Smolinos

Lilia bulwkowata (Lilium bulbiferum ) – gatunek rośliny z rodziny liliowatych.
Występuje wyłącznie w górach Europy:
 w Alpach, Karpatach Zachodnich, Sudetach i Rudawach.
 W Polsce w stanie naturalnym jest bardzo rzadki,
 rośnie na nielicznych stanowiskach w Karpatach
(na Pogórzu Spisko-Gubałowskim i Kotlinie Orawsko-Nowotarskiej)
 i w Sudetach (na Ziemi Kłodzkiej).
 Występuje też na kilku stanowiskach w Sudetach.

 Na terenie północnej  i zachodniej Polski spotykane są

 stanowiska antropogeniczne tego gatunku.
Rośnie na brzegach łąk i pastwisk, miedzach śródpolnych,

 ugorach, przy drogach i na polanach śródleśnych.
 W Sudetach występuje głównie w murawach bliźniczkowych i ciepłolubnych.

Roślina objęta w Polsce od 2004 ścisłą ochroną gatunkową.
 Największym zagrożeniem dla tego gatunku jest

 jej zbieranie przez amatorów pięknych roślin.
 Posiada bowiem jedne z największych kwiatów wśród naszych krajowych,

 dziko rosnących roślin.
 Zagrożona jest także zmianą tradycyjnych sposobów użytkowania łąk kośnych,

 na których występuje.

 

 Lilia bulwkowata - bylina z białą cebulą,

 utworzoną z licznych, szerokojajowatych,
 zachodzących na siebie dachówkowato i ostro zakończonych łusek,
 oraz z drobnymi bulwkami w kątach liści.
Liście wyrastają skrętolegle na łodydze.
 Mają lancetowaty kształt, są całobrzegie, bezogonkowe, 3-7 nerwowe.
 Bardzo charakterystyczną cechą jest

 wyrastanie w kątach tych liści bulwek – rozmnóżek.
Łodyga: pojedyncza, gruba i sztywna wyrasta z cebuli.
 Jest gęsto obrośnięta liśćmi, nakrapiana i owłosiona dołem.
Kwiaty: bardzo duże o pomarańczowej barwie wyrastają na wierzchołku łodygi.
 Na jednej roślinie może być jeden lub kilka kwiatów tworzących baldach.
Każdy kwiat składa się z 6 działek,

 wewnątrz posiadających ciemniejsze cętki,
 6 pręcików z czerwonobrązowymi pylnikami zawierającymi duże ilości pyłku,

 który brudzi na kolor brązowy przy dotknięciu,
 (od tej cechy wywodzi się potoczna nazwa gatunku – smolinos),
słupek 1, duży z długą szyjką i trójdzielnym znamieniem.
 Kwitnie od czerwca do lipca, zapylana jest przez owady.
 Kwiaty nie pachną, ale zwabiają owady swoim dużym, barwnym kwiatem.

 

 Jest uprawiana, jako roślina ozdobna w licznych odmianach.
 W uprawie, gdzie zapewnione ma optymalne warunki rozwoju

 osiąga większe rozmiary i piękniejsze kwiaty,
 niż w warunkach naturalnych.

 W uprawie nie rozmnaża się jej przez nasiona,
 lecz wegetatywnie przez cebulki.
 Tzw. 'Smolinosy', czyli lilie bulwkowate należą do grupy lilii botanicznych,
do których zaliczono lilie dzikie nadające się do uprawy ogrodowej.

 

 

Lilia bulwkowata  w stanie naturalnym  

osiąga przeciętnie wysokość 40-80 cm,
 w sprzyjających warunkach ( wilgotne siedlisko) nawet do 150 cm.
 Jesienią cześć nadziemna obumiera, 

ale pod ziemią przetrwają jej cebulki,

 z których na wiosnę wyrastają nowe pędy.
 Za pomocą rozmnóżek lilia może się rozmnażać wegetatywnie.
 Bulwki te dojrzewają we wrześniu, odpadają od rośliny i zimują w ziemi.
 Na wiosnę wyrastają z nich nowe rośliny.

Od tych bulwek pochodzi nazwa rośliny.

 

 

 

Serdecznie pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego:-))

Lilia (Lilium)

Lilia (Lilium) – rodzaj bylin cebulowych z rodziny liliowatych,

 obejmujący około 75 gatunków.

 Wiele z nich to znane rośliny ozdobne.
Łodyga najczęściej gruba, sztywna, owłosiona lub naga, usycha na zimę.
Liście zielone, lancetowate, jajowate lub równowąskie,

 całobrzegie, osadzone na łodydze skrętolegle, opadające na zimę.
Kwiaty duże i okazałe, różnobarwne lub barwy jednolitej.
 Rozwijają się od czerwca do końca lipca (w zależności od gatunku)
 najczęściej na wierzchołkach łodyg. Kwiaty lilii dzieli się na:

 turbanowe, miseczkowate, trąbkowe, kielichowate. 

Lilie preferują gleby przepuszczalne, luźne, próchnicze, 

głęboko uprawione, lekko kwaśne.

 Podłoże powinno być stale wilgotne i napowietrzone 

w tym celu możemy wokół rośliny rozsypać liście lub korę.

 Stanowiska raczej nasłonecznione lecz w miarę możliwości osłonięte od wiatru.

 Przekwitnięte kwiatostany należy usuwać bez części ulistnionej

 gdyż w niej znajduje się pokarm niezbędny do regeneracji cebuli -
usuwamy go dopiero jesienią. 

Większość lilii bez problemu znosi warunki zimowe.

Lilie są prawdziwą ozdobą ogrodu w letniej porze.

  Mają kwiaty niezwykłej urody prawie we wszystkich możliwych barwach,

 a ich odmiany trudno zliczyć.

Lilia - Sorbet

 należy do grupy mieszańców azjatyckich,
 które cechuje duża tolerancja odnośnie warunków glebowych i klimatycznych,

 w tym odporność na mroźne zimy.

 Kwitnie: VI, VII,
Kolor: biało-różowy

 Lilia - Annemarie's Dream
 należy do grupy mieszańców azjatyckich, 

Kolor  :   biała pełna

 Charakterystyka kwiatu :    pełny-duży

Termin uprawy :    średniowczesna
 

 Lilia - Apeldoorn

  należy do grupy mieszańców azjatyckich,
Kolor  :   pomarańczowy

 Lilia - Sunray

należy do grupy mieszańców azjatyckich,

 Kolor:  żółty

 Okres kwitnienia: Środek Sezonu

Tolerancja światła: Światłolubne, Półcień

 Odporność na mróz 

  Lilia -  'Côte d'Azur'

 należy do grupy mieszańców azjatyckich,

 Kwitnie: VI, VII,
Kolor:ciemno różowy

Stanowisko: słoneczne, półcieniste

 Mrozoodporność: wysoka

Lilie głównie atakowane są przez:

 ślimaki, mszyce, wciornastki, poskrzypka czarnonoga, nicienie i nornice.
 Dodatkowo atakuje je szara pleśń, która jest wynikiem nadmiaru wody.

Roślinę rozmnażamy poprzez oddzielenie cebulek przybyszowych

 powstających z boku cebul matecznych.

Najlepiej rosną gdy są przesadzane co 3 lata.

Pozdrawiam...cieplutko i życzę miłego nowego tygodnia :-))

Iris hollandica

Iris hollandica - (kosaciec holenderski irys holenderski)
Irysy cebulowe, kosaćce -

 to rośliny cebulowe z rodziny Kosaćcowate (Irydaceae).
Są to jedne z najłatwiejszych w uprawie kosaćców,
 doskonałe na kwiatowe rabaty oraz

 do pędzenia o dowolnej porze roku na kwiat cięty.
Irysy należące do tej grupy charakteryzują się wysoką trwałością kwiatów,
oraz długim okresem kwitnienia w obrębie różnych grup odmianowych,
od wczesnej wiosny aż do lata.
 Kwiaty złożone są z sześciu płatków, z których trzy są wywinięte do góry.
Barwy kwiatów najczęściej niebieskie, fioletowe, żółte oraz wielokolorowe.
 Liście długie, mieczowate w kolorze szarozielonym.
Dorastają do 40 i 60 cm wysokości.

 

 

 Preferuje stanowisko słoneczne.

 Gleba żyzna, przepuszczalna, w okresie wegetacji nie może przesychać,
 musi być stale wilgotna, w razie potrzeby należy obficie podlewać.
W ogrodzie mogą być uprawiane przez kilka lat bez wykopywania.
Korzystne jest ściółkowanie powierzchni gleby.
 Zimą, wymagają dobrego przykrycia, 

ale dopiero po zamarznięciu wierzchniej warstwy gleby,
chodzi o to aby za szybko nie rozwijały liście przed zimą, do czego mają skłonność.
  

 Przy rozmnażaniu cebule wykopuje się w lipcu, gdy liście zaczynają żółknąć.
Suszy się przez kilka dni, oczyszcza i sortuje.
Dodatkowo aby zwiększyć przyrosty cebuli należy

 ogławiać pęd kwiatostanowy po przekwitnięciu.
O przyroście cebul decyduje w okresie wegetacji dostępność wody,
gleba musi być przez cały czas, aż do końca czerwca, wilgotna.

 

 

 Iris hollandica 'Blue Magic' -
 płatki kwiatów  niebieskie, z charakterystyczną żółtą plamką;
 kwitnienie ; czerwiec/ lipiec;
 kwiaty duże, wysokość 50-60cm

 Z uwagi na niską zimotrwałość, uprawa w ogrodzie w warunkach Polski,
 wymaga zimowego okrycia i jest dość niepewna.

Letnie pozdrowienia dla Wszystkich odwiedzających :))

 

 

 

Maciejka

Lewkonia długopłatkowa (Matthiola longipetala) –
 gatunek rośliny jednorocznej z rodziny kapustowatych.
Popularnie nazywana jest maciejką,

 znana jest także pod nazwą lewkoni dwurogiej.
Pochodzi z Afryki Północnej, Azji Zachodniej, Arabii Saudyjskiej, Kuwejtu i Grecji.
 Jest dość często uprawiana jako roślina ozdobna.

 

 Maciejka jest rośliną jednoroczną o rozgałęzionych,
 płożących łodygach i małych,

 lancetowatych liściach pokrytych kutnerem.
 Kwiaty czteropłatkowe, różowo-lawendowe zebrane w grona,
 w dzień zamknięte otwierają się wieczorem,

 wydzielając silny, przyjemny zapach.

 

  Uprawiana jest z nasion, (nasiona drobne, owalnego kształtu)
które wysiewać należy w kwietniu wprost do gruntu.
 Najlepiej rośnie na żyznych, piaszczysto-gliniastych glebach,
ale nie jest to roślina bardzo wymagająca.
 Dobrze rośnie na dowolnej średnio żyznej glebie.
 Wymaga stanowiska słonecznego lub półcienistego
 przy czym w półcieniu kwitnienie może być mniej obfite.
Rośliny można wysiewać 

kilkakrotnie w dwutygodniowych odstępach czasu-
 chcąc zapewnić długotrwałe kwitnienie tego gatunku i przyjemny zapach.
Kwitnie od czerwca do sierpnia, osiąga wysokość 30-40 cm.
Z powodzeniem nadaje się do uprawy

 na balkonach oraz tarasach lub siana w ich pobliżu.
 Najlepiej prezentuje się wysiewana większej grupie.

 

 

Maciejka w ciepłe wieczory i noce rozsiewa delikatny, 

aromatyczny zapach do rana.

Maciejka kwitnie przez całe lato i jest idealną rośliną na rabatki.

 

 

 

 

Pozdrawiam...

Miłego wieczoru pachnącego letnią maciejką Wam życzę:-))

 

 

 

Liliowiec, dziennica (Hemerocallis)

Liliowiec, dziennica (Hemerocallis) – rodzaj bylin z rodziny żółtakowatych (Xanthorrhoeaceae).
 Pochodzi z Azji wschodniej i Europy Południowej.
W Polsce uprawiany.

 Liliowce to znane od wieków byliny ogrodowe.
 Odznaczają się naturalnym pięknem i dziką naturą.
Mimo, że obejmują one liczne gatunki, 

w ogrodach uprawia się najczęściej wielokrotne mieszańce,
 określane jako liliowce ogrodowe – Hemerocallis x hybrida.

 Liliowiec to bylina wyrastająca z kłączy,
 posiada grube mięsiste korzenie,
 z czasem tworzy szerokie i gęste kępy wąskich, odziomkowych, liści.
 W zależności od odmiany od 30 do 90 cm wysokości.
 Kwiaty, wyrastające na bezlistnym pędzie ponad liście.

 Na jednym pędzie od 1 do 10 kwiatów. 

  Wczesne odmiany kwitną już w maju, późne we wrześniu.

 Kwiaty lejkowate, dość duże, zwykle wielobarwne,
 w zależności od odmiany w różnych odcieniach żółtego,

 pomarańczowego, czerwonego i różu,
 także w ciemnych rdzawych i bordowych odcieniach.

Ozdobne są też gęste, szerokie kępy wąskich liści.
 Poszczególne kwiaty kwitną często tylko jeden dzień.
 Nie nadają się na kwiat cięty, po ścięciu bowiem ich kielichy od razu się zamykają.

Liliowiec mniejszy (Hemerocallis minor) -

 gatunek niskiego liliowca,
którego wysokość sięga do około 30 - 40 cm.
 Jego dekoracyjność wynika z żółtych kwiatostanów, pojawiających się już w maju.

Liliowiec rdzawy (hemerocallis fulva)-
    dawniej gatunek królował w ogrodach,

 obecnie wyparty przez zróżnicowane mieszańce.
 Jego wysokość podczas kwitnienia może sięgać  nawet 120 cm.
 Latem na pędach ukazują się dekoracyjne, rdzawe kwiaty.
 Liliowiec niewybredny, bardzo łatwy w uprawie, 

poradzi sobie na większości stanowisk. 

 Niektóre części liliowców są całkowicie jadalne.
 Chińczycy z powodzeniem wykorzystują w swojej kuchni młode liście,
bulwy na korzeniach, suszone lub gotowane pąki kwiatowe.

Pozdrawiam...odrobinę letniego ciepła... Miłego dnia!.