit - (roślina naziemnopączkowa).
 Kwitnie od sierpnia do listopada.
 Gatunek charakterystyczny o dużej zmienności formy kwiatostanu, liści,
 stosunku długości zewnętrznych i wewnętrznych listków okrywy koszyczka.
 Jest uprawiana w wielu rejonach świata jako roślina ozdobna.

 Bylina z kłączem.
 Łodygi sztywne, wzniesione, 40-120(140) cm wysokości,
 zwykle już poniżej połowy rozgałęzione;
 powierzchnia łodygi naga, jedynie gałązki kwiatostanu z linią włosków.
 Liście lancetowate, gładkie, zielone.
 Koszyczki kwiatowe, o średnicy 4 cm, zebrane w szczytową wiechę.
 Kwiaty języczkowate, różnobarwne (białawe, lila, niebieskawe, różowe).
 Kwiaty rurkowate żółte.
 

Nadaje się na rabaty kwiatowe i na kwiat cięty.
 W Polsce jest w pełni mrozoodporny.
 Roślina łatwe w uprawie.
 Najlepiej rośnie na słonecznym stanowisku lub w półcieniu,
 na przepuszczalnej i żyznej ziemi.
 Powinna mieć stale wilgotną glebę.
 Odmianom wysokim należy zapewnić podparcie.
 Po przekwitnięciu rośliny przycina się przy ziemi.
 Rozmnaża się przez podział jesienią lub wiosną przez zdrewniałe sadzonki.
 Od wiosny do lata należy dość silnie nawozić.
 Rośliny mogą być atakowane przez mączniaka prawdziwego,
 szarą pleśń, mszyce i ślimaki.

Pozdrawiam...miłego dnia życzę:)