Bergenia

Bergenia grubolistna (Bergenia crassifolia)
jest rośliną wieloletnią należącą do rodziny skalnicowatych (Saxifragaceae)
 rosnącą w stanie dzikim w środkowo-wschodniej Azji,
 na terenie Rosji, Mongolii i Chin.

 W Polsce uprawiana jest jako zimotrwała roślina ozdobna.
 Naturalnie występuje na skalistych zboczach gór.

 W Polsce uprawiana najpopularniejsza jest

 Bergenia cordifolia, sercowata, zwana także sercolistną.

 Bergenia jest częściowo zimozieloną byliną,
 osiągającą w czasie kwitnienia wysokość,
 w zależności od odmiany, od 30 do 50 cm.
Część podziemną stanowi grube kłącze z korzeniami,
 które dorastają nawet do kilku metrów długości.
 Bylina posiada duże, grube i prawie okrągłe w zarysie,
 ciemnozielone liście,osadzone na grubych, mięsistych ogonkach liściowych,
 które jesienią częściowo czerwienieją.

Pędy kwiatostanowe zakończone są z blado-lub ciemnoróżowymi kwiatami,
istnieją gatunki o innym kolorze, np. białym.
 Pojawiającymi się wczesną wiosną od marca do maja.
 Kwiaty zebrane są w duże wiechowate kwiatostany, nadają się do cięcia.
Bergenia sercowata może rosnąć w każdym miejscu,
 także w głębokim cieniu i na każdej glebie.
 Przystosowuje się do każdej gleby według zasady
 "im więcej słońca tym więcej wilgoci".
 Najlepiej rośnie na glebie żyznej, średnio wilgotnej lub wilgotnej.
 W miejscu słonecznym lepiej kwitnie.
Bergenia może być sadzona pojedynczo lub w grupach.
Bylina może być zastosowana również do 

okrywania powierzchni pod dużymi drzewami,
 jak również do obsadzania brzegów wód pod warunkiem,
 że miejsce nie będzie zbyt bagienne.
 Roślina efektownie prezentuje się w towarzystwie krzewów, jak i bylin.
 Nadaje się zarówno na skalniak i rabatę.
 

 Surowcem leczniczym bywają zarówno liście jak i organy podziemne bergenii.
 W organach podziemnych składających się głównie

 z kłączy występują głównie garbniki,
 flawonidy i pochodne kumaryny.
 Silne działanie przeciwutleniające wyciągów z kłączy
 wiązane jest miedzy innymi z występującymi w nich katechinami.
 Wyciągi zarówno z kłączy jak i z liści wykazują działanie przeciwzapalne,
 przeciwbakteryjne i przeciwbiegunkowe.
 Stosowane są one w chorobach dróg moczowych i przewodu pokarmowego,
 a także jako środek podnoszący odporność organizmu.

Pozdrawiam wiosenne wszystkich... życząc pełnego słońca i radości.:)) 

Szafirek

Szafirek miękkolistny (Muscari comosum Mill.)
 – gatunek byliny z rodziny szparagowatych.
 Gatunek pochodzi z basenu Morza Śródziemnego,
występuje w południowej Europie, północnej Afryce i na Bliskim Wschodzie.
Zasięg obejmuje także obszary wokół Morza Czarnego.
 Przez Niemcy i Polskę biegnie północna granica zasięgu.
Roślina przed wiekami została sprowadzona do Europy Środkowej
 i tu spotykana jest jako archeofit.

 Archeofit – gatunek rośliny obcego pochodzenia,
 który przybył do nas z innych rejonów geograficznych w czasach
 wczesnohistorycznych lub przedhistorycznych
 i występuje wyłącznie w siedliskach,
 który przystosował się do życia w środowisku

 silnie przekształconym przez człowieka.
Występujące w stanie dzikim w Polsce, spotykany jest na
Śląsku i Wyżynie Małopolskiej oraz na Roztoczu.

 Gatunki uprawiane w Polsce

•   szafirek armeński (Muscari armeniacum Leichtlin ex Baker)

•     szafirek drobnokwiatowy (Muscari botryoides (L.) Mill.)

•     szafirek groniasty (Muscari neglectum Guss. ex Ten.)

 Szafirek (Muscari Mill.) – rodzaj roślin z rodziny szparagowatych.
 Należy tu ok. 30 gatunków występujących w północnej Afryce,
Europie i południowo-zachodniej Azji.
 Kilka gatunków zostało rozprzestrzenionych na świecie jako rośliny ozdobne.

Szafirek należy do roślin wczesnowiosennych.
 Najpopularniejsze są w kolorze szafirowym.
Szafirki nie są roślinami wymagającymi,

 radzą sobie na przeważającej ilości stanowisk.
 Najlepsze warunki to żyzna, próchnicza,

 piaszczysto-gliniasta gleba, lekko wilgotna.
 Stanowisko słoneczne lub półcień. Rośliny kwitną od kwietnia do czerwca.
 Szafirki rozmnaża się z nasion lub cebulek przybyszowych.

 Siew wykonuje się jesienią.
 Cebule wykopuje i przesadza w czerwcu.
 Cebule sadzi w lipcu, można też sadzić w październiku.
 Sadzi się ja na głębokości ok. 5 cm.
 Cebulki przesadza się możliwie jak najczęściej
 ze względu na dość szybki przyrost cebul przybyszowych.

Przesadzałam kilka razy, gdyż jest rośliną długo rosnącą w moim ogrodzie;

Łatwa roślina w uprawie, długowieczna i wytrzymała na duże mrozy.
Szafirki są niezastąpione w wiosennym ogrodzie skalnym

 na rabatach i jako obwódki.

 

Pozdrawiam Was wszystkich...dużo wiosny w każdym dniu życzę!:)

Narcyz

Narcyz (Narcissus) – rodzaj roślin należący do rodziny amarylkowatych.
 Należy do niego kilkadziesiąt gatunków i duża liczba mieszańców.
Dziko rosną w krajach śródziemnomorskich,
 w Europie Środkowej i Północnej oraz w Azji.
 Są uprawiane w wielu krajach świata.

 Gatunkiem typowym jest narcyz biały (Narcissus poeticus).

 Rodzaj Narcissus należy do rodziny amarylkowatych, (Amarylidaceae),
 która wraz z grupę siostrzaną rodziną czosnkowatych Alliaceae,
 tworzą grupę siostrzaną agapantowatych Agapanhaceae.
 Wszystkie trzy rodziny stanowią jedną z linii rozwojowych grupy
 określanej pomocniczo rangą rzędu jako
 szparagowce Asparagales w obrębie kladu jednoliściennych.

Narcyz - byliny, geofity cebulkowe.
Geofity cebulowe – jedna z form życiowych roślin –
 geofitów obejmująca rośliny,
 których pączki odnawiające znajdują się w podziemnych cebulach,
 w nich też gromadzą się zapasy pokarmowe,
 niezbędne do przetrwania niesprzyjającego wegetacji okresu zimowego lub suszy.
 Na zimę u roślin tych obumiera cały pęd nadziemny.
 Na wiosnę lub podczas okresu deszczowego,
 korzystając ze zgromadzonych w cebuli zapasów pokarmowych

 odradza się nowy pęd nadziemny.

Kwiaty zwykle pachnące, z przykoronkiem w środku,
 do czasu rozwinięcia się chronione żółtawą pochwą.
 Wyrastają pojedynczo, lub po 2–6 na jednej łodydze.
 Liście równowąskie.

 Gatunki uprawiane w Polsce:

•   narcyz biały, n. wonny – o kwiatach białych, z krótkim, czerwonym przykoronkiem,
• narcyz cyklamenowaty
• narcyz łuskowaty– niewysoki, o długim, lejkowatym przykoronku,
• narcyz niezrównany
•  narcyz sitowaty
•  narcyz trąbkowy– o kwiatach żółtych, z długim przykoronkiem (trąbką), niewłaściwie zw. żonkilami,
• narcyz trzypręcikowy
• narcyz wielokwiatowy
• narcyz żonkil, żonkil (Narcissus jonquilla )– gatunek wielokwiatowy (o 2–6 kwiatach na jednym pędzie), o kwiatach żółtych i z żółtym przykoronkiem.

Narcyz żonkil, żonkil (Narcissus jonquilla)
 – gatunek roślin z rodziny amarylkowatych.
 Nazwa pochodzi od francuskiego słowa jonquille (żonkil, żółty narcyz),
 które to słowo wywodzi się z kolei od hiszpańskiego junquillo –
zdrobnienia od junco (trzcina, sitowie).
 Na naturalnych stanowiskach rośnie dziko w Portugalii i Hiszpanii.
 Od gatunku tego pochodzi wiele mieszańców,
 które ogrodnicy zaliczają do 7 grupy narcyzów (mieszańce jonquilla).
U typowej formy gatunku na jednym pędzie osadzonych jest 2-6 pachnących kwiatów,
 barwy żółtej i mają żółty przykoronek krótszy od płaskich listków okwiatu.
 Mieszańce jonquila zachowują te cechy gatunku macierzystego.
 Na pędzie znajduje się zwykle 2 lub więcej kwiatów,
 a wysokość całego pędu wraz z kwiatami wynosi do 38 cm.

Poza wymienionymi gatunkami botanicznymi uprawianych

 jest w sumie ponad 10 tys.
 odmian uprawnych różniących się m.in. wielkością,
kształtem, barwą i wypełnieniem kwiatów.
 Wiele z nich powstało w wyniku krzyżowania różnych gatunków narcyzów
 i ich pochodzenia obecnie nie da się już ustalić,
 obejmowane są wspólną nazwą Narcissus spp.

Ogrodnicy klasyfikują wszystkie narcyzy w 12 grupach:

•     Grupa 1. Narcyzy trąbkowe
•     Grupa 2. Narcyzy wielkoprzykoronkowe
•     Grupa 3. Narcyzy drobnoprzykoronkowe
•     Grupa 4. Narcyzy pełne
•     Grupa 5. Mieszańce triandrus
•     Grupa 6. Mieszańce cyclamineus
•     Grupa 7. Mieszańce jonquilla
•     Grupa 8. Mieszańce tazetta
•     Grupa 9. Mieszańce poeticus
•     Grupa 10. Dziko rosnące gatunki i pierwsze mieszańce międzygatunkowe
•     Grupa 11. Narcyzy o rozszczepionym przykoronku

•     Grupa 12. Pozostałe gatunki i odmiany

Są uprawiane w ogrodach, na kwietnikach
lub przyspieszane w okresie jesienno-zimowym pod osłonami,
 na kwiaty cięte.
Uprawa jest bardzo łatwa,
 bowiem nie są zbyt wymagające –
 rosną praktycznie na każdej glebie,
 z wyjątkiem bardzo lekkich i jałowych,
 a także ciężkich i podmokłych.
 Najlepsze jednak dla nich jest podłoże próchniczne i wilgotne.
 Rośliny te są przystosowane do suchych, 

gorących i krótkich okresów wegetacyjnych,
 posiadają niezwykłą umiejętność przetrwania.
Lubią miejsca słoneczne, ale tolerują także stanowiska lekko ocienione.
 Mogą pozostawać bez przesadzania na jednym miejscu kilka lat.
Cebule narcyzów są wieloletnie i liczne cebulki przybyszowe.
Sadzimy pod koniec sierpnia i na początku września.
Cebule są mrozoodporne,

 ale aby zabezpieczyć przed dużymi spadkami temperatury,należy okryć.
Największym zagrożeniem są bezśnieżne, mroźne zimy i nornice.

Należą do najpopularniejszych ozdobnych roślin cebulowych kwitnących wiosną.
 Ozdobą są ukazujące się od marca do maja kwiaty
 o najróżniejszych odcieniach barwy białej, żółtej i pomarańczowej.
Rośliny w zależności od gatunku osiągają od 10 do 40 cm.

DUTCH MASTER

GOBLET

FORTISSIMO

FLOWER DRIFT

TAURUS

W mitologii greckiej występował młodzieniec niezwykłej urody 

o imieniu Narcyz (Narcissus, Narkissos).
 Był synem boga rzecznego, Kefisosa i nimfy Liriope.
 Nie chciał odwzajemnić uczuć nimfy Echo,
 wobec czego Nemezis ukarała go miłością do własnego odbicia w tafli wody.
 Narcyz zmarł z niezaspokojonej tęsknoty i po śmierci
 na jego grobie wyrósł piękny kwiat nazwany później jego imieniem.

Tyle ciepła w gestach życzę ile mocy jest w roślinie.

 Która wzrasta z ziaren małych i rozkwitać też ma siłę.

Pozdrawiam Was wszystkich... wiosennie i milutko:)