niedziela, 12 listopada 2017

Łatek w ogrodzie ( w listopadzie)

Kot domowy (Felis catus) –
 udomowiony gatunek ssaka z rzędu drapieżnych z rodziny kotowatych.
 Koty zostały udomowione około 9500 lat temu i są obecnie najpopularniejszymi zwierzętami domowymi na świecie.
 Gatunek prawdopodobnie pochodzi od kota nubijskiego, 
przy czym w Europie krzyżował się ze żbikiem.
Jest uznawany za gatunek inwazyjny.

Koty żyjące na wolności dożywają średnio do 8 lat,
 natomiast koty trzymane w domu osiągają wiek do 20 lat.
 Na długość życia wpływa szereg czynników, takich jak:
 płeć, styl życia czy zwyczaje.
Dzienna długość snu kota jest zmienna, 
zwykle śpią one od 12 do 16, średnio 13-14 godzin.
 Niektóre koty mogą spać nawet 20 godzin w ciągu doby. 


 Małe kocięta rozwijają się szybko.
 Stają się w pełni samodzielne w wieku od 10 do 12 tygodni i wtedy mogą
 trafić do nowych właścicieli.
 Gdy mają około 3 miesięcy kotka przestaje się nimi interesować i zmusza je do samodzielności.
 W wieku około 5 miesięcy kociaki wymieniają zęby na stałe.
 Dzieciństwo kończy się z uzyskaniem dojrzałości płciowej.
 W tym okresie może pojawić się pierwsza ruja,
a kot zaczyna oznaczać swoje terytorium.

 Wyraźne objawy starości pojawiają się zwykle po 10. roku życia:
coraz częściej pojawia się kamień nazębny, osłabia się wzrok,
 słuch i węch, stają się powolne oraz słabe.
 Stare koty są bardzo wrażliwe na zmiany środowiskowe i stres.


 Kot domowy ma okrągłą głowę, 
duże oczy przystosowane do widzenia w niskim natężeniu światła, spiczaste uszy.
 Posiada bardzo dobry słuch i wzrok;
 węch około czterokrotnie silniejszy od ludzkiego oraz dobrze wykształcony zmysł dotyku.
 Posiada włosy czuciowe, wydatne zwłaszcza nad górną wargą (popularnie „wąsy”),
 także nad oczami i na policzkach oraz po wewnętrznej stronie przednich łap.
 Pozbawiony opieki człowieka niekiedy ulega zdziczeniu,
 może też krzyżować się ze żbikiem.

Pazury kota są ostre, zakrzywione, 
zaopatrzone w specjalny mechanizm umożliwiający ich chowanie.
 Pazury rosną przez cały czas i koty muszą je ścierać drapiąc.
 Drapanie jest także formą oznaczania terenu,
 ścierając pazury kot pozostawia swój zapach.

 Niezwykle ważnym narządem jest język.
 Służy nie tylko do wylizywania sierści, ale przede wszystkim pozwala pobierać pokarm oraz wodę – koci język musi być na tyle zwinny,
 by zdążyć, pomimo oddziałującej na wodę grawitacji, wciągnąć słup cieczy do pyska. 

Ogon kota oprócz pomagania mu w utrzymaniu równowagi w chodzeniu na wąskich powierzchniach sygnalizuje również nastrój zwierzęcia.
 Ogon ustawiony na wprost oznacza, że kot jest spokojny.
 Ogon uniesiony pionowo do góry oznacza chęć kota do zabawy.
 Gdy zwierzę macha ogonem, oznacza to, że jest zdenerwowane,
 czyli inaczej niż jest to w przypadku psa.




Koty są często opisywane jako zwierzęta samotne. 
W rzeczywistości jednak są z natury towarzyskie.
 Mają słabo rozwinięty instynkt stadny; oznacza to,
 że w stanie dzikim same dbają o swoje podstawowe potrzeby
 (bezpieczeństwo, pożywienie).
Kot nie znosi złego traktowania i jest pod tym względem bardzo pamiętliwy.
 Dobrze traktowany, 
przywiązuje się do swego właściciela i na swój powściągliwy sposób okazuje mu 
przyjazne uczucia
 (wybiega na spotkanie, wychodzi na spacery, towarzyszy przy pracy,
 domaga się głaskania itp.). 


















 Miłego nowego tygodnia życzę:) Pozdrawiam...)

 

czwartek, 9 listopada 2017

Orchidea - Falenopsis


Orchidea – potoczna nazwa roślin z rodziny storczykowatych, 
w szczególności stosowana w odniesieniu do roślin o efektownych kwiatach,
 uprawianych w warunkach szklarniowych.
 Odnoszona jest do wielu gatunków i mieszańców np.
 z rodzaju katleja, falenopsis, cymbidium.


Falenopsis, ćmówka (Phalaenopsis Blume) –
 rodzaj roślin z rodziny storczykowatych (Orchidaceae).
 Obejmuje około 60 gatunków gatunków występujących naturalnie
 w Azji południowo-wschodniej i północnej Australii.
 Rośliny te są łatwe w uprawie i cechują się długotrwałym kwitnieniem,
 ich kwiaty są okazałe, różnobarwne, niektóre wydzielają zapach.
 Dlatego należą do popularnych roślin ozdobnych uprawianych w pomieszczeniach.
 W ofercie handlowej i uprawie znajduje się kilka tysięcy mieszańców międzygatunkowych i kilkadziesiąt mieszańców międzyrodzajowych,
 podczas gdy gatunki botaniczne w uprawie są rzadziej spotykane.

 Najwięcej gatunków tego rodzaju występuje w Indonezji oraz w Filipinach.
 Różne gatunki zasiedlają jednak rozległe obszary południowo-wschodniej Azji na
 obszarze od Indii po południowe Chiny ,
a poprzez wyspy Archipelagu Malajskiego sięgają po Nową Gwineę i Archipelag Bismarcka oraz Queensland w północnej Australii.


Rośliny zielne o monopodialnym typie wzrostu, nie wytwarzające pseudobulw.
 Łodyga jest skrócona (2-5 cm wysokości, ukryta wśród trwałych nasad (pochew) liści.
 W kątach liści znajdują się 2-3 pąki wegetatywne i kwiatostanowe,
 ułożone w pionowym rzędzie i niewidoczne z zewnątrz.
 Boczne pędy wegetatywne rozwijają się tylko wówczas,
 gdy zostaną specjalnie pobudzone.

 Korzenie przybyszowe, wyrastają z kątów dolnych liści.
 Są liczne i długie, rozchodzą się w różnych kierunkach.
 Okryte są białym lub srebrzystym welamenem. Są łamliwe.
 U roślin z sekcji Aphyllae korzenie są spłaszczone.

 Liście wyrastają skrętolegle i naprzemianlegle.
 U roślin o stałych i dobrych warunkach wzrostu wszystkie liście są podobne,
 jednakowej wielkości.
 Osiągają od 5 do 65 cm długości. Liście są siedzące,
 podługowate do szerokoeliptycznych, całobrzegie.
 Blaszka jest gruba (gruboszowata) i gładka.
 Liście mają barwę jasno- lub ciemnozieloną, mogą być szarawo plamiaste lub smugowate, od spodu czerwono lub purpurowo nabiegłe.
 Corocznie wyrasta jeden lub dwa nowe liście,
 przy czym najniższe sukcesywnie zasychają (ich pochwy zostają na pędzie).
 Na dojrzałych roślinach znajduje się od 5 do 10 liści.
 U roślin z sekcji Aphyllae liście odpadają co roku.

 Kwiaty - wyrastają w różnej liczbie u różnych gatunków w wiechach i gronach,
 na szczytach pędów kwiatostanowych rozwijających się w kątach liści.
 Pędy te, o długości zwykle do 60 cm, maksymalnie do 150 cm,
 wznoszą się, są wygięte łukowato lub zwisają.
 Są okrągłe na przekroju, czasem dwustronnie spłaszczone.
 Na młodych roślinach są cienkie, krótkie i nierozgałęzione,
 na starszych są tęgie, długie i rozgałęziają się.
 Złożona budowa kwiatostanu powiązana jest z barwą kwiatów – gatunki o kwiatach białych mają pędy kwiatostanowe zwykle nierozgałęzione,
 podczas gdy te barwne bywają silnie rozgałęzione.
W dolnej części na pędzie kwiatostanowym znajduje się 5–7 skrętoległych węzłów,
 w których znajdują się pąki śpiące okryte trójkątną podsadką.
 Z pąków tych mogą się rozwijać sukcesywnie kolejne kwiatostany w przypadku uszkodzenia (np. ścięcia) rozwijającego się wyżej.
 Kolejne kwiaty rozwijają się od dołu, przy czym pozostają rozwinięte przez kilka dni.
 Cały kwiatostan sukcesywnie może kwitnąć przez wiele tygodni.



Kwiat 1 – listek okółka zewnętrznego,
 2 – listek okółka wewnętrznego, 3 – warżka, 4 – pyłkowiny, 5 – znamię



Intensywne nawożenie doprowadziło do powstania wielu hybryd we wszystkich 
kolorach i odmianach.
 Są one zwykle bardziej przystosowalne do warunków sztucznych
niż ich botaniczni przodkowie.
 Wiele z nich to mieszańce
 Phalaenopsis amabilis , Phalaenopsis schilleriana lub Phalaenopsis stuartiana .





 Do rodzaju należą byliny rosnące najczęściej na drzewach 
(epifity) i na skałach (litofity), rzadko w ziemi.
W środowisku naturalnym niektóre gatunki,
 zasiedlają głównie wilgotne lasy równikowe i podrównikowe lasy monsunowe,
chronionych przed bezpośrednim nasłonecznieniem;
inne rosną w sezonowo suchym lub chłodnym otoczeniu.
 Mniej liczni przedstawiciele spotykani są nad brzegami morskimi oraz na skałach,
 w tym przy górskich strumieniach.


Uprawa - Phalaenopsis



















Życzę dobrego dnia i przyjemnych chwil:)Pozdrawiam...)



piątek, 27 października 2017

Motyle w ogrodzie 2017


Rusałka pawik (Inachis io) –
 gatunek motyla z rodziny rusałkowatych.
 Występuje w Azji i Europie, w Polsce jest jednym z najbardziej pospolitych motyli.
Występuje na polanach i skrajach lasów, w ogrodach, 
sadach, na nieużytkach i w wielu innych miejscach.


 Postać dorosła jest bardzo pospolita,występuje przez całe lato,
 można ją spotkać na różnych kwiatach, z których spija nektar.

 Zazwyczaj w ciągu jednego roku występują 2 pokolenia, a jedynie na obszarach o cięższym klimacie i wyżej w górach jedno pokolenie.
 Zimuje w różnego rodzaju kryjówkach, preferuje wilgotne i ciemne miejsca, np.
 jaskinie, szczeliny w skałach, nory ssaków.
 Okres godowy przypada na wiosnę, potem drugi raz w lecie.






Rusałka ceik (Polygonia c-album) – 
gatunek motyla z rodziny rusałkowatych (Nymphalidae).
 Gatunek pospolity.
Owady dorosłe można spotkać od wczesnej wiosny do końca czerwca
 (egzemplarze zimujące), a następnie od lipca do późnej jesieni.
 Typowe biotopy tego motyla to tereny ruderalne, ogrody, polany i drogi leśne.

Motyl wychodzi bardzo wcześnie, już na przedwiośniu
 (czasami już w lutym) i zobaczyć go można na baziach wierzby.
 Zazwyczaj w ciągu roku rozwijają się dwa pokolenia,
 różniące się ubarwieniem spodniej strony tylnych skrzydeł.
Podstawowymi roślinami żywicielskimi gąsienic są: pokrzywa zwyczajna, chmiel zwyczajny, wiąz górski, wierzba iwa, a także porzeczki i leszczyny.






Osadnik megera (Lasiommata megera) –
 motyl dzienny z rodziny rusałkowatych.
Gatunek zachodniopalearktyczny, w Polsce występuje na terenie całego kraju.
Tereny otwarte, murawy kserotermiczne, kamieniołomy, przydroża, 
torowiska, tereny ruderalne, ogrody.

Wykształca 2-3 pokolenia w roku (maj-czerwiec, połowa lipca-połowa sierpnia,
 wrzesień-październik).
 Rośliny żywicielskie są liczne m.in:
 kłosownica pierzasta, kupkówka pospolita, śmiałek pogięty, kłosówka wełnista, kostrzewa owcza.
Jaja barwy białawej składane są pojedynczo lub w skupiskach po 3 sztuki na trawach.
 Larwy wylęgają się po ok. tygodniu, żerują w nocy i szybko się rozwijają.






Latolistek cytrynek, listkowiec cytrynek (Gonepteryx rhamni) –
 gatunek motyla dziennego z rodziny bielinkowatych (Pieridae).
 Jest to jedyny europejski motyl zimujący w opadłych liściach.

Jest bardzo pospolitym motylem. 
Występuje zarówno na nizinach, jak i w górach.
 Typowym środowiskiem życia są wolne przestrzenie w pobliżu lasów.
Można go także spotkać na nasłonecznionych polanach i w ogrodach, 
lasach, zaroślach, miedzach, terenach ruderalnych.

Po przezimowaniu, samce pojawiają się wiosną wcześniej niż samice.
 Ponownie aktywują się wczesną jesienią, a ukrywają przed nadejściem zimy w dziuplach, szczelinach skalnych lub opadłych liściach.
 Zimują osobniki dorosłe. 



 Bielinek rzepnik (Pieris rapae)–
 gatunek motyla dziennego z rodziny bielinkowatych (Pieridae).
 Typowe biotopy tego motyla to lasy, zarośla, pola uprawne, 
miedze, tereny ruderalne, ogrody i sady.
Podstawowymi roślinami żywicielskimi gąsienic są rośliny z rodziny kapustowatych 
takie jak kapusta, pieprzyca, gęsiówka, czosnaczek, nasturcja.

Owady dorosłe można spotkać od kwietnia do początku czerwca (pokolenie wiosenne),
 a następnie od lipca do początku września (pokolenie letnie).
 Motyle pokolenia wiosennego są mniejsze niż osobniki pokolenia letniego.






 Rusałka pokrzywnik (Aglais urticae) – 
gatunek motyla z rodziny rusałkowatych.
Jest motylem pospolitym.
Rusałka pokrzywnik zimuje w jaskiniach, na poddaszach w piwnicach.
 W sprzyjających temperaturach zaczyna być aktywna w marcu.
 W ciągu roku wydaje od dwóch do trzech pokoleń.
 Można go spotkać na nasłonecznionych leśnych polanach, leśnych drogach,
 łąkach, w ogrodach oraz terenach ruderalnych.






Rusałka admirał (Vanessa atalanta) –
 gatunek motyla z rodziny rusałkowatych (Nymphalidae).
Gatunek ten należy do motyli wędrownych, które znalazły się w Europie Środkowej w wyniku wędrówki z południowego wschodu.
Jeden z najpiękniejszych motyli polskich.

Rusałkę admirała obserwujemy od kwietnia do listopada o ile jest jeszcze słonecznie; 
wydaje 2 pokolenia.
Preferuje . ogrody, sady, brzegi lasów i parki.
 Motyla tego spotykamy najczęściej na przejrzałych owocach opadłych z drzew,
 na kwitnących drzewach i innych kwiatach.





















Miłego dnia życzę :) pozdrawiam....