Łatek w ogrodzie ( w listopadzie)

Kot domowy (Felis catus) –

 udomowiony gatunek ssaka z rzędu drapieżnych z rodziny kotowatych.
 Koty zostały udomowione około 9500 lat temu i są obecnie najpopularniejszymi zwierzętami domowymi na świecie.
 Gatunek prawdopodobnie pochodzi od kota nubijskiego, 

przy czym w Europie krzyżował się ze żbikiem.
Jest uznawany za gatunek inwazyjny.

Koty żyjące na wolności dożywają średnio do 8 lat,

 natomiast koty trzymane w domu osiągają wiek do 20 lat.
 Na długość życia wpływa szereg czynników, takich jak:

 płeć, styl życia czy zwyczaje.
Dzienna długość snu kota jest zmienna, 

zwykle śpią one od 12 do 16, średnio 13-14 godzin.
 Niektóre koty mogą spać nawet 20 godzin w ciągu doby. 

 Małe kocięta rozwijają się szybko.
 Stają się w pełni samodzielne w wieku od 10 do 12 tygodni i wtedy mogą

 trafić do nowych właścicieli.
 Gdy mają około 3 miesięcy kotka przestaje się nimi interesować i zmusza je do samodzielności.
 W wieku około 5 miesięcy kociaki wymieniają zęby na stałe.
 Dzieciństwo kończy się z uzyskaniem dojrzałości płciowej.
 W tym okresie może pojawić się pierwsza ruja,

a kot zaczyna oznaczać swoje terytorium.

 Wyraźne objawy starości pojawiają się zwykle po 10. roku życia:
coraz częściej pojawia się kamień nazębny, osłabia się wzrok,

 słuch i węch, stają się powolne oraz słabe.
 Stare koty są bardzo wrażliwe na zmiany środowiskowe i stres.

 Kot domowy ma okrągłą głowę, 

duże oczy przystosowane do widzenia w niskim natężeniu światła, spiczaste uszy.
 Posiada bardzo dobry słuch i wzrok;

 węch około czterokrotnie silniejszy od ludzkiego oraz dobrze wykształcony zmysł dotyku.
 Posiada włosy czuciowe, wydatne zwłaszcza nad górną wargą (popularnie „wąsy”),

 także nad oczami i na policzkach oraz po wewnętrznej stronie przednich łap.
 Pozbawiony opieki człowieka niekiedy ulega zdziczeniu,

 może też krzyżować się ze żbikiem.

Pazury kota są ostre, zakrzywione, 

zaopatrzone w specjalny mechanizm umożliwiający ich chowanie.
 Pazury rosną przez cały czas i koty muszą je ścierać drapiąc.
 Drapanie jest także formą oznaczania terenu,

 ścierając pazury kot pozostawia swój zapach.

 Niezwykle ważnym narządem jest język.
 Służy nie tylko do wylizywania sierści, ale przede wszystkim pozwala pobierać pokarm oraz wodę – koci język musi być na tyle zwinny,
 by zdążyć, pomimo oddziałującej na wodę grawitacji, wciągnąć słup cieczy do pyska. 

Ogon kota oprócz pomagania mu w utrzymaniu równowagi w chodzeniu na wąskich powierzchniach sygnalizuje również nastrój zwierzęcia.
 Ogon ustawiony na wprost oznacza, że kot jest spokojny.
 Ogon uniesiony pionowo do góry oznacza chęć kota do zabawy.
 Gdy zwierzę macha ogonem, oznacza to, że jest zdenerwowane,

 czyli inaczej niż jest to w przypadku psa.

Koty są często opisywane jako zwierzęta samotne. 

W rzeczywistości jednak są z natury towarzyskie.
 Mają słabo rozwinięty instynkt stadny; oznacza to,

 że w stanie dzikim same dbają o swoje podstawowe potrzeby

 (bezpieczeństwo, pożywienie).
Kot nie znosi złego traktowania i jest pod tym względem bardzo pamiętliwy.
 Dobrze traktowany, 

przywiązuje się do swego właściciela i na swój powściągliwy sposób okazuje mu 

przyjazne uczucia
 (wybiega na spotkanie, wychodzi na spacery, towarzyszy przy pracy,

 domaga się głaskania itp.). 

 Miłego nowego tygodnia życzę:) Pozdrawiam...)

 

Orchidea - Falenopsis

Orchidea – potoczna nazwa roślin z rodziny storczykowatych, 

w szczególności stosowana w odniesieniu do roślin o efektownych kwiatach,

 uprawianych w warunkach szklarniowych.
 Odnoszona jest do wielu gatunków i mieszańców np.

 z rodzaju katleja, falenopsis, cymbidium.

Falenopsis, ćmówka (Phalaenopsis Blume) –

 rodzaj roślin z rodziny storczykowatych (Orchidaceae).
 Obejmuje około 60 gatunków gatunków występujących naturalnie

 w Azji południowo-wschodniej i północnej Australii.
 Rośliny te są łatwe w uprawie i cechują się długotrwałym kwitnieniem,

 ich kwiaty są okazałe, różnobarwne, niektóre wydzielają zapach.
 Dlatego należą do popularnych roślin ozdobnych uprawianych w pomieszczeniach.
 W ofercie handlowej i uprawie znajduje się kilka tysięcy mieszańców międzygatunkowych i kilkadziesiąt mieszańców międzyrodzajowych,
 podczas gdy gatunki botaniczne w uprawie są rzadziej spotykane.

 Najwięcej gatunków tego rodzaju występuje w Indonezji oraz w Filipinach.
 Różne gatunki zasiedlają jednak rozległe obszary południowo-wschodniej Azji na

 obszarze od Indii po południowe Chiny ,
a poprzez wyspy Archipelagu Malajskiego sięgają po Nową Gwineę i Archipelag Bismarcka oraz Queensland w północnej Australii.

Rośliny zielne o monopodialnym typie wzrostu, nie wytwarzające pseudobulw.
 Łodyga jest skrócona (2-5 cm wysokości, ukryta wśród trwałych nasad (pochew) liści.
 W kątach liści znajdują się 2-3 pąki wegetatywne i kwiatostanowe,

 ułożone w pionowym rzędzie i niewidoczne z zewnątrz.
 Boczne pędy wegetatywne rozwijają się tylko wówczas,

 gdy zostaną specjalnie pobudzone.

 Korzenie przybyszowe, wyrastają z kątów dolnych liści.
 Są liczne i długie, rozchodzą się w różnych kierunkach.
 Okryte są białym lub srebrzystym welamenem. Są łamliwe.
 U roślin z sekcji Aphyllae korzenie są spłaszczone.

 Liście wyrastają skrętolegle i naprzemianlegle.
 U roślin o stałych i dobrych warunkach wzrostu wszystkie liście są podobne,

 jednakowej wielkości.
 Osiągają od 5 do 65 cm długości. Liście są siedzące,

 podługowate do szerokoeliptycznych, całobrzegie.
 Blaszka jest gruba (gruboszowata) i gładka.
 Liście mają barwę jasno- lub ciemnozieloną, mogą być szarawo plamiaste lub smugowate, od spodu czerwono lub purpurowo nabiegłe.
 Corocznie wyrasta jeden lub dwa nowe liście,

 przy czym najniższe sukcesywnie zasychają (ich pochwy zostają na pędzie).
 Na dojrzałych roślinach znajduje się od 5 do 10 liści.
 U roślin z sekcji Aphyllae liście odpadają co roku.

 Kwiaty - wyrastają w różnej liczbie u różnych gatunków w wiechach i gronach,

 na szczytach pędów kwiatostanowych rozwijających się w kątach liści.
 Pędy te, o długości zwykle do 60 cm, maksymalnie do 150 cm,

 wznoszą się, są wygięte łukowato lub zwisają.
 Są okrągłe na przekroju, czasem dwustronnie spłaszczone.
 Na młodych roślinach są cienkie, krótkie i nierozgałęzione,

 na starszych są tęgie, długie i rozgałęziają się.
 Złożona budowa kwiatostanu powiązana jest z barwą kwiatów – gatunki o kwiatach białych mają pędy kwiatostanowe zwykle nierozgałęzione,

 podczas gdy te barwne bywają silnie rozgałęzione.
W dolnej części na pędzie kwiatostanowym znajduje się 5–7 skrętoległych węzłów,

 w których znajdują się pąki śpiące okryte trójkątną podsadką.
 Z pąków tych mogą się rozwijać sukcesywnie kolejne kwiatostany w przypadku uszkodzenia (np. ścięcia) rozwijającego się wyżej.
 Kolejne kwiaty rozwijają się od dołu, przy czym pozostają rozwinięte przez kilka dni.
 Cały kwiatostan sukcesywnie może kwitnąć przez wiele tygodni.

Falenopsis

Kwiat 1 – listek okółka zewnętrznego,

 2 – listek okółka wewnętrznego, 3 – warżka, 4 – pyłkowiny, 5 – znamię

Intensywne nawożenie doprowadziło do powstania wielu hybryd we wszystkich 

kolorach i odmianach.
 Są one zwykle bardziej przystosowalne do warunków sztucznych

niż ich botaniczni przodkowie.
 Wiele z nich to mieszańce

 Phalaenopsis amabilis , Phalaenopsis schilleriana lub Phalaenopsis stuartiana .

 

 Do rodzaju należą byliny rosnące najczęściej na drzewach 

(epifity) i na skałach (litofity), rzadko w ziemi.
W środowisku naturalnym niektóre gatunki,

 zasiedlają głównie wilgotne lasy równikowe i podrównikowe lasy monsunowe,
chronionych przed bezpośrednim nasłonecznieniem;

inne rosną w sezonowo suchym lub chłodnym otoczeniu.
 Mniej liczni przedstawiciele spotykani są nad brzegami morskimi oraz na skałach,

 w tym przy górskich strumieniach.

Uprawa - Phalaenopsis

Życzę dobrego dnia i przyjemnych chwil:)Pozdrawiam...)