Powojnik 'Kaiser'

Powojnik (Clematis) –
rodzaj roślin z rodziny jaskrowatych
(Ranunculaceae Juss.)
 Największa liczba uprawianych gatunków pochodzi z Chin i Japonii.

 Powojnik 'Kaiser' - ( Clematis 'Kaiser) -
wyjątkowo piękna odmiana pochodząca z Japonii.
 Dorasta do 1,5 m wysokości.
Odmiana o dużych różowych kwiatach

 wypełnionych w środku igiełkowatymi działkami.

 

  Duże kwiaty, (śr. 10˗14 cm), pełne, 

z bardzo licznymi działkami ˗ od eliptycznych, do wąskich,
intensywnie różowych, czasami prawie czerwonych;

 w czasie zimnej pogody miejscami zielenieją.
Pręciki i prątniczki są zielonkawe, w pełnym rozkwicie różowiejące.
 Kwiaty pokrywają szczelnie roślinę niemal od samego dołu do wierzchołka.
Kwitnie bardzo obficie w maju i czerwcu.
Liście są jasnozielone, złożone najczęściej z trzech eliptycznych,

 ostro zakończonych listków.

 

 Powojnik 'Kaiser'- preferuje stanowiska dobrze oświetlone.
 Wymaga gleb żyznych, wilgotnych, próchnicznych, przepuszczalnych,

 ale po użyźnieniu toleruje większość przeciętnych gleb.
 Odczyn gleby powinien być od obojętnego do lekko kwaśnego.

 Roślinę należy posadzić w dole (60 x 60 x 60 cm)

 z żyzną ziemią i 10-centymetrową warstwą drenażu na dnie, 

cm głębiej niż rosła w pojemniku.
Na przełomie II i III wystarczy usunąć martwe pędy, 

a żywe można przyciąć słabo:
 w pierwszym roku 30 cm od ziemi nad silnymi pąkami,

 w drugim 50 cm, a w następnych latach na wys. 100 cm.
W połowie kwietnia należy ją zasilić nawozem o spowolnionym działaniu.

 W sezonie podlewać.

 

 

Przydatna do uprawy przy niewysokich 

podporach ogrodowych oraz przy niskich kratach.
Polecana także do sadzenia w pojemnikach. Odporna na mróz.
Rośliny najlepiej kupić u sprawdzonego sprzedawcy

 lub w dobrym centrum ogrodniczym, gdyż tylko wtedy możemy mieć pewność,
 że zakupione sadzonki będą zdrowe i zgodne z deklarowaną odmianą.

Pozdrawiam...

 radosnego i słonecznego ostatniego sierpniowego weekendu życzę:-))

Mięta

Mięta (Mentha) – rodzaj roślin z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae).
Należy do niego ponad 30 gatunków i mieszańców.
 Występują głównie w Europie, Azji i Afryce.
 Gatunkiem typowym jest mięta zielona (Mentha spicata).

 W Polsce można naliczyć kilkanaście dziko rosnących mieszańców,
chociaż podstawowych sześć rośnie dziko w naszym kraju:

1. Mięta zielona (Mentha spicata) -
(rzadka; miejsca ruderalne, przydroża, dawniej często uprawiana)
2. Mięta nadwodna (Mentha aquatica) -
(częsta; szuwary, mokradła, wilgotne zarośla)
3. Mięta polna (Mentha arvensis) - 
(pospolita; aluwia, wilgotne pola, łąki, zarośla) 
4. Mięta długolistna, mięta leśna (Mentha longifolia) -
(częsta; brzegi wód, źródliska, mokre zarośla)
5. Mięta okrągłolistna (Mentha rotundifolia) -
(rzadka; miejscami zdziczała w miejscach wilgotnych)
6. Mięta polej (Mentha pulegium) -

(nieczęsta, głównie na południu Polski; brzegi rzek, pastwiska)

 Różnią się nie tylko wyglądem czy smakiem,

 lecz również zastosowaniami leczniczymi.

 

 Inne gatunki i mieszańce są także uprawiane jako rośliny przyprawowe,

 lecznicze i ozdobne byliny ogrodowe.
 Mięta kosmata (Mentha ×niliaca) - mieszaniec,

 (rzadka, częściej na północy i zachodzie;
 często zdziczała, w miejscach ruderalnych, przydrożach, przychaciach)
Mięta okręgowa (Mentha ×verticillata ) - mieszaniec, 

(częsta; wiglotne pola, łąki, brzegi wód)
Mięta pieprzowa ( Mentha piperita) - mieszaniec, 

(często uprawiana; czasem dziczeje)

Mięta pieprzowa, mięta lekarska (Mentha ×piperita) –

 gatunek rośliny należący do rodziny jasnotowatych,wargowych.
Roślina jest botanicznym mieszańcem powstałym ze skrzyżowania

 mięty kędzierzawej (Mentha spicata) z miętą wodną (Mentha aquatica).
 Z kolei mięta kędzierzawa (Mentha spicata) jest też mieszańcem:
 mięty długolistnej (Mentha longifolia) z miętą okrągłolistną (Mentha rotundifolia).
 Mięta pieprzowa jest więc krzyżówką trzech gatunków wyjściowych,

 które w naturalny sposób połączyły się ze sobą.
Mieszaniec międzygatunkowy, który rozwinął do najwyższego stopnia

 wszystkie najbardziej pożądane cechy tej rośliny,
został odkryty prawdopodobnie w Anglii i tam

 wprowadzony do uprawy w XVIII w.

 Surowcem farmakopealnym jest liść mięty pieprzowej (Menthae piperitae folium), którego głównym składnikiem jest olejek eteryczny.
 Olejek zawiera przede wszystkim mentol, zazwyczaj jest go powyżej 50%.
 Inny ważny składnik to menton (20%). 

Poza tym występują też estry mentolu, jak octan,
 czy walerian oraz w niewielkich ilościach mentofuran oraz jasmon,

 który pojawia się w młodych liściach i nadaje im przyjemny zapach.
 W mięcie występują też garbniki, flawonoidy i triterpeny.

Napary i wyciągi z liści mięty obniżają napięcie mięśni jelit i dróg żółciowych,

 pobudzają czynności żołądka i wątroby,
 ułatwiają trawienie, działając jednocześnie przeciwbakteryjnie.
 Podobne efekty wywołuje olejek miętowy, przy czym jego główny składnik,

 mentol, działa słabiej przeciwskurczowo i żółciopędnie,
 a silniej odkażająco. 

Wpływa on także na receptory zimna  na skórze i błonach śluzowych,

 wywołując uczucie chłodzenia,
 a nawet dając efekt miejscowo znieczulający.

Mięta kędzierzawa (Mentha crispata) - mieszaniec, mięty długolistnej

 (Mentha longifolia) z miętą okrągłolistną (Mentha rotundifolia).
Bylina o rozgałęzionym kłączu podziemnym, 

z którego wyrastają łodygi wzniesione, okryte liśćmi naprzeciwległymi,
 siedzącymi, pomarszczonymi, słabo kłującymi.

 Łodyga, rozgałęziona w górnej części kończy się

 nibykłosami złożonymi z kwiatów barwy bladoliliowej.
 Cala roślina pachnie aromatycznie. 

Jest to forma uprawiana w ogrodzie lub w polu.
Mięta kędzierzawa działa nieco słabiej od mięty pieprzowej,

 ale jest wytrzymalsza na mróz i odporna na niebezpieczną rdzę,
 co jest bardzo cenne przy uprawie na dużą skalę.

Liście mięty kędzierzawej zawierają od dwóch

 do trzech procent olejku eterycznego.
Jego głównym składnikiem jest lewoskrętny karwon (70%).

 Związek ten w wersji prawoskrętnej obecny jest w kminku,
 owocu kopru włoskiego czy olejku koperkowym.
 Pobudza on trawienie, działa wiatropędne i rozkurczowo.
 Olejek z mięty kędzierzawej poza kawonem zawiera

 także limonen i octan  dihydrokarweolu.

Wskazaniami do stosowania olejku z mięty kędzierzawej są zaburzenia trawienne, przeziębienia, słaba przemiana materii,
zbyt mało kwaśny sok żołądkowy i przewlekłe wzdęcia.

 Olejek ten, stosowany wraz z trawą cytrynową,

 działa pobudzająco i wzmacniająco.
Jest też doskonałą przyprawą do ryb, mięs (drobiu, wołowiny, wieprzowiny czy baraniny), do pizzy, spaghetti (poszarpane listki) i wielu zup.
 Smakuje w sałatkach,

 wzbogaca smak serów pleśniowych oraz dojrzałych (woskowych, żółtych).
 Surowiec tego ziela lub jego przetwory mają także zastosowanie

 w przemyśle spożywczym, a zwłaszcza cukierniczym,
 używa się również do sporządzania różnych napojów chłodzących,

 koktajli i aromatycznych herbatek.

Serdeczne pozdrowienia... i życzę wszystkiego dobrego:-))

Clematis 'Jan Paweł II'

Clematis, Powojnik 
to wieloletnie pnącze w formie krzewu lub półkrzewu,

 należące do rodziny jaskrowatych.
 Rośnie w umiarkowanym i ciepłym klimacie na terenie całego świata.

 Jedną z wielu wartościowych, polskich odmian zaliczanych
do Grupy Wielkokwiatowych Wcześnie Kwitnących jest ‘Jan Paweł II’.
 Odmiana nazwana na cześć i poświęcona pamięci wielkiego Polaka
została wyhodowana przez znanego pasjonata i oddanego miłośnika powojników,
warszawskiego Jezuitę, brata Stefan Franczak.
 W handlu ukazała się już w 1979 roku,

 wkrótce po wyborze Karola Wojtyły na papieża.

Clematis ‘Jan Paweł II’

 rośnie średnio silnie, osiąga 3-4 metry wysokości.
 Liście sezonowe, zielone, trójlistkowe o gładkich brzegach blaszki liściowej.
 Ogonki liściowe mają zdolność do owijania się wokół podpór,
 dzięki czemu roślina szybko wspina się po słupka,
kratkach lub innych konstrukcjach wspierających.
 Duże, pojedyncze, biało-alabastrowe kwiaty pojawiają się w czerwcu,
 mają przeciętnie 13 cm średnicy.
 Są zbudowane z 6 szerokich działek kielicha, na środku których,
 szczególnie pod koniec lata, zaznacza się wyraźnie jasnoróżowa pręga.
 W centrum kwiatu znajduje się skupisko pylników

 o ciemnoczerwonych woreczkach pyłkowych
zawieszonych na kremowych nitkach.
 Kwitnienie nie jest zbyt obfite, ale za to długotrwałe,
bowiem kwiaty ukazują się aż do września.

 

 

 Powojnik ‘Jan Paweł II’ - zakwitł mi,

 pomimo tej afrykańskiej pogody.

 

Clematis ,Powojnik ‘Jan Paweł II’ 

najlepiej rośnie na glebach żyznych, próchniczych,
wilgotnych, ale zdrenowanych i przepuszczalnych,

 o odczynie od lekko kwaśnego do lekko zasadowego.
 Rośliny najlepiej sadzić na wystawie południowej,

 chociaż mogą rosnąć również w półcieniu.
Pędy powojnika ‘Jan Paweł II’ są odporne na mróz

nie ma więc potrzeby zabezpieczania ich na zimę.
 W przypadku wystąpienia choroby zwanej uwiądem, 

zamierające pędy należy wyciąć tuż przy ziemi i spalić.
 Cięcie powojników kwitnących wiosną i wczesnym latem należy

 ograniczyć do usuwania pędów uszkodzonych lub zamarłych,
 ewentualnie można je przycinać na wysokości około 1,5 m.
 Każde silne cięcie w tej grupie powojników osłabia kwitnienie.

Roślina dobrze prezentuje się wśród bylinami na rabatach, 

pędami niewielkich drzew lub krzewów oraz na tle roślin iglastych.
 Ze względu na tendencję do podsychania dolnych liści w połowie lata,
 pnącze warto posadzić w takim miejscu, by ukryć podstawę rośliny za niskimi krzewami osłaniającymi lub stosować je jako roślinę drugiego planu.

Pozdrawiam ciepło w ten piękny sierpniowy weekend

 życząc dużo zdrowia i pokoju ducha:-))

Cukinia

Kabaczek - (Cucurbita pepo var.giromontina, cukinia) -

 odmiana dyni zwyczajnej.
 Odmianę wyselekcjonowano we Włoszech i stąd 

pierwotna nazwa "cukinia" od włoskiego zucchina (tj. mała dynia).
 W Polsce roślina (kabaczek,cukinia) jest uprawiana i znana pod obiema nazwami.
 Uprawiane formy mogą różnić się znacznie, 

więc zależnie od nazwy pod jaką je otrzymano do uprawy,
 traktowane są nawet jako odrębne gatunki. 

 

  Cukinię często określa się mianem kabaczka,

 co poniekąd jest poprawne, ale nie do końca.
 Oba warzywa są odmianami dyni zwyczajnej,

 ale mimo to nieco się od siebie różnią.
 Owoce są bardzo podobne w smaku i wyglądzie

 (kabaczek jest nieco dłuższy i smuklejszy od cukinii),
 ale już pokrój roślin jest zupełnie inny.
 Kabaczek ma formę płożącą i dość szeroko rozpościera swoje pędy,
 natomiast wyprowadzona od niego cukinia, to dość zwarty i wzniesiony krzaczek,
 o dużych, pokrytych włoskami liściach.
 Te cechy mają szczególne znaczenie dla osób,

 które nie dysponują dużą ilością miejsca pod uprawę warzyw.
 Dlatego do posadzenia na małych działkach lepszym wyborem 

będzie cukinia niż kabaczek.

 

 Cukinia jest warzywem ciepłolubnym, potrzebuje dużych ilości wody,
wymaga gleb żyznych, zasobnych w próchnicę.
Roślina może być uprawiana z siewu wprost do gruntu lub z rozsady.
Łodyga wzniesiona,od pędu głównego odrastają krótkie pędy.

 Pokrój krzaczasty,
liście osadzone na długich ogonkach,głęboko wcinane.

 Kwiaty żółte, rozdzielnopłciowe, owadopylne, pojedyncze, 

bardzo duże o 5 płatkach i 3 lub 5 komorowej zalążni.
 Na tej samej roślinie najpierw wyrastają kwiaty męskie, później żeńskie.
Owoce, silnie wydłużone,maczugowate,

na przekroju wygląd podobny do ogórków.

  Najlepiej zbierać cukinie, gdy osiągną około 12 -15 cm, 

ponieważ wtedy ich miąższ jest najsmaczniejszy.
 Zebrane owoce można z powodzeniem przechowywać w lodówce.

 Cukinia należy do warzyw niskokalorycznych, o niezbyt dużej wartości odżywczej.
 Zawiera spore ilości cennych i wartościowych składników odżywczych jak np. soli mineralnych (magnez, wapń, potas, żelazo),
 witamin (głównie z grupy B oraz witaminy PP, C, K) oraz karotenu.

 Główną zaletą jest wyborny smak.
 Ponadto odkwasza organizm oraz sprzyja przemianie materii.
 W owocach cukinii nie odkładają się metale ciężkie.

 

 

Cukinia - Nefryt F1  (Mieszaniec)
Odmiana bardzo plenna,wczesna.
Roślina krzaczasta,dającą dużą liczbę pędów bocznych.
Owoce młode mają lśniącą,intensywnie zieloną skórkę z kremowymi cętkami.
Miąższ bardzo kremowy,kruchy.
Najwartościowsze są owoce do 20 cm długości.
Nie wymaga ochrony chemicznej,tolerancyjna na chłody.
Owoce nie kumulują metali ciężkich.

 

W Polsce cukinia jest warzywem coraz częściej uprawianym.
Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, 

że to warzywo jest nie tylko niezwykle smaczne i mało kaloryczne,
 ale również daje wiele możliwości wykorzystania.

W kuchni wykorzystuje się nawet kwiaty cukinii -

 można je smażyć w cieście lub nadziewać i zapiekać.
 Po krótkiej obróbce cieplnej, zyskuje na smaku

najczęściej wykorzystuje się ją do grillowania,
 zapiekania (nadzianą np. farszem mięsnym),

 duszenia (sosy mięsne z dodatkiem warzyw),
 gotowania (znakomite leczo) a nawet przyrządzania deserów (dżem z cukinii).
Można nawet z dodatkiem cukinii upiec słodkie ciasto.
 Z powodu dużej zawartości wody, 

nie jest warzywem odpowiednim do mrożenia i suszenia,
 można ją natomiast marnować.

 

 

 

 

 

 

 Pozdrawiam...pogody ducha i miłego dnia życzę:-))

 

Gailardia

Gailardia ogrodowa, dzianwa ogrodowa, gailardia trwała -

(potocznie: dzianwa trwała, gailardia oścista) -
 rodzaj z rodziny astrowatych ( Asteraceae).
Byliny uprawiane w wielu mieszańcowych odmianach 

pochodzących głównie z Ameryki Północnej.

Gailardia  to bylina, rozmnażana z nasion.
Nasiona wysiewamy maj/czerwiec wprost do gruntu lub na rozsadniku,
nie przykrywamy bo światło jest potrzebne do kiełkowania.
 Po wysianiu nasion - gdy siewki mają wykształcone liście- rośliny pikujemy,
należy je rozsadzić na miejsca stałe we wrześniu.
Kwitnie od czerwca do września w drugim roku uprawy.

 

 Gatunek krótkowiecznej byliny w naszych warunkach

 zachowuje się jak roślina dwuletnia.
 Niektóre odmiany utrzymują żywotność 3-5 lat.

 

 Bylina o sztywnych, rozgałęzionych owłosionych łodygach,
 z których wyrastają  wydłużone, lancetowate, 

zielone liście - całobrzegie lub pierzaste.
Kwiaty duże pojedyncze o średnicy 8-10cm

 w odcieniach żółto-pomarańczowo-czerwonych.
 W okresie kwitnienia mogą wymagać podpierania,
 gdyż ich ciężkie kwiatostany u uprawnych kultywarów mogą przewracać roślinę.
Usuwanie przekwitających pędów wydłuża okres kwitnienia.
 Przed zimą byliny należy przyciąć nisko nad ziemią.

 

 Gailardia lubi stanowisko słoneczne.
 Gleba przeciętna, przepuszczalna, umiarkowanie
radzi sobie też na lekkich glebach (ma głęboki system korzeniowy).
 Dla podtrzymania ciągłego obfitego kwitnienia wymaga nawożenia.
Nadaje się na rabaty, a odmiany karłowe do ogrodów skalnych,
można też je sadzić w pojemnikach.
Wyższe odmiany dobrze sprawdzają się na kwiat cięty.
 Kwiaty zachowują długo świeżość w wodzie.

 

 

 

 Dla lepszego zimowania ścina się pędy kwiatowe pod koniec wegetacji
tak aby roślina wytworzyła u ich nasady zaczątki nowych,

 przyszłorocznych pędów.

 

 

 

 Miłych Gości Pozdrawiam i życzę ciepłego i słonecznego weekendu:-))