Szafran uprawny, krokus jesienny

 Szafran, krokus (Crocus) – rodzaj roślin z rodziny kosaćcowatych.
 Należy do niego ponad 80 gatunków.
 Gatunkiem typowym jest szafran uprawny
(krokus uprawny, szafran siewny, łac. Crocus sativus).
Pochodzi prawdopodobnie z południowo-wschodniej Europy lub Azji Mniejszej.
 Nieznana jest jego forma dzika.

Bylina o wysokości do 15 cm.
Łodyga- bulwocebula o średnicy ok. 2 cm, pokryta siateczkowatą „łuską”.
Liście 6–9 równowąskich liści, ciemnozielonnych z dwoma białymi pasami,
 wyrastającymi wczesną wiosną, tworzącymi przyziemną rozetę

 (liście odziomkowe).
Kwiaty lejkowate o średnicy do 4 cm, wysokości
 ok. 10 cm (wraz z rurką) w różnych odcieniach fioletu,
 i 6-płatkowym okwiecie, z trzema pręcikami
i z charakterystycznym dla gatunku słupkiem
o długiej szyjce zakończonym trójdzielnym,
ciemnopomarańczowym znamieniem.

W Polsce kwiaty pojawiają się w stanie bezlistym w połowie września,
 a na południu, gdzie znajdują się główne miejsca uprawy,
 w październiku i listopadzie.
Jest często uprawiany w przydomowych ogródkach na rabatach i skalniakach.
 Preferuje stanowiska nasłonecznione,
 gleby lekkie, przepuszczalne, o odczynie neutralnym lub lekko kwaśnym.
 W uprawie rozmnażany jest tylko wegetatywnie.
Krokusy jesienne są delikatniejsze od krokusów wiosennych;
 ich cienkie, prawie białe łodyżki czasem uginają się pod ciężarem kwiatów.
 Można je sadzić nawet do października, potrafią kwitnąć aż do połowy grudnia.
 Cebulki spokojnie mogą pozostać w ziemi przez kilka lat,
gdyż nie rozrastają się tak szybko, jak krokusy wiosenne.

Krokus okazały, szafran okazały - ( Crocus speciosus)
W naturze występuje w rejonie Morza Czarnego i Azji Środkowej.
 U nas kwitnie jesienią, we wrześniu-październiku/listopadzie.
 Kwiaty w pełni potwierdzają epitet gatunkowy,

 są duże (5-6 cm średnicy) z długimi rurkami kwiatowymi,
 u formy typowej niebieskofioletowe z wyraźnymi ciemnymi żyłkami.
 Liście są stosunkowo szerokie, tworzy je po kwitnieniu, dopiero wiosną.

Jesienna niespodzianka ( zapomniałam, że sadziłam dawno temu )

Od wieków hoduje się szafran uprawny.
Zbiera się znamiona wraz z częścią słupka, stanowiące właściwą przyprawę.
Wysuszone znamiona szafranu uprawnego używane są jako przyprawa.
Przyprawa służy do nadawania smaku, aromatu i barwy sosom,
 zupom i potrawom z ryżu.
 Ten żółty proszek jest najdroższą przyprawą na świecie.

Pozdrawiam ... wspaniałego i słonecznego weekendu życzę-:)).

Grzyby jadalne

Grzyby jadalne -

  grzyby o różnej przynależności systematycznej produkujące jadalne owocniki,
 które po odpowiednim przyrządzeniu, 

nie powodują u człowieka żadnych dolegliwości.
 W większości zbierane tylko ze stanu dzikiego,

 tylko nieliczne są uprawiane (pieczarki, boczniaki).

Grzyby zawierają niewiele substancji odżywczych, 

ale cenione są ze względu na ich własności smakowe.
 Spożywa się je bezpośrednio (duszone, smażone, gotowane w postaci zupy)

 lub marynowane.
 Można je także suszyć i solić. 

Nawet jadalne gatunki grzybów, nieodpowiednio lub zbyt długo przechowywane,
 mogą być szkodliwe, to samo dotyczy zbyt starych lub „robaczywych” 

(opanowanych przez larwy owadów) owocników.
Wśród rosnących w Polsce ok. 5 tysięcy gatunków grzybów owocnikowych 

jest bardzo wiele gatunków grzybów nadających się do spożycia.
 W praktyce jednak zbierane są tylko nieliczne gatunki, 

te o największych wartościach smakowych i znane rzeszom grzybiarzy.
Do najbardziej cenionych i popularnych grzybów jadalnych należą:

 borowiki, podgrzybki i koźlarze, rydze, pieprzniki, czubajki, gąski i opieńki.

Smardz jadalny, smardz zwyczajny (Morchella esculenta)–

 gatunek grzybów należący do rodziny smardzowatych (Morchellaceae).
 Jest to gatunek objęty ścisłą ochroną gatunkową w Polsce, 

a w Czerwonej liście roślin i grzybów Polski należy do kategorii "R" – rzadki.
 Owocniki są jadalne, opisywane jako cenne pod względem spożywczym, smaczne, przydatne do obróbki zarówno świeże jak i suszone,

 jednak w stanie surowym toksyczne dla człowieka.
 Gatunek ten rozwija się w lasach liściastych i mieszanych, także na łąkach i łęgach,
 często pod jesionami, czasami na wysypiskach porośniętych zielenią,
 na nawożonych glebach rzadki.

 Owocniki wytwarza w kwietniu i maju (w Europie).

Lubię zbierać grzyby ale do tej pory w lesie z takimi się nie spotkałam.
Ale dawno temu kupiłam korę i taki:
 'Torf ogrodniczy Aura' z firmy  'HOLLAS' - z ziemi pasłęckiej i

  oczom nie wierzyłam jak na wiosnę Smardze urosły w moim ogrodzie.
Ucieszona pomyślałam, że urosną na drugi rok ale już nie!
Uwieczniłam na zdjęciach, gdzieś przepadły (początki z komputerem).

Smardz można zobaczyć tu: 

 http://czuwaj.eu/przyrodoznawstwo/gatunki-chronione/rosliny/grzyby/smardz

Lejkowiec dęty (Craterellus cornucopioides)-

 gatunek jadalnych grzybów z rodziny pieprznikowatych (Cantharellaceae).
Nazwy regionalne: komin, kominek,...
Rośnie od sierpnia do listopada w lasach liściastych i mieszanych,

najczęściej spotykany pod bukami i dębami,
 zwykle kępami, najczęściej na obszarach podgórskich.
Grzyb jadalny. Używany jako przyprawa lub farsz do pierogów.
Jadalne są owocniki młode, starsze stają się niesmaczne.
Grzyb zjedzony na surowo niekiedy może zaszkodzić.
 W Polsce grzyb jest mało znany i rzadko zbierany. Niekiedy zbierany i suszony.
 Polecam kominki (znam od dziecka i zbieram nadal) warto spróbować.

Lejkowiec dęty

Gąska niekształtna (Tricholoma portentosum)-

 gatunek grzybów należący do rodziny gąskowatych (Tricholomataceae)-
 rodzina grzybów należąca do rzędu pieczarkowców (Agaricales).
Grzyb jadalny. Nadaje się do zup, marynowania w occie i duszenia.
Miąższ biały albo szarawy. Smak przyjemny, pachnie jak świeżo zmielona mąka.
Rośnie od października do grudnia

 w borach sosnowych z dużą ilością porostów lub mchów,
lubi gleby piaszczyste, prawie zawsze gromadnie,
 razem z
Gąską zielonką (Tricholoma equestre) -
Grzyb jadalny: delikatny grzyb jadalny,

 nadaje się do zup lub jako dodatek do dań mięsnych,

 znany grzyb spożywczy i rynkowy.
W Polsce gatunek rzadki.

 Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski.
Miąższ twardy, kruchy, biały, po przekrojeniu nie zmienia zabarwienia.

 Smak słodkawoorzechowy, pachnie jak świeżo zmielona mąka.
Rośnie od października do grudnia, 

w borach sosnowych na piaszczystej glebie z dużą ilością porostów,
 prawie zawsze gromadnie,

 czasami razem z gąską niekształtną (Tricholoma portentosum).
 Prawie cały rozwój owocnika przebiega pod ziemią,

 z mchu i igliwia wystaje zwykle tylko część kapelusza,
 dlatego też trudno go znaleźć; miejscami częsta.

 Obie gąski polecam bardzo smaczne grzybki marynowane w occie

 ( dokładnie trzeba płukać z piasku).
Na gąski nie wybieram się, takie grzybki rosną daleko od ludzi.

Gąska zielonka

Gąska niekształtna

Podgrzybek brunatny (Boletus badius) -

  gatunek grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae).
Polską nazwę nadała mu Alina Skirgiełło w 1960 i pod taką nazwą

 głównie gatunek ten jest znany i opisywany w atlasach grzybów.
Jednak w wyniku badań filogenetycznych ustalono, 

że bliżej spokrewniony jest z borowikami (Boletus)
 i obecna jego prawidłowa nazwa łacińska to Boletus badius,
tym samym nazwa polska jest już niezgodna z nazwą naukową.
Występowanie:Lasy iglaste i mieszane.

 Rośnie na ziemi, dużo rzadziej przy pniakach i pniach.
 Jest pospolity w całej Europie Środkowej.
Grzyb jadalny. Jest uważany za jeden z bardziej cennych grzybów.

 Nie ma tak dobrego smaku, jak np. borowik szlachetny,
 ale w kuchni może być wykorzystany na rozmaite sposoby,

 dobrze nadaje się także do marynowania. W surowym stanie jest trujący.

Mój ulubiony podgrzybek (jesienny) rośnie od września w iglastym lesie.
W lesie było więcej grzybiarzy jak grzybów i za sucho

 ale to nie ważne, kilka znalazłam.

Gołąbek (Russula) to rodzaj pospolitych grzybów z rodziny gołąbkowatych.
 W Polsce można spotkać ponad 100 gatunków. Wyrastają na ziemi,
pojedynczo lub w częściej w grupach, tworzą mikoryzę.
 Cały rodzaj obejmuje ponad 200 gatunków na całym świecie.

Gołąbków nie zbieram są dla mnie ozdobą runa leśnego.
Mniej więcej wiem, który jest jadalny bo moja babcia je zbierała.
Dziękuję jej za to, że nauczyła mnie chodzić do lasu...
Pamiętam, 

 najbardziej moje ulubione były kurki i kozaczki z czerwonym kapeluszem.

Grzyby jadalne niejednokrotnie łatwo jest pomylić z bardzo

 podobnymi grzybami niejadalnymi

 lub wręcz trującymi (często śmiertelnie!),
 toteż należy się nauczyć dobrze je rozpoznawać,

 w czym pomocne są liczne opracowania wydawane w formie atlasów.
Zaleca się zbieranie grzybów z rurkami, 

gdyż nie ma wśród nich grzybów śmiertelnie trujących.
 Mogą one spowodować co najwyżej zaburzenia pokarmowe.

Pozdrawiam serdecznie...miłego nowego tygodnia życzę-:))

Zimowit jesienny

Zimowit jesienny (Colchicum autumnale) – 

gatunek rośliny należący do rodziny zimowitowatych (Colchicaceae).
 Występuje w Europie. 

W Polsce najczęściej spotykany jest w niższych położeniach górskich,
 poza górami występuje w przylegającym pasie wyżyn po Dolny Śląsk, 

w Wielkopolsce oraz na południowej części niżu.
 Występuje na obszarach o klimacie oceanicznym. 

Rośnie od niżu po niższe położenia górskie.
 Najwyżej występujące jego stanowiska znajdują się

 na Polanie Chochołowskiej w Tatrach.
Lubi wilgotne łąki, widne lasy mieszane i rzadkie zarośla.

 Jest światłolubny, ale znosi okresowe zacienienie.
 Wymaga gleb świeżych lub wilgotnych, gliniasto–ilastych
 lub gliniasto–piaszczystych, zasobnych w składniki mineralne.
W Polsce gatunek objęty ochroną gatunkową.

Zimowit jesienny - bylina bulwiasta, podczas kwitnienia bezlistna,

 o kwiatach wyrastających jesienią wprost z bulwy.
 Kwiaty pojawiają się w pierwszej dekadzie września  - 'Witając zimę'

Trwałą częścią rośliny jest podziemna bulwa,

 z której wyrasta jesienią pęczek białych korzeni.
 Z zewnątrz okryta jest dwoma zaschniętymi pochwami liściowymi,
 pod którymi znajdują się 3–4 zawiązki liści rozwijające się

 wczesną wiosną następnego roku.
 Pęd jest silnie zredukowany, zaledwie wychodzący ponad ziemię.
Liście  są wąskolancetowate, w większej części wąskie, tępo zakończone
Kwiaty: Różowo-lila, lila, rzadko białe, lejkowate,

 stosunkowo niewielkie w porównaniu z innymi gatunkami.
 Kwiaty obupłciowe, z pojedynczym okwiatem, o cienkiej,

 długiej rurce wewnątrz owłosionej,
 której dolna część wraz z zalążniami ukryta jest w bulwie.

 Czasami (rzadko) zakwita również na wiosnę. Zapylane są przez pszczoły,
 muchy i trzmiele, nasiona zaś dojrzewają dopiero w zimie pod ziemią.
 Jesienią na podstawie starej bulwy tworzy się bruzda,

 w której powstają dwie – trzy młode bulwy potomne,
 czerpiące substancje zapasowe ze starej bulwy, 

która stopniowo zamiera do lata następnego roku.
Lubi podmokłe gleby i słoneczne stanowiska.

 Rozmnaża się go z bulw w czerwcu-lipcu.
 Bulwy wykopuje się w sierpniu i wrześniu przed kwitnieniem rośliny.

Nadaje się na rabaty i do ogródków skalnych.

 Może też być uprawiany w dużej ilości w postaci kęp na trawnikach.
 Wśród odmian uprawnych występują kultywary o kwiatach białych,

 purpurowych, a także pojedynczych i pełnych.

Zimowit jest przystosowany do naszych warunków klimatycznych - 

nie wymaga okrycia na zimę
 ale wrześniowy przymrozek lekko go złapał...

Zimowit w ciepłe i słoneczne dni października

 Cała roślina jest trująca, nawet dla zwierząt.
Wszystkie części rośliny zawierają trujący alkaloid-kolchicynę.
 I jak większość roślin trujących jest jednocześnie rośliną leczniczą.
Działanie: przeciwbólowe i przeciwzapalne.
 Preparaty otrzymywane z surowca są stosowane

 w atakach dny (skazy moczanowej).
Wytwarzane są także preparaty cytostatyczne stosowane w leczeniu

 nowotworów, a także raka skóry.
 Ze względu na silnie trujące własności nie należy

 samodzielnie stosować tej rośliny w celach leczniczych.
Stosowany w lecznictwie ludowym, był przedmiotem zabobonów.

Pozdrawiam z uśmiechem...

Przyjemnych chwil na cały weekend bez względu na aurę :)))

Pelargonia

Pelargonia (Pelargonium ) –

 rodzaj bylin lub półkrzewów z rodziny bodziszkowatych.
Rodzaj z rodziny bodziszkowatych z rzędu bodziszkowców,

 należących do kladu różowych w obrębie okrytonasiennych.
 W rodzinie klasyfikowany do podrodziny Geranioideae Arnott.
 Liczy około 200 gatunków roślin pochodzących głównie z Afryki Południowej.
Do Europy po raz pierwszy przywieziono je z Afryki na początku XIX wieku.
Wiele gatunków jest uprawianych jako rośliny ozdobne,
 w Polsce głównie jako rośliny doniczkowe w mieszkaniach i na balkonach.

Rodzaj bylin, półkrzewy, krzewinki lub krzewy. 

Istnieje również niewielka grupa pelargonii sukulentowych.
 Ulistnienie naprzemianległe.
 Liście dłoniasto klapowane lub dłoniastodzielne.

 Kwiaty z pięcioma płatkami korony w baldachowych pęczkach.
Niektóre posiadają kwiaty pełne.
 Większość gatunków wytwarza olejki eteryczne nadające roślinom zapach.

Ogrodnicy wyhodowali dużą ilość odmian, 

a wszystkie obecne formy są ich mieszańcami,

 osiągniętymi w toku wielu lat hodowli.
  Dzielą je na 4 główne grupy:

Pelargonia pachnąca (Pelargonium graveolens) -

nazwy zwyczajowe: anginka, anginowiec. Uważana jest za roślinę leczniczą.
Jej liście dodawane do herbaty nadają jej aromatyczny, oryginalny smak.
  W Polsce uprawiana jako doniczkowa roślina pokojowa,

 ale w okresie letnim uprawiana jest również w doniczkach na balkonach,

 werandach i w ogródku.
 Uprawiana jest głównie ze względu na zapach,

 ale jej walorami ozdobnymi są także ładne liście i pokrój.
 Kwiaty mają mniejsze znaczenie ozdobne.

 Dość łatwo rozmnaża się przez sadzonki

 pozyskiwane z młodych pędów przez cały rok (z wyjątkiem zimy).
 

  Pelargonie wielkokwiatowe –

 grupa odmian pelargonii pochodzących od Pelargonium grandiflorum - hybrydy.
Większość pelargonii znane są, często pod nazwą geranie, jako rośliny balkonowe;
pelargonię wielokwiatową z jej dużymi kwiatami

 zaliczyć należy do roślin pokojowych.
Charakteryzują się dużymi kwiatami w najrozmaitszych kolorach.
Roślina ma często tylko jeden pęd ale rozrasta się do kształtu krzewu.
W Anglii, Niemczech i Francji pelargonie wielokwiatowe, 

ze względu na swoje piękno,

były spośród innych grup pelargonii najbardziej rozpowszechnione.
Nic więc dziwnego, że postawiono na hodowlę i uszlachetnieni tych mieszańców, otrzymując szereg bardzo dekoracyjnych roślin.
Niektóre z nich są wysokie, inne niskie, 

prawie wszystkie ładnie rozrastają się na szerokość.
Uszlachetnione pelargonie powinny stać w pomieszczeniu-na słonecznych oknach, 

gdzie jak najdłużej mogą mieć zapewnione słońce.
Jeśli lato jest bardzo ciepłe,

 mogą być wyniesione na zewnątrz na balkon lub do ogrodu.
Ale zawsze należy je chronić przed ostrym południowym słońcem.
Przy dobrej pielęgnacji kwitną od maja do późnej jesieni.

Pelargonia pasiasta (Pelargonium × hortorum) –

 mieszaniec dwóch gatunków pelargonii:
 P. zonale i P. inquinans.
 Obydwa te gatunki pochodzą z południowej części Afryki Południowej,
 ich mieszaniec jest powszechnie uprawiany jako roślina ozdobna.

Pędy są grube i mięsiste, silnie rozgałęzione.
 Liście są okrągłe lub nerkowate, miękko owłosione, brzegiem karbowane.
Pelargonia ogrodowa ma duże, atrakcyjne kwiaty zebrane w baldachy.
 Jest łatwa w uprawie. Potrzebuje silnego światła,

 może to być bezpośrednie oświetlenie słoneczne.
 Lubi suchą atmosferę i dużo przestrzeni, 

nie należy jej zraszać, gdyż powoduje to jej gnicie.
Jako podłoże najlepsza jest ziemia torfowa lub gliniasta.
 Uprawiana w mieszkaniu latem dobrze toleruje temperaturę pokojową,
 zimą lepiej jest wynieść ją do zimniejszego pomieszczenia

 o temperaturze nie przekraczającej 16 °C.
 Walorami tej rośliny są ładne i długo kwitnące kwiaty oraz ozdobne liście.
 Ostatnio w kompozycji z innymi gatunkami roślin

 bywa uprawiana również jako roślina rabatowa.
Cała roślina z wyjątkiem kwiatów wydziela charakterystyczny zapach.

 Kwitnie bardzo długo (przez całe lato) i obficie,
jednak większość uprawianych odmian nie wytwarza nasion.
Rozmnażanie:  Przede wszystkim przez sadzonki pędowe

 pobierane od połowy lipca do połowy sierpnia.

Pelargonie bluszczolistne –

 grupa odmian pelargonii pochodzących od Pelargonium peltatum i będących
 jej kultywarami i mieszańcami tego gatunku z innymi

 nieokreślonymi gatunkami pelargonii.
 Pelargonium peltatum pochodzi z południowej części Afryki Południowej,
 pochodzące od niej pelargonie bluszczolistne są w Polsce

 powszechnie uprawiane jako rośliny ozdobne.

Pelargonie bluszczolistne posiadają charakterystyczne pędy o zwisającym

 lub płożącym się pokroju.
Łodyga zwisająca i płożąca się, rozgałęziona, łatwo łamliwa, naga.

 Osiąga długość do 1–1,5 m.
Ulistnienie naprzemianległe. Liście pojedyncze, błyszczące, mięsiste, długoogonkowe, pofałdowane, o kształcie przypominającym liście bluszczu.
 U niektórych odmian mają białe lub żółte nerwy

 lub białe obrzeżenia blaszki liściowej.
Kwiaty zebrane w 5-10 kwiatowe baldachy

 wyrastające na długich szypułkach z katów liści.
 Są w różnych kolorach; od białego poprzez łososiowy,

 różowy i czerwony do fioletowego.
Mogą być u różnych odmian pojedyncze lub pełne,

 istnieją też odmiany o dwubarwnych kwiatach.

Kwitnie obficie i bardzo długo (przez całe lato aż do jesiennych przymrozków), 

jednak większość uprawianych odmian nie wytwarza nasion.
 Jest rośliną termoindukcyjną, tzn, że warunkiem obitego kwitnienia

 jest przejście w zimie okresu spoczynku w niskiej temperaturze.
 W ciągu roku przyrasta około 50 cm. Jest rośliną długowieczną,

 jednak starsze okazy stają się nieładne,

 gdyż ogałacają się dołem z liści i kwitną słabiej.
 Zasadniczo uprawia się ją przez jeden rok,

 jeśli istnieją warunki do jej przezimowania,

 to można ją uprawiać przez 2–3 lata.
 W tym celu przed zimą należy ją krótko nad ziemią przyciąć i przechowywać przez

 zimę w oświetlonym pomieszczeniu o temperaturze 5–10 °C.

Pozdrawiam wszystkich bardzo ciepło... kolorami czerwieni  lata:))

Żurawka

Żurawka (Heuchera) – rodzaj roślin należący do rodziny skalnicowatych.
 Liczy ok. 50 gatunków występujących w naturze w Ameryce Północnej.
 Wiele gatunków i mieszańców między nimi uprawianych jest ze względów ozdobnych, głównie jako rośliny okrywowe.

Najpopularniejsze gatunki botaniczne uprawiane w Polsce:

• żurawka amerykańska (Heuchera americana)
• żurawka drobnokwiatowa (Heuchera micrantha)
• żurawka drżączkowata (Heuchera ×brizoides)-mieszaniec
• żurawka krwista (Heuchera sanguinea)

Powstają też nowe odmiany, które są mieszańcami istniejących gatunków.

Żurawka zimozielona bylina tworząca kępy.

 Pod ziemią posiada krótkie kłącze i palowy korzeń.
Liście zebrane w różyczkę liściową wyrastającą z kłącza.
Kwiaty zebrane w wiechowaty kwiatostan na bezlistnej górnej części łodygi.
 Kwitną od maja do sierpnia.

 Pojedyncze drobne kwiaty mają barwę od białej do czerwonej.
Roślina ozdobna uprawiana jest głównie ze względu na swoje efektownie liście.
 Nadaje się na rabaty i obwódki rabat, 

ale coraz częściej uprawiana jest także na kwiat cięty.

Wiele odmian oprócz ozdobnych liści posiada także piękne kwiaty.
Potrzebuje żyznej, próchnicznej i przepuszczalnej gleby o obojętnym odczynie.
Najładniej  rośnie na stanowisku nieco zacienionym, jednak niezbyt ciemnym.
 Gleba powinna być stale wilgotna, w czasie suszy roślina musi być podlewana.
 Jest mrozoodporna, jednak na zimę lepiej ją lekko okryć,
zabezpieczy ją to od przemarznięcia w razie braku pokrywy śnieżnej.
 Uprawiana jest z sadzonek, które rozmnaża się ją przez podział bryły korzeniowej.

Żuraweczka ( Heucherella x hybrida) - 'Golden Zebra'

Roślina mieszańcowa powstała ze skrzyżowania żurawki i tiarelli.

Dość odporna na mróz bylina o ładnym, rozłożystym pokroju.
 Przez całe lato pojawiają się wiechy drobnych, dzwonkowatych,
 różowych kwiatów, które wznoszą się nad eleganckim,

 różnobarwnym ulistnieniem.

Jesienne ulistnienie

Żurawka (Heuchera ) - 'Cherry Cola' -

odmiana wyhodowana przez Terranova Nurseries 

w 2010 roku i wprowadzona na rynek.
 Kolorystyka mocna, wyrazista i dosyć zmienna.

 Wspaniała do kontrastujących zestawień.
 Liście w odcieniach pomarańczu, bordo i czerwieni.

 Kwiaty czerwone.

Żurawka Krwista ( Heuchera sanguinea) -  'Leuchtkafer'

Tworząca zwarte kępy roślina zbudowana z zaokrąglonych,

 ciemnozielonych liści o karbowanych brzegach,
 ze srebrzystym marmurkowym wzorkiem, 

które często podbarwione są na purpurowo.
 Wśród liści wyrastają dzwonkowate, czerwone kwiaty.

Żurawka amerykańska ( Heuchera americana) - 'Palace Purple'

Wieloletnia, mrozoodporna i piękna bylina tworząca zwarte, mocne kępy.
 Z kęp wyrastają łodygi z pięknymi ,

 wiechowatymi i bardzo gęstymi kwiatostanami koloru białego,
 które kwitną przez całe lato, a po przycięciu ponawiają kwitnienie.

Żurawki o liściach w intensywnych kolorach najpiękniej są wybarwione wiosną.
Sadzone są przede wszystkim ze względu na ich ozdobne liście - purpurowe,

 fioletowe, pomarańczowe,
 różowe lub żółtozielone, często ze wzorem, powcinane, czasem poskręcane.
 Nazwa potoczna - drżączka ze względu na drżenie delikatnych kwiatów

 przy najmniejszym podmuchu wiatru.

Przesyłam słoneczne i ciepłe pozdrowienia...-:)).