Pietruszka

Pietruszka zwyczajna (Petroselinum crispum) –

 gatunek rośliny dwuletniej z rodziny selerowatych.
 Znana roślina pochodzi z obszarów Morza Śródziemnego.
 w stanie dzikim rośnie na nieużytkach i skalistych stokach

 m.in. w europejskich krajach południowych.
 Uprawiana była już w starożytności jako roślina ozdobna, jadalna i lecznicza.

Pietruszka korzeniowa to dwuletnia roślina,

 jednak w wielu krajach (w tym w Polsce)
 uprawia się ją jako roślinę jednoroczną na nać i dla cennego korzenia.
Rośliny dwuletnie mogą osiągać wysokość do 90cm i mają wniesiony,

 rozetowy pokrój.
Część podziemną tworzy twardy korzeń palowy o białym miąższu

 (korzeń jest częścią jadalną).
Liście pietruszki są ciemnozielone, gładkie i charakterystyczne -

 podwójnie lub potrójnie pierzaste.
Drobne, zielonożółte kwiaty tworzą baldachy złożone.

Dopiero w drugim roku rośliny wydają pędy kwiatowe,

 kwitną, a potem owocują.
W owocach znajdują się miniaturowe nasiona  jest ich dużo.
 Roślina wytwarza intensywny zapach. 

Lubi gleby lekkie i przepuszczalne.
 Stanowiska jasne, dobrze oświetlone do półcienistych.

 Podczas suszy wymaga obfitego nawadniania.
 Jest wytrzymała na niskie temperatury.
Zwykle wysiewa się ją w terminie kwiecień - maj

 a zbiór korzeni przypada na październik - listopad.
 Korzenie późnych odmian dobrze zimują w gruncie.
Liście pietruszki nadają się do mrożenia, a także na susz.

Odmiany uprawne:

Pietruszka korzeniowa:

 wczesne, średnio późne, późne - (do zimowania w gruncie)
Pietruszka naciowa: 

 liście gładkie  lub liście kędzierzawe.

 

Odmiany różnią się pokrojem, wysokością,

 a także barwą i kształtem liścia.
Liście pietruszki zarówno korzeniowej, 

jak i naciowej używane są do dekorowania potraw,
również jako środek aromatyzujący.

 

 Liście pietruszki naciowej są bogatym źródłem soli mineralnych

zwłaszcza wapnia, potasu, fosforu, żelaza,
dostarczają także witamin z grupy B (B1, B2, B6).
Ponadto stanowią one jedno z najbogatszych źródeł witamniny C.
Olejek eteryczny, który znajduje się w całej roślinie,

 zawiera głównie apiol, mirystycynę  i pinen,
dzięki którym pietruszka ma  właściwości moczopędne, dezynfekujące,

 co zwiększa zainteresowanie tą rośliną
w ziołolecznictwie.
Ponadto pietruszka jest źródłem flawonoidów (apigeniny i luteoliny), 

wykazujących właściwości diuretyczne,
spazmolityczne, wpływające korzystnie na krążenie;

 flawonoidy te są także antyoksydantami.
Ze względu na tak wiele walorów pietruszki naciowej warto uprawiać tą roślinę.

 

 Pietruszka naciowa - liście kędzierzawe

 

Pietruszka naciowa - liście gładkie

 

 

Pietruszka jest surowcem zielarskim często stosowanym

 w leczeniu szerokiej gamy dolegliwości.
Jest rośliną o wielkich wartościach leczniczych.

 Zarówno korzenie, jak owoce pietruszki i ich przetwory.
stosuje się jako lek moczopędny, leczenie stanów zapalnych nerek i pęcherza.
Korzeń, owoce, a także specyfiki stworzone na bazie pietruszki 

działają moczopędnie, wiatropędnie,
 przeciwstresowo, a także poprawiają trawienie i pobudzają apetyt.

 

 

Niezmiennie ciepłe pozdrowienia dla wszystkich...-:).

 

 

Macierzanka tymianek

Macierzanka tymianek (Thymus vulgaris) – 

gatunek rośliny należący do rodziny jasnotowatych.
 Nazywany jest też tymiankiem pospolitym, tymiankiem właściwym.
 Pochodzi z rejonów Morza Śródziemnego,obecnie rośnie dziko w Maroku,

 Grecji, Turcji, Włoszech i Hiszpanii.
W Polsce spotyka się go jako zdziczały, lecz rzadko.
 Jest uprawiany w wielu regionach świata.

Niska wieloletnia krzewinka dorastająca do 20-30 cm wys.
 Łodygi wyprostowane lub łukowato podnoszące się,
 silnie rozgałęzione, 4-kanciaste, popielato-szaro owłosione,

 u podstawy drewniejące.
Liście owalnopodłużne, ułożone naprzemianlegle.
 Kwiaty drobne, różowe, fioletowe do białych, 

zebrane w kątach liści u szczytu łodyg.
 Kwitnie od maja do października.

Tymianek możemy uprawiać poprzez wysiew nasiona wprost do gruntu.
Stanowisko powinno być słoneczne,

 ciepłe i zaciszne o wystawie południowej i południowo- wschodniej.
Podłoże przepuszczalne, piaszczyste, suche oraz wapienne.
Może rosnąć na jednym miejscu nawet 3-4 lata.
Rozmnażanie i odmładzanie przez podział starszych kęp 

 na mniejsze sadzonki i posadzenie na nowym miejscu.
W mroźne zimy tymianek może przemarzać - głównie młode rośliny,

 dlatego warto o nie szczególnie zadbać i okrywać.

W ciągu roku zbiór ziela tymianku powinien być przeprowadzony dwukrotnie,

 pierwszy znaczący w maju,
jeszcze przed kwitnieniem, a drugi w sierpniu/wrześniu.

 Należy zaznaczyć,
że pierwszego zbioru dokonujemy w drugim roku uprawy.
Ziele ścinamy  na wysokości do około 10 cm nad ziemną, 

a więc powyżej zdrewniałych pędów.
 Termin drugiego cięcia powinien być przestrzegany, nie należy opóźniać zbioru,
 ponieważ późniejsze cięcie negatywnie wpływa na zimowanie rośliny,
która  nie zdąży się zregenerować.

 Poza tym ziele tymianku możemy pozyskiwać na bieżąco, w razie potrzeby.

Tymianek, podobnie jak inne zioła zawierające olejki eteryczne,

 suszy się szybko w przewiewie, w cieniu i w temperaturze nie wyższej niż 30° C,
 rozłożone cienką warstwą 

albo też powiązane w luźne pęczki zawieszone na sznurze.
 Po wysuszeniu osmykuje się łodyżki z liści i kwiatków, wsypuje bezzwłocznie, 

możliwie w całości i bez rozdrobnienia, do szczelnie zamykających się naczyń.

Tymianek jest rośliną leczniczą,

 ma działanie bakterio- i grzybobójcze oraz wykrztuśne.
Olejek eteryczny tymianku,

 a przede wszystkim zaś zawarty w nim tymol i karwakrol,
 działają wybitnie bakteriobójczo na wszystkie

 niemal drobnoustroje groźne dla człowieka.
 Używa się go przy kaszlu, dolegliwościach gardła 

(kaszel, chrypka) do poprawiania apetytu a także trawienia.
 Zawarte w liściach substancje wykazują również działanie przeciwutleniające.

Mamy listopad i warto mieć pod ręką tabletki do ssania :
Tymianek i Podbiał

Wskazaniami do stosowania Tymianku i Podbiału są:
 chrypka i suchy uporczywy kaszel.
 Pomocniczo preparat stosuje się w leczeniu

 nieżytów błon śluzowych górnych dróg oddechowych,
 jamy ustnej i gardła.

Ze względu na swój wyjątkowy,

 silny aromat aktualnie stosuje się tymianek jako przyprawę,
 zwłaszcza w kuchni francuskiej i nie tylko ja też go stosuję.

Miłego i udanego poniedziałku życzę...:-))

Kocimiętka

Kocimiętka (Nepeta) –

 rodzaj roślin z rodziny jasnotowatych.
 Rodzaj obejmuje ponad 200 gatunków pochodzących z umiarkowanych

 stref Europy i Azji oraz gór Afryki.
 Szczególna różnorodność gatunków występuje

 w rejonie śródziemnomorskim i na wschód aż do Chin.
 Niektóre gatunki rozpowszechniły się na nowych obszarach,

 w tym zawędrowały do Ameryki Północnej.

 

Gatunkiem typowym jest Nepeta cataria - Kocimiętka właściwa.
 Występuje w Ameryce, Azji i Europie. W Polsce gatunek niezbyt pospolity.

Bylina, hemikryptofit, chamefit. Rośnie na glebach mineralnych,

 na stanowiskach osłonecznionych i lekko zacienionych.
 Można ją spotkać na poboczach dróg, w ruinach, w zaroślach,

 przy zabudowaniach i płotach oraz na polach uprawnych (chwast).
Roślina zielna o przyjemnej, cytrynowej woni,

 kwitnie biało lub różowo od czerwca do sierpnia.
Liście wydzielają miętowo-cytrynowy zapach,
 który przyciąga koty (stąd nazwa –

 koty baraszkując w tej roślinie bardzo często doszczętnie ją niszczą).
Roślina miododajna -  przyciąga nie tylko pszczoły ale i inne owady.
 Roślina występuje też pod nazwą nepeta,

 która pochodzi od rzymskiego miasta Nepi.
 Rzymianie uprawiali ją w swoich ogrodach i używali jako przyprawy

 do potraw oraz do celów leczniczych.

 

Kocimiętka Mussina (Nepeta mussinii) – efemerofit –

 gatunek roślin obcego pochodzenia,
 który przypadkowo został zawleczony i – zwykle przejściowo –

 występuje we florze danego kraju lub obszaru.
Występuje w stanie dzikim w Polsce.

Aromatyczna bylina ozdobna pochodząca z Zakaukazia i Azji Mniejsze,

 u nas uprawiana w ogrodach.
Tworzy gęste kępy 25-30 cm wysokości.
 Kwitnie od maja do września.

 Kwiaty ma fioletowe lub niebieskie, liście szarozielone.
 Lubi stanowisko słoneczne. Dobrze rośnie na każdej glebie.
 Doskonała jako roślina wypełniająca na dużych rabatach bylinowych,
 ze względu na dekoracyjne ulistnienie przez cały okres wegetacyjny,
 również do ogrodów skalnych. Rozmnaża się ją przez podział rozrośniętych kęp.

Chociaż mamy już listopad - nie zakończyła kwitnienia:

Kocimiętka skutecznie odstrasza także niektóre owady:

 muchy bolimuszki kleparki, muchy domowe, komary i karaczan.

Pozdrawiam... życzę miłego i pogodnego weekendu -:)).

Szafran uprawny, krokus jesienny

 Szafran, krokus (Crocus) – rodzaj roślin z rodziny kosaćcowatych.
 Należy do niego ponad 80 gatunków.
 Gatunkiem typowym jest szafran uprawny
(krokus uprawny, szafran siewny, łac. Crocus sativus).
Pochodzi prawdopodobnie z południowo-wschodniej Europy lub Azji Mniejszej.
 Nieznana jest jego forma dzika.

Bylina o wysokości do 15 cm.
Łodyga- bulwocebula o średnicy ok. 2 cm, pokryta siateczkowatą „łuską”.
Liście 6–9 równowąskich liści, ciemnozielonnych z dwoma białymi pasami,
 wyrastającymi wczesną wiosną, tworzącymi przyziemną rozetę

 (liście odziomkowe).
Kwiaty lejkowate o średnicy do 4 cm, wysokości
 ok. 10 cm (wraz z rurką) w różnych odcieniach fioletu,
 i 6-płatkowym okwiecie, z trzema pręcikami
i z charakterystycznym dla gatunku słupkiem
o długiej szyjce zakończonym trójdzielnym,
ciemnopomarańczowym znamieniem.

W Polsce kwiaty pojawiają się w stanie bezlistym w połowie września,
 a na południu, gdzie znajdują się główne miejsca uprawy,
 w październiku i listopadzie.
Jest często uprawiany w przydomowych ogródkach na rabatach i skalniakach.
 Preferuje stanowiska nasłonecznione,
 gleby lekkie, przepuszczalne, o odczynie neutralnym lub lekko kwaśnym.
 W uprawie rozmnażany jest tylko wegetatywnie.
Krokusy jesienne są delikatniejsze od krokusów wiosennych;
 ich cienkie, prawie białe łodyżki czasem uginają się pod ciężarem kwiatów.
 Można je sadzić nawet do października, potrafią kwitnąć aż do połowy grudnia.
 Cebulki spokojnie mogą pozostać w ziemi przez kilka lat,
gdyż nie rozrastają się tak szybko, jak krokusy wiosenne.

Krokus okazały, szafran okazały - ( Crocus speciosus)
W naturze występuje w rejonie Morza Czarnego i Azji Środkowej.
 U nas kwitnie jesienią, we wrześniu-październiku/listopadzie.
 Kwiaty w pełni potwierdzają epitet gatunkowy,

 są duże (5-6 cm średnicy) z długimi rurkami kwiatowymi,
 u formy typowej niebieskofioletowe z wyraźnymi ciemnymi żyłkami.
 Liście są stosunkowo szerokie, tworzy je po kwitnieniu, dopiero wiosną.

Jesienna niespodzianka ( zapomniałam, że sadziłam dawno temu )

Od wieków hoduje się szafran uprawny.
Zbiera się znamiona wraz z częścią słupka, stanowiące właściwą przyprawę.
Wysuszone znamiona szafranu uprawnego używane są jako przyprawa.
Przyprawa służy do nadawania smaku, aromatu i barwy sosom,
 zupom i potrawom z ryżu.
 Ten żółty proszek jest najdroższą przyprawą na świecie.

Pozdrawiam ... wspaniałego i słonecznego weekendu życzę-:)).

Grzyby jadalne

Grzyby jadalne -

  grzyby o różnej przynależności systematycznej produkujące jadalne owocniki,
 które po odpowiednim przyrządzeniu, 

nie powodują u człowieka żadnych dolegliwości.
 W większości zbierane tylko ze stanu dzikiego,

 tylko nieliczne są uprawiane (pieczarki, boczniaki).

Grzyby zawierają niewiele substancji odżywczych, 

ale cenione są ze względu na ich własności smakowe.
 Spożywa się je bezpośrednio (duszone, smażone, gotowane w postaci zupy)

 lub marynowane.
 Można je także suszyć i solić. 

Nawet jadalne gatunki grzybów, nieodpowiednio lub zbyt długo przechowywane,
 mogą być szkodliwe, to samo dotyczy zbyt starych lub „robaczywych” 

(opanowanych przez larwy owadów) owocników.
Wśród rosnących w Polsce ok. 5 tysięcy gatunków grzybów owocnikowych 

jest bardzo wiele gatunków grzybów nadających się do spożycia.
 W praktyce jednak zbierane są tylko nieliczne gatunki, 

te o największych wartościach smakowych i znane rzeszom grzybiarzy.
Do najbardziej cenionych i popularnych grzybów jadalnych należą:

 borowiki, podgrzybki i koźlarze, rydze, pieprzniki, czubajki, gąski i opieńki.

Smardz jadalny, smardz zwyczajny (Morchella esculenta)–

 gatunek grzybów należący do rodziny smardzowatych (Morchellaceae).
 Jest to gatunek objęty ścisłą ochroną gatunkową w Polsce, 

a w Czerwonej liście roślin i grzybów Polski należy do kategorii "R" – rzadki.
 Owocniki są jadalne, opisywane jako cenne pod względem spożywczym, smaczne, przydatne do obróbki zarówno świeże jak i suszone,

 jednak w stanie surowym toksyczne dla człowieka.
 Gatunek ten rozwija się w lasach liściastych i mieszanych, także na łąkach i łęgach,
 często pod jesionami, czasami na wysypiskach porośniętych zielenią,
 na nawożonych glebach rzadki.

 Owocniki wytwarza w kwietniu i maju (w Europie).

Lubię zbierać grzyby ale do tej pory w lesie z takimi się nie spotkałam.
Ale dawno temu kupiłam korę i taki:
 'Torf ogrodniczy Aura' z firmy  'HOLLAS' - z ziemi pasłęckiej i

  oczom nie wierzyłam jak na wiosnę Smardze urosły w moim ogrodzie.
Ucieszona pomyślałam, że urosną na drugi rok ale już nie!
Uwieczniłam na zdjęciach, gdzieś przepadły (początki z komputerem).

Smardz można zobaczyć tu: 

 http://czuwaj.eu/przyrodoznawstwo/gatunki-chronione/rosliny/grzyby/smardz

Lejkowiec dęty (Craterellus cornucopioides)-

 gatunek jadalnych grzybów z rodziny pieprznikowatych (Cantharellaceae).
Nazwy regionalne: komin, kominek,...
Rośnie od sierpnia do listopada w lasach liściastych i mieszanych,

najczęściej spotykany pod bukami i dębami,
 zwykle kępami, najczęściej na obszarach podgórskich.
Grzyb jadalny. Używany jako przyprawa lub farsz do pierogów.
Jadalne są owocniki młode, starsze stają się niesmaczne.
Grzyb zjedzony na surowo niekiedy może zaszkodzić.
 W Polsce grzyb jest mało znany i rzadko zbierany. Niekiedy zbierany i suszony.
 Polecam kominki (znam od dziecka i zbieram nadal) warto spróbować.

Lejkowiec dęty

Gąska niekształtna (Tricholoma portentosum)-

 gatunek grzybów należący do rodziny gąskowatych (Tricholomataceae)-
 rodzina grzybów należąca do rzędu pieczarkowców (Agaricales).
Grzyb jadalny. Nadaje się do zup, marynowania w occie i duszenia.
Miąższ biały albo szarawy. Smak przyjemny, pachnie jak świeżo zmielona mąka.
Rośnie od października do grudnia

 w borach sosnowych z dużą ilością porostów lub mchów,
lubi gleby piaszczyste, prawie zawsze gromadnie,
 razem z
Gąską zielonką (Tricholoma equestre) -
Grzyb jadalny: delikatny grzyb jadalny,

 nadaje się do zup lub jako dodatek do dań mięsnych,

 znany grzyb spożywczy i rynkowy.
W Polsce gatunek rzadki.

 Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski.
Miąższ twardy, kruchy, biały, po przekrojeniu nie zmienia zabarwienia.

 Smak słodkawoorzechowy, pachnie jak świeżo zmielona mąka.
Rośnie od października do grudnia, 

w borach sosnowych na piaszczystej glebie z dużą ilością porostów,
 prawie zawsze gromadnie,

 czasami razem z gąską niekształtną (Tricholoma portentosum).
 Prawie cały rozwój owocnika przebiega pod ziemią,

 z mchu i igliwia wystaje zwykle tylko część kapelusza,
 dlatego też trudno go znaleźć; miejscami częsta.

 Obie gąski polecam bardzo smaczne grzybki marynowane w occie

 ( dokładnie trzeba płukać z piasku).
Na gąski nie wybieram się, takie grzybki rosną daleko od ludzi.

Gąska zielonka

Gąska niekształtna

Podgrzybek brunatny (Boletus badius) -

  gatunek grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae).
Polską nazwę nadała mu Alina Skirgiełło w 1960 i pod taką nazwą

 głównie gatunek ten jest znany i opisywany w atlasach grzybów.
Jednak w wyniku badań filogenetycznych ustalono, 

że bliżej spokrewniony jest z borowikami (Boletus)
 i obecna jego prawidłowa nazwa łacińska to Boletus badius,
tym samym nazwa polska jest już niezgodna z nazwą naukową.
Występowanie:Lasy iglaste i mieszane.

 Rośnie na ziemi, dużo rzadziej przy pniakach i pniach.
 Jest pospolity w całej Europie Środkowej.
Grzyb jadalny. Jest uważany za jeden z bardziej cennych grzybów.

 Nie ma tak dobrego smaku, jak np. borowik szlachetny,
 ale w kuchni może być wykorzystany na rozmaite sposoby,

 dobrze nadaje się także do marynowania. W surowym stanie jest trujący.

Mój ulubiony podgrzybek (jesienny) rośnie od września w iglastym lesie.
W lesie było więcej grzybiarzy jak grzybów i za sucho

 ale to nie ważne, kilka znalazłam.

Gołąbek (Russula) to rodzaj pospolitych grzybów z rodziny gołąbkowatych.
 W Polsce można spotkać ponad 100 gatunków. Wyrastają na ziemi,
pojedynczo lub w częściej w grupach, tworzą mikoryzę.
 Cały rodzaj obejmuje ponad 200 gatunków na całym świecie.

Gołąbków nie zbieram są dla mnie ozdobą runa leśnego.
Mniej więcej wiem, który jest jadalny bo moja babcia je zbierała.
Dziękuję jej za to, że nauczyła mnie chodzić do lasu...
Pamiętam, 

 najbardziej moje ulubione były kurki i kozaczki z czerwonym kapeluszem.

Grzyby jadalne niejednokrotnie łatwo jest pomylić z bardzo

 podobnymi grzybami niejadalnymi

 lub wręcz trującymi (często śmiertelnie!),
 toteż należy się nauczyć dobrze je rozpoznawać,

 w czym pomocne są liczne opracowania wydawane w formie atlasów.
Zaleca się zbieranie grzybów z rurkami, 

gdyż nie ma wśród nich grzybów śmiertelnie trujących.
 Mogą one spowodować co najwyżej zaburzenia pokarmowe.

Pozdrawiam serdecznie...miłego nowego tygodnia życzę-:))

Zimowit jesienny

Zimowit jesienny (Colchicum autumnale) – 

gatunek rośliny należący do rodziny zimowitowatych (Colchicaceae).
 Występuje w Europie. 

W Polsce najczęściej spotykany jest w niższych położeniach górskich,
 poza górami występuje w przylegającym pasie wyżyn po Dolny Śląsk, 

w Wielkopolsce oraz na południowej części niżu.
 Występuje na obszarach o klimacie oceanicznym. 

Rośnie od niżu po niższe położenia górskie.
 Najwyżej występujące jego stanowiska znajdują się

 na Polanie Chochołowskiej w Tatrach.
Lubi wilgotne łąki, widne lasy mieszane i rzadkie zarośla.

 Jest światłolubny, ale znosi okresowe zacienienie.
 Wymaga gleb świeżych lub wilgotnych, gliniasto–ilastych
 lub gliniasto–piaszczystych, zasobnych w składniki mineralne.
W Polsce gatunek objęty ochroną gatunkową.

Zimowit jesienny - bylina bulwiasta, podczas kwitnienia bezlistna,

 o kwiatach wyrastających jesienią wprost z bulwy.
 Kwiaty pojawiają się w pierwszej dekadzie września  - 'Witając zimę'

Trwałą częścią rośliny jest podziemna bulwa,

 z której wyrasta jesienią pęczek białych korzeni.
 Z zewnątrz okryta jest dwoma zaschniętymi pochwami liściowymi,
 pod którymi znajdują się 3–4 zawiązki liści rozwijające się

 wczesną wiosną następnego roku.
 Pęd jest silnie zredukowany, zaledwie wychodzący ponad ziemię.
Liście  są wąskolancetowate, w większej części wąskie, tępo zakończone
Kwiaty: Różowo-lila, lila, rzadko białe, lejkowate,

 stosunkowo niewielkie w porównaniu z innymi gatunkami.
 Kwiaty obupłciowe, z pojedynczym okwiatem, o cienkiej,

 długiej rurce wewnątrz owłosionej,
 której dolna część wraz z zalążniami ukryta jest w bulwie.

 Czasami (rzadko) zakwita również na wiosnę. Zapylane są przez pszczoły,
 muchy i trzmiele, nasiona zaś dojrzewają dopiero w zimie pod ziemią.
 Jesienią na podstawie starej bulwy tworzy się bruzda,

 w której powstają dwie – trzy młode bulwy potomne,
 czerpiące substancje zapasowe ze starej bulwy, 

która stopniowo zamiera do lata następnego roku.
Lubi podmokłe gleby i słoneczne stanowiska.

 Rozmnaża się go z bulw w czerwcu-lipcu.
 Bulwy wykopuje się w sierpniu i wrześniu przed kwitnieniem rośliny.

Nadaje się na rabaty i do ogródków skalnych.

 Może też być uprawiany w dużej ilości w postaci kęp na trawnikach.
 Wśród odmian uprawnych występują kultywary o kwiatach białych,

 purpurowych, a także pojedynczych i pełnych.

Zimowit jest przystosowany do naszych warunków klimatycznych - 

nie wymaga okrycia na zimę
 ale wrześniowy przymrozek lekko go złapał...

Zimowit w ciepłe i słoneczne dni października

 Cała roślina jest trująca, nawet dla zwierząt.
Wszystkie części rośliny zawierają trujący alkaloid-kolchicynę.
 I jak większość roślin trujących jest jednocześnie rośliną leczniczą.
Działanie: przeciwbólowe i przeciwzapalne.
 Preparaty otrzymywane z surowca są stosowane

 w atakach dny (skazy moczanowej).
Wytwarzane są także preparaty cytostatyczne stosowane w leczeniu

 nowotworów, a także raka skóry.
 Ze względu na silnie trujące własności nie należy

 samodzielnie stosować tej rośliny w celach leczniczych.
Stosowany w lecznictwie ludowym, był przedmiotem zabobonów.

Pozdrawiam z uśmiechem...

Przyjemnych chwil na cały weekend bez względu na aurę :)))