Dynia olbrzymia

Dynia olbrzymia (Cucurbita maxima) 

– gatunek rośliny z rodziny dyniowatych.
 Pochodzi z Ameryki Środkowej i Południowej.

Do Europy została sprowadzona przez Hiszpanów.
W Polsce znana była również już w XVI w.,

 uprawiano ją wtedy u nas jako roślinę leczniczą.

 Dyniowate to rodzina roślin zielnych, która jest bardzo liczna i zróżnicowana.
Większość z nich  gatunków występuje w obszarach tropikalnych i subtropikalnych, nieliczne tylko na obszarach klimatu umiarkowanego.
  W rodzinie tej znajduje się wiele ważnych roślin uprawnych,

 m.in. ogórek, dynia, melon, tykwa.

W Polsce uprawia się trzy gatunki dyni:
 dynię zwyczajną (Cucurbita pepo), olbrzymią (Cucurbita maxima)

 oraz piżmową (Cucurbita moschata).
 Do odmian dyni zwyczajnej zaliczamy patisony, kabaczki, cukinie

 oraz odmiany ozdobne o niewielkich, twardych owocach.

 Dynia olbrzymia to roślina, jednopienna, owadopylna, 

rozdzielnopłciowa i jednoroczna,

 o płytkim i dobrze rozwiniętym systemie korzeniowym.
 Charakteryzuje się silnym wzrostem, długimi pędami oraz dużym plonowaniem.

 Owoce zazwyczaj mają kulisty lub nieco spłaszczony kształt.
 Roślina wytwarza osobno kwiaty męskie i żeńskie,

 z których wykształcają się później owoce.
Nasiona są duże, barwy białej lub brunatnej.

 Ze względu na pokrój rośliny odmiany dzieli się na krzaczaste, 

półkrzaczaste i płożące.
 Odmiany krzaczaste charakteryzują się stosunkowo małą masą owoców.
Najbardziej polecane odmiany: Ambar,Amazonka, Bambino,

 Justynka F1, Otylia F1, Melonowa Żółta, Karowita.
Odmiany o intensywnie pomarańczowym miąższu są najbardziej 

bogate w α- i β-karoten oraz witaminę C.

 Roślinę można uprawiać z siewu wprost do gruntu lub z rozsady.
Uprawiana wprost do gruntu, zwykle w drugiej dekadzie maja.
 Wschody nasion zazwyczaj pojawiają się po 6–10 dniach.
Liście wytwarza 5-7 klapowe, długoogonkowe, duże z zaokrąglonymi klapami oddzielonymi od siebie dość płytkimi zatokami.
Pokryte są szorstkim owłosieniem, podobnie jak pędy. 

Z głównej łodygi wyrastają pędy boczne, 

mogą pojawiać się na nich również wąsy czepne.
Jako pierwsze rozwijają się kwiaty męskie.

 Stopień nasilenia żeńskości zależy od odmiany.

  Dynie, podobnie do pozostałych dyniowatych,

 dość dobrze znoszą zapylanie własnym pyłkiem.
Dynia kwitnie zwykle po 40–60 dniach od siewu, przez kilka tygodni.
 Kwiaty żeńskie wyrastają pojedynczo, mają dzwonkowaty, 5-ząbkowy kielich,

 dużą lejkowatą, 5-łatkową koronę (o szerokości do 10 cm), 1 słupek.
 Męskie kwiaty wyrastają pęczkami w kątach liści i mają 5 zrośniętych pręcików.
 Kwiaty dyni są duże, z żółtą lub kremową koroną, rozdzielnopłciowe,

 męskie i żeńskie prawie tej samej wielkości.
 Kwiaty występują pojedynczo w kątach liści. 

Oba typy kwiatów produkują nektar.

 Owoc dyni jest jagodą fałszywą o zróżnicowanym kształcie i różnej wielkości,

 zależnie od odmiany, zrośniętą z dnem kwiatostanu stanowiącego zewnętrzną,
 mięsistą jego warstwę okrytą twardniejącą - w miarę dojrzewania - niezbyt grubą, zieloną, żółtą lub pomarańczową skórką.
 Wyrasta na miękkiej i obłej szypułce, co różni ten gatunek od dyni zwyczajnej. 

Rozwój pierwszych owoców hamuje rozwój następnych.
 Rośliny danej odmiany po wytworzeniu określonej liczby owoców

 zrzucają kolejne zawiązki.
System korzeniowy składa się z korzenia głównego i odchodzącej od niego

 sieci korzeni bocznych,
charakteryzuje się bardzo szybkim tempem wzrostu.

 Owoce dyni olbrzymiej zbiera się, gdy są całkowicie dojrzałe,
 co poznaje się po zmianie barwy skórki na intensywniejszy kolor

 i „pustym” dźwięku przy pukaniu.
 Zawierają wtedy najwięcej cukrów.

 Jesienią, przed spodziewanymi przymrozkami,
należy zebrać wszystkie owoce, gdyż przemarznięte szybko gniją.
 Do przechowywania nadają się wyłącznie w pełni dojrzałe,

 nieuszkodzone owoce o stwardniałej skórce.

Dynia jest rośliną ciepłolubną, potrzebuje także dużych ilości wody

 w całym okresie wegetacji.
 Najbardziej odpowiednie są gleby żyzne, przewiewne, nie zaskorupiające się, 

wilgotne, szybko nagrzewające się o pH 6,7-7.

 Dynia olbrzymia (Cucurbita maxima) jest gatunkiem dobrze rosnącym w polskich warunkach klimatycznych i dającym wysokie plony.
 Odpowiedni skład soli, znaczna zawartość karotenoidów i niska zdolność do wiązania azotanów sprawiają, że stanowi ona cenny surowiec dla przemysłu.
Ze względu na wysoką zawartość beta-karotenu ( prowiatminy A ) i niską zdolność wiązania azotanów z gleby jest wykorzystywana jako surowiec do

 produkcji soków owocowo-warzywnych.
Miąższ owoców jest jadalny po ugotowaniu,

 można go też kandyzować i wytwarzać marmoladę.
 Cenione są również pestki dyni: zarówno do bezpośredniego spożycia,

 jak również w postaci tłoczonego z nich oleju.

Dynia Olbrzymia - 'Bambino' -
Jest to średnio wczesna i bardzo plenna odmiana dyni olbrzymiej.
 Z każdej rośliny wyrastają płożące, rozgałęzione pędy z kulistymi owocami.
 Dynie mogą ważyć około 15 kg. Ich skórka jest pomarańczowa, niekiedy ciemnopomarańczowa, pokryta delikatną siateczką.
 Miąższ jest twardy i kruchy, o ciemnopomarańczowej barwie.
 Dynie Bambino są bogatym źródłem ß-karotenu oraz witaminy C.
 Odmiana ta przeznaczona jest do bezpośredniego spożycia, przetwórstwa, a także wykorzystuje się ją w przemyśle cukierniczym.

Dynia ma dużo cennych witamin i minerałów,

 sporo beta-karotenu (prowitaminy A), witaminy C, witamin z grupy B,
 czyli B1, B2, B6, PP, kwas foliowy, nikotynowy, pantotenowy,

 fosfor, żelazo, wapń, potas i magnez.
Zawiera pektyny, 

które usuwają z organizmu związki toksyczne i regulują pracę jelit.
 Poza tym dynia wzmacnia system odpornościowy oraz:
pestki dyni zapobiegają odkładaniu się złego cholesterolu,
 pomagają przy wrzodach żołądka.

Pozdrawiam serdecznie, wszystkiego dobrego i Miłego dnia :)

Marchew

Marchew zwyczajna ( Daucus carota) – 

gatunek rośliny z rodziny selerowatych.
 Występuje w stanie dzikim pospolicie na terenach Europy, Azji.
Dziko rosnąca forma typowa rośnie na ugorach, łąkach, miedzach i przydrożach.
Roślina dwuletnia,rośnie w klimacie umiarkowanym

 w pierwszym roku wegetacji roślina tworzy różyczkę liści oraz gruby korzeń.
 W drugim roku z korzenia wybija łodyga z kwiatostanem, roślina wytwarza nasiona zużywając zawarte w korzeniu substancje zapasowe i obumiera.
 Kwitnie od czerwca do jesieni, jest owadopylna. 

Roślina miododajna, nektar znajduje się na dnie kwiatowym.
 Kwiaty są przedprątne, możliwe jest tylko zapylenie krzyżowe.
 Nasiona rozsiewane są przez zwierzęta.
Wyhodowane z typowego dzikiego gatunku liczne odmiany podgatunku marchwi
są uprawiane jako warzywo lub roślina pastewna. 

 

 

 Marchew uprawna jest warzywem stosunkowo łatwym w uprawie.
Nasiona możemy wysiewać już w pierwszej połowie kwietnia wprost do gruntu, 

odmiany wczesne, na pierwszy zbiór.
Pod koniec maja i na początku czerwca wysiewa się odmiany przeznaczone do przechowywania, o dłuższym okresie wzrostu.
W sprzyjających warunkach wschody występują po dwóch - trzech tygodniach.
 Należy także pamiętać, że nie wszystkie nasiona posiadają zdolność kiełkowania,
 dlatego lepiej jest siać gęściej a późnij przerwać rośliny

 pozostawiając najsilniejsze siewki.
 Warzywo sieje się do gruntu na miejsce stałe ponieważ nie znosi ono przesadzania.

Roślina tworzy różyczkę liści-liście 2 lub 3-krotnie pierzastosieczne, równowąskie.
Łodyga wzniesiona, rozgałęziona, pusta wewnątrz.

 Jest bruzdowana i szorstko owłosiona.
Kwiaty małe, białe, zebrane u szczytu rośliny w baldach złożony z pierzastymi pod baldachem i trójwrębnymi pod baldaszkami pokrywami.
Korzeń marchwi jest jadalny,spichrzowy – ma rozbudowany miękisz spichrzowy, służący do magazynowania substancji pokarmowych.
 W zależności od odmiany – od białawego poprzez żółtawy do pomarańczowoczerwonego (najbogatszego w karoten) i purpurowego.
Najcenniejszym składnikiem marchwi jest karoten (prowitamina A),
który w żadnym innym warzywie nie występuje w tak dużej ilości.

 

 Marchew dobrze rośnie w ciepłym, umiarkowanym klimacie.
Najwartościowsze korzenie wyrastają w temperaturze 15-21 C.
Roślina jest wrażliwa na suszę w okresie najintensywniejszego wzrostu,
 czyli w ciągu ostatnich dwóch miesięcy wegetacji.
 Udaje się na każdej glebie niezbyt ciężkiej i kwaśnej.
Najodpowiedniejsze są gleby piaszczysto – gliniaste zasobne w substancje organiczne.
Najwcześniejsze odmiany można wykopywać już w lipcu.
Marchew przeznaczona do przechowywania musi dobrze obeschnąć po wykopaniu.
 Roślina bywa atakowana przez choroby i szkodniki,

uprawa współrzędna warzyw cebulowych chroni ją przed nimi.
 Np.cebula, szczypiorek, por, czosnek.

Choroby i szkodniki atakujące marchew:

•     Mszyce
•     Połyśnica marchwianka
•     Drutowce
•     Turkucie
•     Nicienie
•     Zgnilizna korzeni
•     Mączniak prawdziwy baldaszkowatych

 

 

  Marchew Arleta (Daucus carota)
Odmiana w typie Nantes,

średnio późna(okres wegetacji ok.120 dni),bardzo plenna.
Korzenie długości 17-20 cm, cylindryczne, tępo zakończone o gładkiej skórce,
 wyrównane w kształcie na całej długości.

 Barwa kory i rdzenia jednolicie pomarańczowa.
 Brak tendencji do zielenienia i kumulowania azotanów.
 Polecana uprawa na redlinach.
 Odmiana przeznaczona do bezpośredniego spożycia i przechowywania.

 

 

 

 

 Marchew doskonale znosi mrożenie,

 a proces ten w żaden sposób nie wpływa na jej właściwości odżywcze.
Dzięki temu możemy cieszyć się jej smakiem przez cały rok.

Kryje w sobie prawdziwy koktajl witamin i składników odżywczych.
 Poza białkiem, zdrowymi cukrami, pektynami i beta-karotenem,
znajdziemy w niej również witaminę B1, B2, B6, C, E i K oraz pierwiastki
 takie jak wapń, żelazo, miedź i fosfor.
 Obecny w niej beta-karoten ma zdolność neutralizowania wolnych rodników,
 które są ubocznym produktem przemiany materii i ich wysokie stężenie sprzyja powstawaniu zmian nowotworowych.

 

 

 

 

 

 

 Pozdrawiam Serdecznie, spokojnego i zdrowego weekendu życzę -:):).

 

 

Burak

Burak dziki (Beta maritima) –

 podgatunek buraka zwyczajnego z rodziny szarłatowatych
 (dawniej z wyodrębnianej rodziny komosowatych).
 Rośliny z tego taksonu występują dziko na brzegach mórz

 w basenie Morza Śródziemnego
 oraz wzdłuż atlantyckich brzegów Europy Zachodniej.
Burak dziki ten jest przodkiem uprawnych buraków

 (liściowego, cukrowego, ćwikłowego i pastewnego)
 stanowiących grupy odmian uprawnych podgatunku Beta vulgaris.
 Po raz pierwszy o buraku wspomina jeden z dokumentów pochodzących z Babilonii.
 Od kiedy to tylko było możliwe, próbowano uszlachetnić buraka,
 tak by w zależności od potrzeby wytwarzał większy korzeń lub większe liście.
 Obecnie jest uprawiany na wszystkich kontynentach i w wielu odmianach.

 

 Burak ćwikłowy (Beta vulgaris) –

 grupa kultywarów podgatunku buraka zwyczajnego.
Był uprawiany w czasach starożytnych dla celów spożywczych i leczniczych,
 przy czym uprawiane wówczas formy różniły się znacznie od współczesnych.

Nasiona buraka ćwikłowego wysiewa się w kwietniu wprost do gruntu.
Okres wzrostu trwa 3-4 miesiące.
 Jego młode liście są jadalne jako botwina.
Roślina w warunkach polskich jest warzywem dwuletnim.
 W pierwszym roku wykształca jadalny korzeń spichrzowy i rozetę liści,

 a w drugim pęd kwiatostanowy.
 Liście w rozecie są trójkątne lub owalne o zabarwieniu od jasnozielonego

 do brązowo lub fioletowoczerwonego.
 Są osadzone na długich, soczystych ogonkach.

Młode liście zawierają więcej białka i soli mineralnych aniżeli korzenie.
 Korzeń zawiera białko, cukry, sole mineralne, witaminy z grupy B i witaminę C.
 Ma szczególnie znaczenie dietetyczne dzięki dużej zawartości błonnika,

 który wpływa dodatnio na trawienie
 oraz dzięki zawartości kwasu jabłkowego, cytrynowego, winnego i szczawiowego.
Korzenie zawierają betaninę, z której produkowane są naturalne barwniki

 (oznaczone symbolem E 162) spożywcze. 

Roślina ma stosunkowo małe wymagania wodne.
 Największe zapotrzebowanie na wodę wykazuje w okresie kiełkowania,

 wschodów i w czasie przyrostów korzeni.
 Pod jego uprawę najlepsze są gleby piaszczysto-gliniaste 

o dużej zawartości próchnicy.
Młode buraki są bardzo wrażliwe na przymrozki (spadki temp. poniżej 0 C.).

Burak ćwikłowy Egipski (Beta vulgaris)
Odmiana wczesna plenna, 

nadająca się do wczesnej uprawy,

na pęczki,
ale również do przechowywania przez zimę.

 Korzeń płaski o ciemnoamarantowym zabarwieniu

 z lekko zaznaczonymi pierścieniami. 

Burak ćwikłowy to cenna roślina lecznicza.
Najlepszy dla zdrowia jest sok z surowych buraków.
 Nie smakuje może zbyt dobrze, ale ma bardzo dużo ważnych dla organizmu pierwiastków: żelazo, magnez, potas.
Tradycyjnie sok z buraka zaleca się przy niedokrwistości, osłabieniu, chorobach nowotworowych, przy niewydolności wątroby i zatruciach.
 Burak oczyszcza organizm, wzmacnia ogólnie. 

Wspomaga procesy odnowy organizmu.

 Miłego dnia pomimo tej niżowej, nieładnej pogody. Pozdrawiam-:):).

Bez czarny

Bez czarny, dziki bez czarny (Sambucus nigra) – 

gatunek rośliny z rodziny piżmaczkowatych (Adoxaceae),
 dawniej zaliczany był także do rodziny bzowatych (Sambucaceae)

 i przewiertniowatych (Caprifoliaceae).
Inne zwyczajowe nazwy polskie: bez lekarski, bez pospolity.

 

 Ze względu na długą historię uprawy tego gatunku trudno 

ustalić jego pierwotny zasięg występowania.
 Za pewny uchodzi obszar Europy pozostający pod wpływem klimatu

 oceanicznego i suboceanicznego
 oraz znajdujący się w zachodniej części basenu Morza Śródziemnego.
Poza Europą północną i wschodnią oraz Afryką północną

gatunek zawleczony został także na inne kontynenty –
 do wschodniej części Ameryki Północnej,

 do południowej Australii i na Nową Zelandię, 

a także do wschodnich Chin.
W Polsce gatunek jest pospolity na całym obszarze kraju.

 

 Rośnie w lasach i zaroślach, w górach po regiel dolny

Na terenach leśnych zasiedla zwykle skraje lasu lub luki leśne,
 na stanowiskach zacienionych pod okapem drzew rośnie słabiej.
 Występuje w żyznych lasach liściastych, zwłaszcza na terasach zalewowych.
 Częsty jest na siedliskach antropogenicznych; 

w zaroślach porastających opuszczone osiedla, ogrody, tereny przemysłowe.
 Młode okazy pojawiać się mogą nawet jako chwasty w uprawach.
Gatunek preferuje gleby żyzne i bogate w związki azotu i fosforu,

 zwykle też bogate w potas, umiarkowanie wilgotne.
 Odczyn gleby jest na stanowiskach tego gatunku neutralny lub lekko kwaśny.

 

 Czasami bywa uprawiany 

w parkach i przydomowych ogródkach jako krzew ozdobny.
 Oprócz formy typowej istnieją odmiany ozdobne.
 Walorami ozdobnymi są piękne kwiatostany, a także owoce.
 Ma walory nie tylko dekoracyjne:

 jego zapach odstrasza szczury i myszy, a także owady.
 Jest łatwy w uprawie,w Polsce jest w pełni mrozoodporny.
 Nie ma specjalnych wymagań, wystarcza mu zwykła,

 półprzepuszczalna ziemia w ogrodzie.
 Może rosnąć w pełnym słońcu lub w półcieniu. 

Rozmnaża się go z nasion wysiewanych jesienią,
lub przez sadzonki pędowe pobierane latem lub zimą.
 Aby zachować walory dekoracyjne należy starsze pędy wycinać,

 a młodsze przycinać w połowie długości.

 

 Bez czarny - krzew osiągający od 3-10 metrów wys.
Pędy prosto wzniesione, 

z łukowato zwykle odginającymi się odgałęzieniami bocznymi.
Młoda kora jest zielona.

 Z wiekiem staje się szara, jasnobrunatna,

na starych pędach jest spękana.
 Pędy w środku są wypełnione szerokim, białym, lekkim rdzeniem.
 Pączki czerwonobrunatne, jajowato-spiczaste, wydłużone,

 siedzące i wyraźnie skośnie odstające od pędu.
Liście mają długość około dwukrotnie większą od szerokości.
 Są nieparzysto-pierzastozłożone, złożone najczęściej z 5/7 naprzeciwległych,

 jajowato-eliptycznych i ostro piłkowanych listków.
 Na górnej stronie są ciemnozielone, od spodu jasne,

 rzadko owłosione na nerwach.
U nasady liścia i listków występują pozakwiatowe, podłużne miodniki.
Kwiaty białe, promieniste, zebrane w duże i płaskie baldachogrona.
Pojedyncze kwiaty są drobne, mają krótki kielich,

 zazwyczaj 5-płatkową koronę (białą lub kremową).
 Kwiaty wydzielają silny zapach, kwitnienie przypada na maj/czerwiec.
Owoce fioletowo-czarne, mięsiste i lśniące pestkowce z nasionami.
Mają kształt kulisty i długość od 6 do 8 mm.
Owoce rodzone są corocznie obficie, dojrzewają od końca sierpnia do października

 i utrzymują się na roślinie w postaci zwisających owocostanów.

 

 

 Dziki bez czarny należy do najstarszych roślin leczniczych znanych w Europie.
 Surowcem zielarskim są kwiaty, i dojrzałe (czarne)owoce.
 Własności lecznicze mają także kora,korzenie i liście.
 Kwiaty działają moczopędnie, napotnie, przeciwgorączkowo,

 wykrztuśnie, a zewnętrznie także przeciwzapalnie.
 Owoce mają własności przeczyszczające, działają napotnie, moczopędnie, przeciwgorączkowo, przeciwbólowo, odtruwająco.

Bez czarny przede wszystkim jest stosowany w zwalczaniu przeziębień 

i podnoszeniu odporności układu immunologicznego na infekcje i choroby.
 Napary z kwiatów są używane przy przeziębieniach, do leczenia różnego rodzaju nieżytów i stanów zapalnych dróg oddechowych i chorób reumatycznych.
Z owoców zazwyczaj wykonuje się odwary używane do leczenia migreny,

 nerwobólów, biegunki, chorób reumatycznych, i neurologicznych,
 a dzięki ich własnościom odtruwającym także 

przy zaburzeniach przemiany materii.

 Pozdrawiam, dobrej pogody, a zwłaszcza pogody ducha,:-:):).

Lubczyk ogrodowy

Lubczyk ogrodowy (Levisticum officinale) – 

gatunek byliny należący do rodziny selerowatych.
 Jest jedynym przedstawicielem rodzaju lubczyk. 

Pochodzi z Afganistanu i Iranu.
Jest uprawiany w wielu rejonach świata, 

w Polsce również uprawiany i znany pod nazwą 'Maggi'.

 Lubczyk to roślina wieloletnia,

 uprawiany jest najczęściej pojedynczo w ogrodach,

 głównie dla swych aromatycznych liści.
 W pierwszym roku wyrasta duża rozeta ciemnozielonych,

 podwójnie pierzastych i błyszczących liści podobnych do selera.
W drugim i w następnych latach wyrasta łodyga wzniesiona,

 naga, prosta, delikatnie rowkowana,
 wewnątrz pusta o wysokości 0,5 – 1,5 metra,

słabo i tylko w górnej części rozgałęziona.
 Pod ziemią roślina posiada grube kłącze.
Na szczytach łodyg wyrastają niepozorne, żółtozielonkawe kwiaty,

 zebrane w złożone baldachy.
 Kwitnie w lipcu i sierpniu.
Owocem Lubczyka jest podwójna rozłupnia,

 spłaszczona i wyraźnie żeberkowana.
Korzenie składają się z kłącza i wyrastających z niego grubych korzeni

 z licznymi korzeniami bocznymi.

 Aby cieszyć się przez cały czas młodymi liśćmi,

należy regularnie ich zrywać– pobudzi to roślinę do tworzenia nowych przyrostów.
 Wszystkie liście zrywamy przed kwitnieniem. 

Liście rośliny  można zamrażać.
Przed ich zamrożeniem należy je sparzyć gorącą wodą

 i umieścić w plastikowych torebkach.

 Roślina rośnie najlepiej na nasłonecznionych stanowiskach.
Preferuje glebę żyzną o dużej zawartości próchnicy i wapnia
 przepuszczalną, dobrze spulchnioną i uprawioną.
Lubczyk nie rośnie na suchych, gliniastych, kwaśnych lub jałowych glebach.
 Na okres zimowy całkowicie zamiera część nadziemna.
Roślina rozmnażana generatywnie przez nasiona sadzone bezpośrednio

 do gruntu tuż po zbiorze w sierpniu.

Lubczyk ogrodowy jest także rośliną leczniczą.

 Surowcem zielarskim jest korzeń.
 Odwar korzenia lubczyku wykorzystywany jest w przypadku

 nieżytów dróg moczowych i niewydolności nerek.
Działanie:moczopędne, wiatropędne i wykrztuśne.
 Polecany w chorobach dróg moczowych oraz

 schorzeniach przebiegających ze zmniejszeniem wydalania moczu.
 W medycynie ludowej stosowany w nieżytach

 górnych dróg oddechowych jako środek wykrztuśny,
jako lek pobudzający krwawienie miesiączkowe,

 a także zwiększający pobudliwość seksualną.

Według legend Lubczyk kryje w sobie moc wzajemnej miłości.
 Według dawnych wierzeń wykopany 

wraz z nacią 1 października o szóstej rano

 wielkie i znamienite skutki czyni w małżeństwie,
 roztyrki i niezgody w nim równa.

 Upięty we włosach lub przyczepiony do sukni ślubnej

miał przynosić młodej parze szczęście.
 Dodany do pierwszej po urodzeniu dziecka kąpieli

miał przynieść szczęście w miłości (ale tylko dziewczynkom!).

Uśmiechem ciepłym jak słońce serdecznie pozdrawiam i życzę miłego dnia:-):):).

Powojnik 'Gipsy Queen'

Na całym świecie w strefie klimatu umiarkowanego i ciepłego,

 występują powojniki - rodzaj roślin z rodziny jaskrowatych.

 Największa liczba uprawianych gatunków pochodzi z Chin i Japonii.

 

 

 Powojnik 'Gipsy Queen'  (Clematis 'Gipsy Queen') -

 Pnącze owijające się wokół podpór za pomocą ogonków liściowych.

 Jedna z cenniejszych, zdrowych odmian wielkokwiatowych o aksamitnych, ciemnopurpurowych kwiatach z czerwonymi pylnikami.

 Zaletą pnącza jest to, że długo i obficie kwitnie, 

rośnie szybko, dorasta do 3-4 m.

 Kwitnie wyjątkowo długo i obficie,

 bo od czerwca do września/października.

 

 

 Najlepiej rośnie na glebach żyznych,

 próchnicznych, umiarkowanie wilgotnych,

 dobrze zdrenowanych,
o odczynie od obojętnego do lekko kwaśnego.

 Nie toleruje gleb podmokłych, zbyt ciężkich,

 gliniastych lub zbyt lekkich, piaszczystych.
Najlepiej kwitnie w miejscach dobrze oświetlonych, słonecznych.

 

 

Powojnik wymaga silnego cięcia wczesną wiosną, 

w pierwszym roku 20 cm od ziemi, nad 2-3 parą pąków, 

w kolejnych 40 cm, następnie 50 cm od ziemi.

Podstawę pnącza dobrze jest wyściółkować lub

 podsadzić niskimi roślinami okrywowymi,

 pnącze mrozoodporne.

Idealnie nadaje się do uprawy przy ogrodzeniach, ścianach,

 altanach, pergolach, kratach i tyczkach.
 Może wspinać się po naturalnych podporach np. niedużych drzewach,

 dużych krzewach liściastych lub iglastych.
 Nadaje się do uprawy w dużych pojemnikach.
 

 

Pozdrawiam Serdecznie Miłego tygodnia życzę:-):):).