Zawilec grecki

Zawilec grecki (Anemone blanda) -

 rodzaj roślin z rodziny jaskrowatych.
Naturalnie występuje w południowo-wschodniej Europie,

 Azji Mniejsze i rejonie Kaukaskim.
W Polsce uprawiana bylina ogrodowa;

 wymaga przykrywania na zimę lub wykopywanie kłączy na zimę.
Uprawiany na rabatach bylinowych, w miejscach częściowo ocienionych,

 pod krzewami i drzewami.

Zawilec grecki to niewielka bylina(10-20 cm wysokości) o bulwiastych kłączach.
Liście pojedyncze lub złożone, całobrzegie lub wcinano-ząbkowane,

 ogonkowe, znikają po kwitnieniu.
Główną ozdobą rośliny są kwiaty ukazują się na pędach(wysokości około 15 cm)
- osadzone pojedynczo, z licznymi promieniście ułożonymi płatkami.
Roślina ta zakwita już w marcu i kwitnie bardzo długo od 4 do 6 tygodni.
Kwiaty u gatunku mają barwę czysto niebieską.

Inne odmiany mają kwiaty białe lub różowe.

W celu zachowania cech odmianowych rozmnaża się

 przez podział rozrośniętych kłączy,

 w okresie spoczynku.
Bulwy  wykopujemy w czerwcu a sadzimy do gruntu we wrzesień/październik.
 Można także rozmnażać z nasion, kwitną wtedy od drugiego roku uprawy.

Preferuje stanowisko częściowo ocienione lub słoneczne, osłonięte od wiatru.
 Gleba żyzna, przepuszczalna, 

w okresie wegetacji wilgotna ale nie może być podmokła,
 o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym.
Po kwitnieniu rośliny przechodzą w stan spoczynku, nie należy ich wtedy podlewać.
 Zimotrwałość niepewna, wymaga przykrywania na zimę.
 Bezpieczniej jest wykopać jesienią bulwiaste kłącza.
Przechowywać bulwy w cieple, nie przejmując się ich wyschnięciem.
 W takim stanie mogą być przechowywane nawet przez kilka lat.

 Ciepłe pozdrowienia i miłego weekendu...:)

 

Tulipan turkiestański

Tulipan turkiestański (Tulipa turkestanica) –

 gatunek rośliny z rodziny liliowatych.
 Jest uprawiany jako roślina ozdobna, 

przez ogrodników zaliczany jest do 15 grupy tulipanów uprawnych,
 tzw. tulipanów botanicznych.
Botaniczne gatunki tulipanów, 

pochodzą głównie z Azji Centralnej (np. Turkmenistan, Iran).
 Występują także w rejonie śródziemnomorskim i w Azji Mniejszej.

Tulipan - bylina cebulowa.

Nieduża cebula okryta suchą łuską, zwykle brunatną lub brązową.
 Cebule są jednoroczne - po kwitnieniu macierzysta cebula zamiera i wytwarza się w jej miejsce potomna cebula
 podobnych rozmiarów i do kilku drobniejszych cebul przybyszowych.
 Z cebuli zwykle wyrasta kilka liści, niżej położone są większe.
Liście bezogonkowe, eliptyczno-lancetowate, szerokie lub wąskie, 

zwykle szarozielone z woskowym nalotem.
 Jest ich zazwyczaj 2–4, najniższy i największy wyrasta bezpośrednio z cebuli,

 pozostałe z dolnej części łodygi.
Kwiaty -bardzo charakterystyczną cechą tego gatunku jest występowanie

 na jednej łodydze do 12 kwiatów,
 w przeciwieństwie do większości gatunków tulipanów,

 które wytwarzają tylko jeden kwiat.
 Okwiat niezróżnicowany, składa się z 6 dużych płatków ułożonych w dwu okółkach.
 Wewnątrz okwiatu 6 dużych pręcików i 1 trzykomorowy słupek

 z trójdzielnym znamieniem.
Płatki okwiatu są trójkątne, wydłużone, białe,

 z żółtą plamą od środka i szeroko rozwarte.
 Po zewnętrznej stronie często posiadają pasiaste zielonkawo-fioletowe wybarwienia,
szczególnie przez środek płatka.
Owocem jest trójkomorowa torebka, pękająca po dojrzeniu na trzy części.

 Tulipan turkiestański kwitnie wcześniej od innych tulipanów,

 bo już na początku wiosny.
 Zapylany jest przez owady. 

Kwiaty podczas złej pogody zamykają się.
 Mechanizm tego ruchu polega na tym, że podczas niskiej temperatury szybciej rosną płatki okwiatu po zewnętrznej stronie,
 co powoduje zamykanie się kwiatów, gdy zrobi się cieplej,

 szybciej rosną płatki od wewnętrznej strony i kwiat otwiera się.

Roślina nie ma specjalnych wymagań co do gleby,
 najlepiej jednak rośnie na próchnicznej glebie o odczynie obojętnym, 

lekko kwaśnym lub lekko zasadowym.
 Stanowisko powinno być słoneczne.
 Cebule wysadza się do ziemi jesienią, na głębokość 6–10 cm.
 Powinny być przed sadzeniem zaprawione przez moczenie w odpowiednich

 preparatach grzybobójczych.
 Nawozi się już jesienią po zasadzeniu cebul, potem wiosną przed kwitnieniem.
Rozmnażanie - przez cebule przybyszowe wytwarzane na macierzystej cebuli.

 Pozdrawiam ciepło, na niepogodę życzę pogody ducha:)

Przylaszczka pospolita

Przylaszczka pospolita (Hepatica nobilis) – 

gatunek rośliny wieloletniej z rodziny jaskrowatych.
Występuje na terenie niemal całej Europy oraz na Dalekim Wschodzie.
W Polsce dość częsta na niżu, 

występuje w cienistych i wilgotnych lasach liściastych i zaroślach
na glebach wapiennych i gliniastych.

Roślina jest słabo trująca,

 podobnie jak i inni przedstawiciele rodziny jaskrowatych. 

 

 

 Przylaszczki preferują stanowiska cieniste i półcieniste, świeże do suchych.
 Rosną w żyznych lasach liściastych – buczynach, 

grądach i świetlistych dąbrowach.
 Na poszczególnych stanowiskach występuje zwykle po kilkadziesiąt roślin.
Rośliny zużywają duże ilości biogenów, ograniczając rozwój roślin w sąsiedztwie, zwłaszcza przedstawicieli bobowatych.
 Mimo zawartości trujących glikozydów są chętnie zjadane wiosną przez sarny.

 

 

 Rodzima bylina kłączowa, roślina osiąga wysokość 15–20 cm.
Płytko pod ziemią tworzy krótkie, walcowate, ciemnobrunatne i silnie włókniste kłącze, okryte na szczycie łuskami.
 Z kątów łusek wyrastają liście oraz owłosione, 

czerwone lub brązowe głąbiki zakończone pojedynczymi kwiatami.
 Z kłącza wyrastają słabo rozgałęzione i niezbyt liczne korzenie

 osiągające zwykle tylko do 20 cm długości.
Liście; częściowo zimozielone, skórzaste i długoogonkowe,

 tworzą przyziemną rozetę.
 Początkowo są biało owłosione lub białowełniste, z czasem stają się gładkie.
 Młode jasnozielone, z wiekiem robią się ciemnozielone z wierzchu.

 Kwiaty;niebiesko-fioletowe kwiaty o średnicy 15–30 mm pojawiają się wczesną wiosną zanim rozwiną się liście na szypułkach wysokości 10 cm.
 Czasem mają barwę różową, rzadziej białą lub ciemnoczerwoną.

Pojedyncze kwiaty podparte są trzema niewielkimi,

 jajowatymi i tępo zakończonymi,
siedzącymi i złączonymi u nasady listkami (podkwiatkami),

 tworzącymi pozorny kielich.
 Listki te nie opadają, także podczas dojrzewania owoców.
Owocem są orzeszki z krótkim dzióbkiem — elajosomem, rozsiewany przez mrówki.

 

Przylaszczka uprawiana jest jako roślina ozdobna, 

przy czym ceniona jest ze względu na efektowne kwiaty,
 wczesne kwitnienie, dekoracyjne ulistnienie, bardzo dużą cienioznośność i odporność na inne niekorzystne warunki środowiska,
 a także z powodu długowieczności.
Rozmnaża się ją zwykle przez podział, ponieważ słabo wiąże nasiona.
Podział roślin dojrzałych (najlepiej możliwie dużych kęp)

zaleca się wykonywać w końcu zimy
tuż przed rozpoczęciem kwitnienia lub bezpośrednio po kwitnieniu.
Podzielone rośliny należy wysadzić od razu w miejsce docelowe.
Przylaszczki preferują spokój, bardzo źle znoszą uszkodzenia korzeni,

 a po podziale rosną bardzo wolno.
Z tego powodu zaleca się ich przesadzanie tylko w ostateczności.

 

 

Łacińska nazwa rodzajowa przylaszczki nawiązuje do wątroby (hepatica)

 z uwagi na podobieństwo kształtu liścia.
 Na zasadzie magicznego myślenia

 (sympatia podobieństw,

 "podobne działa na podobne")

 była używana w leczeniu schorzeń wątroby.

 Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego tygodnia:):).