Świerk kłujący

Świerk kłujący, świerk srebrny (Picea pungens)
 - gatunek wiecznie zielonego drzewa z rodziny sosnowatych (Pinaceae).
 Świerk kłujący pochodzi z Gór Skalistych w zachodniej części Ameryki Północnej.
Rośnie w górach najczęściej na północnych skłonach i w dolinach rzek.
 Drzewo dorasta do 50 metrów wysokości.
 Sprowadzony po raz pierwszy do Europy pod koniec XIX w.
 Wyhodowano odmiany sadzone w parkach, ogrodach a także formy karłowate.

Powszechnie znany jako „srebrny świerk”,
roslina ozdobna-drzewo cenione w ogrodnictwie,
 o regularnym, szeroko stożkowym pokroju,
 osiągające ok. 25 m wysokości i 6-8 m szerokości.
 Przyrasta rocznie 20-30 cm.
Igły sztywne, kłujące 2-3 cm długości,
jednobarwne, niebiesko-zielono-srebrzyste,
 do intensywnie srebrzystych.
 Świerk kłujący jest gatunkiem zmiennym,
 głównie pod względem zabarwienia igieł.
 W uprawie otrzymano bardzo liczne odmiany,
 różniące się intensywnością i odcieniem zabarwienia,
 a także pokrojem korony.
Gałęzie sztywne, wyrastające pod kątem prostym w stosunku do pnia.
Ma bardzo małe wymagania glebowe i wilgotnościowe.
 Dość dobrze rośnie nawet na glebach suchych, piaszczystych.
 Odporny na silne mrozy, suszę, zanieczyszczenia powietrza.
 Wymaga stanowisk słonecznych. Gałęzie ocienione zasychają.
 Sadzony pojedynczo lub luźno w grupach utrzymuje ugałęzienie od samej ziemi.
 Najlepszy dla terenów zieleni na terenie całego kraju.

 Zastosowanie świerka kłującego jest bardzo szerokie:
 - na szpalery chroniące przed wiatrem,
 śniegiem, kurzem i nadmiernym nasłonecznieniem
- na żywopłoty strzyżone - doskonale znosi cięcie i formowanie
- na choinki w okresie Świąt Bożego Narodzenia.
 Gałęzie często są wykorzystywane do kompozycji bukieciarskich.

Posadziłam dwa świerki srebrne 12 lat temu i nie mogę się doczekać szyszek...?

Mamy śnieżną zimę. Puch wszędzie, drzewa otulone jak w bajce.
 Za oknem cudny widok, szczególnie gdy zza chmur wyjdzie słońce.

Białe szaleństwo na śnieżnym puchu

 i magia okresu świątecznego to bezdyskusyjne zalety zimy.

W grudniu ogród odpoczywa, a my razem z nim.
 Przynajmniej, jeśli chodzi o prace ogrodowe.
I całe szczęście, bo przecież przygotowania do Świąt są bardzo absorbujące.

Świąt białych, pachnących choinką, skrzypiących śniegiem pod butami,

 spędzonych w ciepłej, rodzinnej atmosferze, dających radość i odpoczynek,

życzy Wam wszystkim...Hania

Pozdrawiam serdecznie

Choina kanadyjska

Choina kanadyjska (Tsuga canadensis )

 - gatunek drzewa iglastego z rodziny sosnowatych.
 Pochodzi z lasów Ameryki Północnej.
Choina kanadyjska jest drzewem-symbolem stanu Pensylwania.
 Dobrze toleruje miejsca zacienione i osiąga wiek nawet do 400 lat.

W Polsce dość często spotykana w wielu parkach województw zachodnich.
Drzewo dorastające do ok. 15 m wys.
 i 8 m szer. przyrastające ok. 20 cm rocznie o szeroko stożkowatej koronie.
 Pędy cienkie, przewisające. Igły drobne, zielone.
 Jest dość wytrzymała na niskie temperatury, ale wrażliwa na suszę.
 Wymaga gleb żyznych, wilgotnych i ocienionych stanowisk.
 Polecana do nasadzeń pojedynczo w dużych ogrodach i parkach.
 Znosi przycinanie i może być używana na żywopłoty.

 Nasz klimat znosi dobrze i jest hodowana jako cenne drzewo parkowe;
 w leśnictwie nie odgrywa żadnej roli.
 Lubi wilgoć w glebie i powietrzu oraz chłodne stanowiska;
 chętnie rośnie w półcieniu, nad wodami.
Drewno małowartościowe, lekkie, miękkie, mało wytrzymałe.

Choina kanadyjska( Tsuga canadensis) 'Nana'
- karłowy, wolno rosnący krzew o prawie półkulistym pokroju.
Po 10 latach dorasta do około 1 m wysokości i szerokości.
Igły krótkie, jasnozielone. Pędy cienkie, przewisające.
Preferuje żyzne, wilgotne gleby,
 może rosnąć zarówno na słonecznym jak i cienistym stanowisku.
 Młode rośliny nieco wrażliwe na mróz.
 Polecana do ogrodów skalnych i na wrzosowiska.

Dokładnie nie wiem...chyba ma 5lat

 

I znowu zima, na szczęście (dla roślin!) dużo śniegu,
 który okrył ogród jak ciepłą pierzyną.
 Pod puchem śnieżnym utrzymuje się stała temperatura

 (kilka stopni poniżej zera) oraz duża wilgotność gleby.
 Są to najlepsze warunki do przezimowania roślin.
 Ponadto niskie temperatury zabijają większość zimujących szkodników,

 a nawet i część grzybów chorobotwórczych.

(...teraz widzę, chochlik się wkradł)

Zima to wyjątkowa pora roku, gdyż krajobraz jest wtedy najciekawszy,
 ze wszystkich pór roku, jest taki"czysty".

Nadmiar śniegu jest jednak dla nas szczególnym utrapieniem...

Pomimo wszystko...Pozdrawiam cieplutko

Czosnek

Czosnek pospolity, czosnek zwyczajny (Allium sativum ) 

– gatunek byliny należący do rodziny amarylkowatych.
Jest warzywem, przyprawą i rośliną leczniczą

 znaną zwykle tylko pod nazwą rodzajową, jako czosnek.
Uprawiany jest niemal na całym świecie jako roślina alimentacyjna (spożywcza), przyprawowa i roślina lecznicza.
Czosnek został udomowiony i zaczął być uprawiany ok. 5 tysięcy lat temu.
 Dużą popularność zyskał już w starożytności.
 Uprawiali go Rzymianie, Asyryjczycy, Egipcjanie, Grecy, Hebrajczycy i Arabowie.

Czosnek zaliczany jest zarówno do warzyw, jak i przypraw.
 Stosowany jest jednak w kuchni głównie jako przyprawa.
Wchodzi w skład rozmaitych mieszanek przyprawowych.
 Stosowany jest do przyprawiania dań mięsnych,
 do sosów i majonezów, zup ziołowych, sałat i potraw z ziemniaków.
 Harmonizuje z mocnymi ziołami i innymi przyprawami do słonych potraw.
 Można go gotować, nie należy jednak wrzucać do gorącego tłuszczu.
 Czosnek poddany obróbce cieplnej, zwłaszcza długotrwałej,
 traci przynajmniej część właściwości leczniczych.
Stosuje się świeże ząbki, marynowane i suszone (sproszkowane),
sól i oliwę aromatyczną oraz ekstrakt.
 Sól czosnkowa powstaje w wyniku zmieszania

 odwodnionego czosnku z solą kuchenną.
Czosnek jest charakterystycznym elementem wielu potraw kuchni

 basenu Morza Śródziemnego i wschodnioazjatyckich.
 Jadany jest powszechnie w kuchniach świata;
np.arabskiej ,francuskiej, włoskiej, hiszpańskiej, tureckiej,
indyjskiej, koreańskiej, tajskiej ,rosyjskiej, angielskiej.
 Sporadycznie czosnek stosowany jest w kuchni japońskiej.
 W kuchni niemieckiej nie jest popularny ze względu na zapach.
     W kuchniach środkowoeuropejskich,
 w tym polskiej i regionalnych kuchniach polskich czosnek
jest ważnym składnikiem stosowanym przy kiszeniu ogórków,
 przyrządzaniu czosnianki, wodzionki, przygotowywaniu potraw mięsnych
i zup (zwłaszcza grochówki i zupy fasolowej).

Głównym atutem czosnku są jego właściwości zdrowotne.
 Charakterystyczny smak i zapach

 jest zwykle bardziej problematyczny niż atrakcyjny.
 Czosnek dodawany do potraw gotowanych i smażonych
traci jednak przykry zapach i wówczas specyficzny smak wzbogaca potrawę.
 Poza tym nieprzyjemny zapach czosnku z ust usuwa chlorofil,
 który w dużych ilościach występuje w zielonych liściach pietruszki, pokrzywy,
 szczawiku i ruty (zaleca się żucie tych liści po spożyciu czosnku).
 Zapach osłabia się także po zjedzeniu jabłek, ziaren palonej kawy,
 nibyjagód jałowca, nasion kolendry i kardamonu, pomaga też picie mleka.
 Nie ma jednak środka,

 który chroni przed wydzielaniem charakterystycznego zapachu przez skórę.

O tym, że czosnek jest zdrowy wiemy wszyscy,
jest dobrze znaną i szeroko akceptowaną rośliną leczniczą
 o skuteczności dowiedzionej badaniami klinicznymi.
 Tradycyjna medycyna stosuje go od wieków.
 A współczesna farmakologia potwierdza

 jego skuteczność w leczeniu wielu dolegliwości.
Jedną z ważniejszych właściwości czosnku jest jego przeciwbakteryjne działanie.
 Z badań przeprowadzonych w Stanach Zjednoczonych wynika,
że ta roślina deklasuje wiele antybiotyków.
Kilka ząbków tej rośliny zwalcza bakterie sto razy skuteczniej od antybiotyków.

Główne substancje odpowiadające za moc czosnku to

 allicyna oraz lotne związki siarkowe
 – czynniki winne przykremu zapachowi białych ząbków.
 Ta pierwsza wyzwalana jest podczas kruszenia czy miażdżenia czosnku,
 dlatego tak ważne jest dokładne gryzienie.
 Jako antybiotyk allicyna pomaga zwalczać infekcje dróg oddechowych,
 płuc, biegunki, przeziębienia, infekcje drożdżycowe i inne grzybice.
 Temperatura niszczy te właściwości, dlatego czosnek dla zdrowia jemy na surowo.
Inne związki siarki, obecne w czosnku, pomagają przy chorobach krwi,
 pobudzają krążenie, obniżają cholesterol i czynią cuda,
 jeśli chodzi o choroby układu krążenia, serca oraz cukrzycę.
 Wzmacnia się układ odpornościowy.
Chcąc osiągnąć działanie lecznicze dawka dzienna czosnku 3–5 g.

Poza tym czosnek jest także kopalnią witaminy C, B6, selenu,
 magnezu, potasu, wapnia, manganu i flawonoidów.
 Te ostatnie działają na także na rzecz młodości
– czosnek jest w światowej lidze przeciwutleniaczy

 zapobiegających powstawaniu zmarszczek.
 
  Czosnek nie jest wskazany przy kaszlu zabarwionym krwią,
 w przypadku gorączki towarzyszącej zapaleniu płuc.
 Nie powinien być podawany chorym na zaawansowane zapalenie nerek.
Nie powinien być stosowany w ostrych zapaleniach żołądka
 i jelit (może zaostrzyć chorobę).
 W dużych dawkach czosnek i jego preparaty są niebezpieczne,
 zwłaszcza dla dzieci
 (nie powinien być w ogóle podawany niemowlętom poniżej 10 miesiąca życia).

***

Chiński czosnek jest tańszy i ładniejszy od polskiego, ale szybko pleśnieje.
Naukowcy i dietetycy ostrzegają, że może być pryskany szkodliwymi chemikaliami.
 Być może, że jest genetycznie modyfikowany,
a to może oznaczać,

 że po prostu nie działa i nie zabija chorobotwórczych drobnoustrojów!
***

Kiedy na świecie jest zimno i wietrznie, niestety jesień nie zawsze jest złota.
Nagłe wahania temperatury i częste deszcze

 sprzyjają chorobom górnych dróg oddechowych.
 To dlatego jesienią trudniej nam obronić się

 przed wirusami powodującymi przeziębienie.

O leczniczych właściwościach czosnku doskonale wiedziały już nasze babki.
 Zawarta w nim allicyna ma silne działanie bakteriobójcze,
dzięki czemu czosnek doskonale sprawdza się w roli naturalnego antybiotyku.
 Jeśli nie chcemy spożywać go na surowo, możemy przygotować z niego syrop,
który w okresach wzmożonych zachorowań, wzmocni odporność.
A jeśli już dopadnie nas przeziębienie lub grypa, wspomoże i przyspieszy leczenie.

 Polecam  mój przepis na dolegliwości tj;

•     osłabiona odporność organizmu,
•     infekcje, przeziębienie, grypa,
•     choroby górnych dróg oddechowych.

 ELIKSIR NA PRZEZIĘBIENIE
Składniki:

•  1 lub 2 większe ząbki czosnku bardzo drobno posiekać i zmiażdżyć
•  1/2 szklanki wody zagotować i wyłączyć
•  czubek łyżeczki od herbaty imbiru
•  czubek łyżeczki od herbaty goździków
•  1/2 cytryny
• 1 lub 2 łyżeczki miodu

Czosnek włożyć do zagotowanej, gorącej wody, dodać imbir i goździki,
wszystko wymieszać, przykryć i odstawić na 10 minut.
Przecedzić przez sito,

 wcisnąć sok z 1/2 cytryny i dodać miód, wymieszać i wypić ciepłe.
Stosować eliksir dwa razy dziennie przez dwa lub trzy dni.
(imbir i goździki mielone)

Pozdrawiam serdecznie życząc dużo zdrowia, pogody ducha,

 dobrych myśli, i nie poddawać się szarym listopadowym nastrojom

Dąbrówka rozłogowa

Dąbrówka rozłogowa (Ajuga reptans)
– gatunek rośliny należący do rodziny jasnotowatych.
 Występuje w stanie dzikim na terenie północnej Afryki, Azji i Europy,
w tym całej Polski. Jest u nas rośliną pospolitą.

Bylina, hemikryptofit-(Hemikryptofity, rośliny naziemnopączkowe
 – jedna z form życiowych roślin.
 Obejmuje rośliny, których pączki, umożliwiające roślinie odnawianie się,
 znajdują się tuż przy powierzchni ziemi (albo na niej, albo tuż pod nią).
  Hemikryptofizm jest przystosowaniem do przetrwania zimy.
 W klimacie umiarkowanym roślin takich jest bardzo wiele.)

Roślina tworzy kępy, krótki korzeń główny, rozgałęzione korzenie boczne.
 Ma płożące, zakorzeniające się nadziemne rozłogi, o długości do 30 cm.

Kwitnie od maja do sierpnia. Kwiaty wyrastają z przysadek w kształcie liści,
 mają krótkie szypułki, dzwonkowaty i szorstko owłosiony kielich.
 Korona niebieskofioletowa, sporadycznie różowa lub biała,
 z górną wargą krótszą, dolną większą, trójklapową, zwisającą.
Nasiona roznoszone są przez mrówki.
 Roślina miododajna, duży,

 złocistego koloru miodnik znajduje się przy nasadzie zalążni.
 Preferuje stanowiska słoneczne i półcieniste,

 chociaż dość dobrze radzi sobie w cieniu.
 Rośnie w lasach liściastych, na glebach świeżych,

 zasobnych w próchnicę i składniki mineralne.
 Odporna na niską temperaturę.

Ogrodnicy wyhodowali dużą liczbę odmian,
 różniących się kolorem liści i kwiatów jedną z nich jest:

'Atropurpurea' – odmiana dąbrówki rozłogowej częściowo zimozielona,
 o purpurowych liściach i wydłużonych, niebieskich kwiatostanach,
Kwitnie  wiosną w maju-czerwcu.
Jest doskonałą rośliną miododajną.
 Należy do bylin o liściach częściowo zimozielonych.
To doskonała roślina dekoracyjna

 i okrywowa na stanowiska lekko zacienione i wilgotne.
Szybko się rozrasta tworząc kłącze i nadziemne rozłogi.
Rozmnaża się jesienią, przez podział kęp.
Roślina zimotrwała na terenie naszego kraju.
 Jedynie w bezśnieżne zimy liście bywają uszkadzane przez mróz.
 Nie ma specjalnych wymagań co do gleby.

‘Atropurpurea'- rosnąca w miejscu nasłonecznionym

  wytwarza najbarwniejsze liście,
które są podstawowym walorem, nawet w listopadzie,

 jak widać na moich zdjęciach,...( nie zawsze udanych...) 

Nastrój to jak pogoda, ziemny bywa czasem, choć nie wiemy dlaczego.
Lecz gdy tylko nam słońce, promienie swe rzuci, radość wypełnia serce,...

Serdecznie pozdrawiam wszystkich...życząc miłych chwil w te jesienne dni

Mahonia

Mahonia pospolita, mahonia ostrolistna, ościał pospolity (Mahonia aquifolium )
– gatunek krzewu należący do rodziny berberysowatych.
 Pochodzi z zachodniej części Ameryki Północnej.
Mahonia jest krzewem stanowym Oregonu.
Jej angielska nazwa to Oregon-grape.
Nazwa 'Mahonia' pochodzi od  zabarwienia krzewu jesienią,
 kiedy to nabiera czerwonego, mahoniowego odcienia.
 Zadomowiona w różnych częściach Europy.

 Mahonia pospolita - zimozielona piękność!
  która w okresie zimy zmienia nieco swój kolor na rudawo-czerwony
 zachwyca swoimi niezwykle błyszczącymi i ciemnozielonymi liśćmi.
Roślina nie zrzuca liści na zimę,
liście są grube i kłujące, kolczasto-ząbkowane,od spodu jasno zielone,
 z czerwonawym zimą, wyraźnie zaznaczonym nerwem głównym,
młode niekiedy czerwonawe.
Jesienią wierzchołkowe liście przebarwiają się na kolor mahoniowy.

 Wiosną w pełni kwitnienia krzewów kwietniu i maju,
 roślina przyciąga masą żółtych kwiatów.
 Jej kwiaty jaskrawo żółte znajdują się na końcach gałązek i są zebrane w kiście,
   aromatyczne przyciągają do ogrodu pszczoły (roślina miododajna ).
 Owoce mahonii są podłużne, kwaśne, granatowoczarne,
 pokryte jasnoniebieskim nalotem

 mogą utrzymywać się na gałązkach nawet parę miesięcy,
 a ich smak się nie zmienia.
Owoce dojrzewają od VII do X. Są bardzo chętnie zjadane przez ptaki.
 Jagody można przerabiać na galaretki, dżemy lub kompot,
świetnie nadają się do wyrobu wina lub jako dodatek do wytwarzanych win.

Sok z jagód jest bardzo zdrowy ze względu m.in. na dużą ilość wit. C.
Dawniej próbowano tą rośliną leczyć choroby skóry,
 Kwiatów mahonii używano jako środka w barwiarstwie,
 gdyż nadawały tkaninie złotożółtą barwę.

Mahonia jest uprawiana jako roślina ozdobna,
 wyjątkowo odporna na mróz.
 To nisko rosnący wiecznie zielony krzew,
  osiągający nie więcej niż półtora metra wysokości.
 Mahonia preferuje gleby dość żyzne,
 ale bez problemu poradzi sobie na glebach piaszczystych,
 gliniasto-piaszczystych, lecz próchniczych i dostatecznie wilgotnych.
 Wytrzymuje okresowe susze.
Mahonia lubi miejsca półcieniste, a nawet całkiem zacienione,
 dlatego wytrzyma przy północnej ścianie domu lub pod koronami drzew.
 Nie szkodzi jej zanieczyszczone powietrze.
 A do tego świetnie nadaje się na niskie, nieformowane żywopłoty.

Jest to popularna roślina ozdobna,
 której gałęzie wykorzystywane są do wyrobu wiązanek, bukietów
 i wieńców pogrzebowych oraz na Święto Zmarłych.

Warto posadzić w ogrodzie mahonie,
dzięki nim nigdy nie będzie nudno,
 jest atrakcyjna przez cały rok.

 Listopadowa zaduma -
 Czas płynie, zmieniają się pory roku, i znów mamy listopad
 - miesiąc refleksji nad sensem ludzkiego życia i przemijania.
Liści szelestem w sercach nam śpiewa
i snem okrywa ziemię i drzewa, 

tyle chwil ważnych w życiu się wydarzyło...

Przesyłam moc ciepłych jesiennych pozdrowień dla wszystkich...