Hiacyntowiec hiszpański

Hiacyntowiec (Hyacinthoides) – rodzaj roślin z rodziny szparagowatych.
 Obejmuje 8–11 gatunków występujących w zachodniej Europie (kwitną wiosną)
i w górach Afryki północno-zachodniej (te zakwitają głównie jesienią i zimą).
 Przedstawiciele rodzaju uprawiani są w ogrodach w strefie klimatu umiarkowanego,
 skąd okazjonalnie rozprzestrzeniają się i dziczeją (np. w Ameryce Północnej).

 Zaliczane do tego rodzaju gatunki dawniej włączano do rodzaju cebulica (Scilla),
Scilla campanulata (Cebulica dzwonkowata Cebulica hiszpańska).

 Bylina z odnawiającą się corocznie cebulą tworzoną przez kilka mięsistych,

 rurkowatych łusek.
Liście: nieliczne i tylko odziomkowe.
 Równowąskie lub lancetowate, płaskie.
Kwiaty: zwisające, w liczbie do 30 zebrane w groniasty kwiatostan na szczycie głąbika,
 wsparte dwiema, równowąskimi przysadkami.
 Listki okwiatu wolne, o długości 15-20 mm, z pojedynczą żyłką,
 tworzące rurkę lub rozpostarte, wywinięte na końcach.
 Listki niebieskie, białe lub rzadko różowe (u odmian uprawnych), wonne.
 Pręcików 6, o nitkach przyrośniętych do listków okwiatu.

 Zalążnia górna, trójkomorowa, z miodnikami.
 W każdej komorze rozwija się od 1 do 10 zalążków.
Szyjka słupka pojedyncza,zakończona główkowatym znamieniem.
Owoce:tępo trójkanciaste, kulistawe torebki zawierające od 3 do 30 kulistych lub owalnych, czarnych nasion.

Hiacyntowiec hiszpański, hiacyntowiec dzwonkowaty 

(Hyacinthoides hispanica) - gatunek uprawiany w Polsce.
 Pochodzi z północnej Afryki, Hiszpanii i Portugalii.

 Występuje również we Francji, Angliii w Europie Środkowej.
W naturalnych warunkach rośnie
na stanowiskach w wilgotnych lasach liściastych, zaroślach i na łąkach.
Rozmnaża się przez wysiew nasion

 (na dobrych stanowiskach występuje samosiew),
 a także przez cebulki przybyszowe.

Kwiaty w kolorach białym, fioletowo-niebieskim, 

niebieskim lub różowym przypominają dzwonki.

 

     Niewielkie rośliny cebulowe osiągające wysokość 20-30 cm. 

Tworzy białe, duże cebule.
Liście są ciemnozielone, soczyste, 

prawie równowąskie o długości 20-30 cm i szerokości 2,5cm.
W początkowym okresie wzrostu są one wzniesione ku górze,

 następnie (w czasie kwitnienia) rozkładają się na boki.
 Rośliny kwitną później od cebulicy dwulistnej, bo w okresie maja, czerwca. 

Pędy kwiatostanowe są dość grube i okrągłe,
 dorastają do wysokości 20-30 cm i zakończone są gronami szeroko-dzwonkowatych, zwisających kwiatów (12-15 sztuk).
 Kwiaty są symetryczne i bardzo proporcjonalne, długości 2 cm. 

Kielich jest skierowany do dołu.
Z jednej cebuli może wyrastać kilka pędów kwiatostanowych. 

Nasiona są stosunkowo duże, czarne i błyszczące.
Po przekwitnięciu (latem) część nadziemna rośliny zasycha.

Rośliny te wymagają słonecznego lub lekko zacienionego stanowiska.

 Gleba powinna być bardzo wilgotna,choć przepuszczalna i próchnicza.

 Jest rośliną tolerancyjną jeśli chodzi o pH gleby, a także całkowicie mrozoodporną
- posadzona w miejscu zacisznym i osłoniętym,

 nie wymaga okrycia przed mrozami.
 Rozmnażamy je przez wysiew nasion oraz przez cebule przybyszowe.

 Cebule wysadzamy w okresie września - października.
Nadaje się na rabaty, grządki bylinowe, ogrody naturalistyczne,

 a także jako runo pod drzewami.
Może też być wykorzystywana jako kwiat cięty - długo zachowuje świeżość.

 Serdeczne, ciepłe, majowe pozdrowienia przesyłam...dobrego tygodnia...:)

 

Stokrotka ogrodowa

Stokrotka pospolita, s. łąkowa, s. trwała (Bellis perennis) –

 gatunek rośliny z rodziny astrowatych.
 Występuje na większości obszaru Europy, w Azji Zachodniej i Azerbejdżanie, oraz Libii.
  Jest pospolita na terenie całej Polski.
 W górach występuje po piętro kosówki.
Bylina,rośnie na łąkach, pastwiskach, przydrożach.
Kwitnienie od wczesnej wiosny do późnej jesieni,

 także w dłuższych bezmroźnych i bezśnieżnych okresach zimą.
Preferuje gleby zasobne w składniki mineralne i średnio próchniczne. 

 

 

 

 Niska rodzima roślina,głąbik o wysokości 4-20 cm,

 prosto wzniesiony, delikatnie owłosiony.
 Roślina wytwarza podziemne rozłogi. Kłącze walcowate i rozgałęzione.
Liście: zebrane w różyczkę, łopatkowe lub odwrotnie jajowate, 

jednonerwowe, nieco karbowane lub ząbkowane.
 Zwężają się w ogonek liściowy.
Kwiaty: zebrane w pojedynczy koszyczek na szczycie głąbika.
 Okrywa koszyczka składa się z tępo zakończonych listków ułożonych w dwu szeregach, krótko owłosionych.
 Dno koszyczka jest wypukłe, puste i ma powierzchnię pokrytą brodawkami.
 Na zewnątrz koszyczka jeden szereg białych lub 

różowych kwiatów języczkowych żeńskich.
 Wewnątrz koszyczka żółte, rurkowe kwiaty obupłciowe, długości ok. 2 mm.
 Korona kwiatów rurkowych dzwonkowata, 4–5 ząbkowa.
 Pylniki całkowicie zrośnięte w rurkę wokół słupka, nitki pręcików wolne.
 Kwiaty przedprątne, zapylane przez motyle, błonkówki lub muchówki.
 Kwitnie przeważnie od marca do listopada, czasem również w zimie, 

jeśli jest bezśnieżna i nie ma mrozów.
Owoc: odwrotnie jajowata, gładka i żółtobrunatna niełupka długości ok. 1 mm.

Stokrotka ogrodowa
 nie ma specjalnych wymagań co do gleby,

 rośnie dobrze zarówno na stanowiskach słonecznych, jak i półcienistych.
Można wysiewać z nasion, 

lub rozmnażać przez podział starszych, rozrośniętych kęp.

Stokrotka jest uprawiana jako roślina ozdobna w wielu odmianach,

 zwykle pełnokwiatowych.
 Odmiany uprawne mają barwę białą,różową lub całą gamę odcieni czerwonego koloru,
 często też mają większe kwiatostany z liczniejszymi kwiatami języczkowatymi od dziko rosnącej formy typowej.
 W ogrodnictwie klasyfikowana jest zwykle jako roślina dwuletnia, 

gdyż odmiany uprawne
 (a właśnie one powszechnie oferowane są jako rośliny ozdobne)

 z reguły nie przeżywają naszych zim.
 Kwitnienie odmian ozdobnych trwa natomiast od marca, kwietnia do czerwca, lipca.
 Rośliny nie mają specjalnych wymagań co do gleby,

 ale preferują podłoża umiarkowanie wilgotne.

 

Roślina lecznicza:
Jadalna w całości, ma miętowy smak.
Kwiat zawiera substancje gorzkie, garbniki, kwasy organiczne, śluz, saponiny,

 olejki eteryczne oraz znaczne ilości soli mineralnych.
 W medycynie ludowej kwiat stokrotki stosuje się przy krwawieniach z płuc i pęcherza moczowego, także jako środek przeciwgorączkowy i ogólnie wzmacniający.
Napar poleca się przy złej przemianie materii i nieregularności menstruacji oraz jako środek moczopędny (przy kamicy nerkowej i pęcherzowej) i przeczyszczający.
 Napar ziela stokrotki obniża ciśnienie krwi oraz przeciwdziała miażdżycy,

 toteż polecany jest dla osób starszych.
 Obecnie w lecznictwie rzadko jest stosowany wewnętrznie jako środek wykrztuśny w chorobach dróg oddechowych i łagodny środek ściągający 

w nieżytach przewodu pokarmowego.
 Zewnętrznie stosowany jest w postaci kąpieli i okładów jako środek przeciwzapalny,

 przy źle gojących się ranach, krwawych wybroczynach,

 owrzodzeniu i wykwitach skórnych.

Słonecznego nowego tygodnia życzę, pozdrawiam...:)