Żywotnik

Żywotnik zachodni (Thuja occidentalis)

 – gatunek drzewa z rodziny cyprysowatych.
 Pochodzi ze wschodnich części Ameryki Północnej

 – południowej Kanady i północnych rejonów USA.
 Ma wiecznie zielone liście.

 Obecnie popularne drzewo ogrodowe w Europie Środkowej i Południowej.
Osiąga wysokość do 20 m (w Polsce dorasta do 15 m),
 średnica pnia do 0,4 m (wyjątkowo osiąga wysokość 30 m i średnicę pnia 1,6 m).
 Początkowo rośnie szybko, po 15-20 latach tempo wzrostu maleje.
 Kora ciemnobrązowa, łuszcząca się wąskimi pasemkami.
 Silnie spłaszczone, jasnozielone gałązki w zimę przybierają brunatny odcień.
   Drewno- lekkie, miękkie, o jasnym, żółtawym zabarwieniu.
 Pozbawione jest żywicy a jednak pozostaje wyjątkowo trwałe i odporne na gnicie
 (znacznie trwalsze niż drewno dębowe).
Żywotnik zachodni jest rośliną trującą.
 Preferuje podmokłe gleby wapienne, najlepiej rośnie:
Niziny, doliny rzek, w klimacie chłodnym i wilgotnym.
Tworzy lasy jednogatunkowe lub mieszane

razem z choiną kanadyjską i sosną wejmutką.
 Wytrzymały na niskie temperatury i odporny nawet

 na duże zanieczyszczenia powietrza.

Roślina lecznicza – stosowana w fitoterapii oraz homeopatii u ludzi i zwierząt.
Olejek eteryczny – wchodzi w skład preparatów do stosowania zewnętrznego
 w leczeniu brodawek na stopach i rękach, które muszą być stosowane ostrożnie,
 gdyż mogą wywoływać podrażnienia skóry.
 Preparaty zewnętrzne z olejkiem z żywotnika nie powinny być
 stosowane przez kobiety w ciąży.
 Nie wolno ich też podawać doustnie, gdyż są trujące.
(Wiele roślin leczniczych jest równocześnie roślinami trującymi
 – wszystko zależy od dawki i od sposobu użycia).

Drzewo ozdobne – chętnie sadzony w parkach miejskich

 i jako element zieleni osiedlowej.
 Szczególnie cenione są liczne odmiany,
także ze względu na odporność na zanieczyszczenia powietrza

 oraz wytrzymałość na mrozy.
 Dobrze znosi przycinanie i może być stosowany

 do formowania zimozielonych żywopłotów
 – za przykład takiego zastosowania może posłużyć popularna odmiana Brabant.
 Formy żywopłotowe i szpalerowe tworzy się także

 z innych odmian o kolumnowym pokroju.
 Wśród nich często spotykana jest odmiana Smaragd,
 a także nieco mniej powszechne Holmstrup i Yellow Ribbon.
 Z odmian o niższym pokroju popularnie sadzone są kuliste:
 Danica, Globosa czy też Teddy oraz Rheingold.
 Żywotnik zachodni wprowadzony został do

 uprawy w Europie w latach 30. XVI wieku.
 Najpopularniejsze odmiany ozdobne najczęściej zostały wyhodowane
w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat w szkółkach hodowlanych.

Thuja occidentalis Smaragd
- Żywotnik zachodni odmiana o pokroju zwartym,
 stożkowatym dorastająca do ok. 5 m wys. o przyroście rocznym ok. 10 cm.
Ulistnienie oryginalne, żywozielone, nie zmieniające barwy w okresie zimowym.
 Polecany do różnych typów nasadzeń na stanowiskach słonecznych i półcienistych.
 Pięknie wygląda sadzony pojedynczo lub w grupach.
Dodatkową zaletą tej odmiany jest brak nasion.
 Aby zapewnić roślinie optymalne warunki do rozwoju
 należy zapewnić jej odpowiednie nawożenie.
 W okresie wiosennym rozpoczynamy nawożenie nawozami azotowymi,
 których stosowanie powinno zakończyć się na przełomie lipca/sierpnia.
 Jesienią (wrzesień- październik) stosujemy nawozy fosforowe i potasowe,
 które pomogą roślinie przetrwać  w dobrej kondycji okres zimy.
Pamiętajmy również o ściółkowaniu podłoża wokół drzewek.
 Poza walorami estetycznymi, ściółkowanie ogranicza parowanie,
 poprawia strukturę gleby,
 dostarcza składników organicznych oraz chroni przed przemarzaniem.
 W okresie suszy, konieczne jest systematyczne podlewanie.
 Płytki system korzeniowy, sprawia, że roślina ciężko znosi suszę i upalną aurę.
 Podlewając wodą tzw. "kranówką", należy wtedy zastosować nawóz
"siarczan amonu" - odpowiedzialny za właściwą kwasowość.
 Żywotnik na zdjęciach rośnie w różnych okresach nasadzeń (ok.5lat)

 

 Najpopularniejsza i najczęściej sadzona odmiana żywotnika na żywopłoty,
które bez wątpienia są najbardziej naturalną zasłoną.
 Szczelnym ogrodzeniem,
 niezastąpionym na otwartych przestrzeniach, nękanych wiatrami.
Mogą pełnić zróżnicowane funkcje m.in.  wyznaczają granicę działki,
 stanowią ramy naszej najbliższej przestrzeni,
 a także chronią przed światem zewnętrznym, hałasem,
 kurzem oraz wzrokiem sąsiada.
 Z pewnością ochrona naszej prywatności jest ważna,
 we własnym ogrodzie powinniśmy czuć się bardzo dobrze,
 bez skrępowania cieszyć się i korzystać z własnego miejsca na ziemi.

Kiedy zimno, mrozek wieje, kiedy słonko nie grzeje,

piękny uśmiech przynoszę i o uśmiech proszę
Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie

 i życzę dużo uśmiechu i pokoju w sercu w każdej chwili.

Świerk serbski

Świerk serbski (Picea omorika)

 - gatunek drzewa z rodziny sosnowatych (Pinaceae).
Świerk serbski jest gatunkiem endemicznym

 - (unikatowym dla danego miejsca albo regionu,
 występującym na ograniczonym obszarze,

 nigdzie indziej nie występującym naturalnie),
 charakterystycznym dla górskich terenów zachodniej Serbii i wschodniej Bośni.
 Drzewo odkrył w 1875 roku w górach Tara serbski botanik Josif Pančić.

Naturalne siedlisko to skaliste zbocza gór wapiennych,

 północne stoki, na wysokości 800-1600 m n.p.m.
 Panują tam chłodne lata i suche, surowe zimy.
 Porasta także niższe partie gór, tworząc lasy mieszane z bukiem,

 kasztanowcem, jodłą i sosną czarną.

Wśród wszystkich dotychczas zbadanych gatunków świerk serbski
 jest uważany za jedną z form najbardziej odpornych na zanieczyszczenia przemysłowe,
 a szczególnie na kwaśne deszcze

- opady atmosferyczne o odczynie pH mniejszym niż 5,6 czyli kwaśnym.
 Zawierają kwasy wytworzone w reakcji wody z pochłoniętymi z powietrza gazami, takimi jak:
 dwutlenek siarki, trójtlenek siarki, tlenki azotu,

 siarkowodór, dwutlenek węgla, chlorowodór,
 wyemitowanymi do atmosfery w procesach spalania paliw,
 produkcji przemysłowej, wybuchów wulkanów, 

wyładowań atmosferycznych i innych czynników naturalnych.
Kwaśne deszcze wpływają na roślinność.
 Oddziaływanie zanieczyszczeń może być zarówno bezpośrednie, jak i pośrednie.
 To pierwsze, w przypadku drzew, uwidacznia się w postaci uszkodzeń igieł i liści.
 Wewnątrz nich uszkadzane są różne błony,

 co może spowodować zakłócenie w systemie odżywiania i w bilansie wodnym.
Szczególnie narażone na negatywne skutki kwaśnych deszczów są drzewa iglaste.

Drzewo długowieczne, rośnie szybko, w ojczyźnie ponad 30 m wysokości,

z bardzo wąską i strzelistą koroną.
 Charakterystyczny pokrój uwydatnia się z wiekiem.
 Pędy i pączki brązowe do ciemnobrązowych,

 bez żywicy, z gruczołkowatymi włoskami.
Igły wielosezonowe, 1 - 2 cm, spłaszczone, dwubarwne, z wierzchu ciemnozielone,
 błyszczące, od spodu niebieskawobiałe z 2 białymi paskami, tępo zakończone;
 ułożone jak u świerków na silnych pędach podniesione do góry ukazują jasny spód.
 Szyszki, 3 - 6 cm dł. bardzo liczne już na młodych drzewach,
 przed dojrzeniem fioletowe lub purpurowe do prawie czarnych,

 dojrzałe ciemnobrązowe;
nasady charakterystycznie zwężają się jakby w „szypułkę”.
 Późno rozpoczyna wegetację i dlatego nie szkodzą mu spóźnione,

 wiosenne przymrozki.

Świerk serbski - chętnie sadzony w parkach
 i ogrodach na terenie Europy i Ameryki Północnej.

 W Polsce jeden z najpiękniejszych i najwęższych świerków,
 Obok  świerka kłującego ( Picea pungens)

 najważniejszy świerk dla naszych terenów zieleni,
 także w miastach i okręgach przemysłowych. Doskonały na wąskie szpalery,
 osłony wiatro - i dźwiękochłonne oraz jako tło dla innych,
kontrastowo wybarwionych roślin.

 Wyśmienity do ogrodów przydomowych.
Są to drzewa wybitnie światłolubne,
 nie lubią zacienienia i nadmiernej bliskości innych wysokich roślin.
 W naszym klimacie są całkowicie mrozoodporne

 i nie wymagają żadnego zabezpieczania na zimę.
Świerk serbski jest tolerancyjny co do rodzaju gleby,
 przy czym lepiej rośnie na glebach bardziej gliniastych.
 Dobrze rośnie na umiarkowanie wilgotnym podłożu,

 ale radzi sobie również na terenach suchych.
Świerk serbski może osiągnąć nawet 20 m wysokości,

 ale dopiero w wieku około 30 lat.
 Jego sylwetka jest wąska i strzelista,
 więc nie zajmuje dużo miejsca i może rosnąć nawet w niedużym ogrodzie.
 Polecany na żywopłoty,

 ze względu na szybki wzrost tej rośliny i jej niewielkie wymagania
 zwłaszcza jeśli potrzebujemy dla osłony przed wiatrem.
 Ale w żadnym razie nie powinien on być formowany.
 Cięcie nie jest zalecane ze względu na deformacje drzew.
Starsze gałązki świerka serbskiego malowniczo zwieszają się
 i mają lekko uniesione końce - wówczas widać srebrzyste spody igieł.
 Szyszki pojawiają się dopiero na dojrzałych drzewach.
Kupiłam niewielką sadzonkę,
 ukorzeniła się po dwóch sezonach i rośnie szybko!

Posypało śniegiem, zima wróciła czy na długo?
Zasypany śniegiem ogród i gałęzie drzew wyglądają,
 często wręcz magicznie.
 Śnieg jest też potrzebny roślinom.
Odpowiednio gruba pokrywa śnieżna chroni je przed mrozem.

Zima to piękna pora roku pod warunkiem, że jest biała i mroźna.
Ma swoje dobre strony, nie tylko dla miłośników białego puchu.
 Przyszedł mróz i w tym nadzieja,

że wymrozi  
 przynajmniej wszystkie drobnoustroje chorobotwórcze

i będziemy zdrowi na wiosnę.

Dla wszystkich styczniowe pozdrowienia

 z uśmiechem serca i nutką zimowego słoneczka.

Pięknych chwil życzę!

Daglezja

Daglezja zielona, jedlica zielona, jedlica Douglasa, jedlica Menziesa,
 (Pseudotsuga menziesii Carriere)
- rodzaj zimozielonych drzew szpilkowych z rodziny sosnowatych,
 który obejmuje 5 gatunków.
 Dwa gatunki występują w Ameryce Północnej,
jeden w Meksyku i dwa w Azji Wschodniej.
Ze względu na występowanie na wielkim i zróżnicowanym obszarze,
 jedlica wykształciła szereg odmian i ras klimatycznych,
 które dawniej traktowano jako odrębne gatunki.
Obecnie wyróżnia się na ogół tylko dwie rasy geograficzne,
 które otrzymują kategorię odmiany:
 oceaniczna nizinna -"zielona" i  górska -"sina",

 pomiędzy którymi występują formy przejściowe.
Daglezja w ojczyźnie to jedno z najważniejszych drzew,
 drugie co do wielkości po sekwojach.
 Drzewa te należą do najwyższych zimozielonych iglastych na świecie
 i osiągają wysokość w ich naturalnym środowisku ponad 100 m.
Jest drzewem długowiecznym .
 Osiąga wiek 500-700 a nawet 1000 lat i rośnie stosunkowo szybko.

Gatunkiem typowym jest daglezja zielona (Pseudotsuga menziesii),
zwana także jedlicą Douglasa (od nazwiska szkockiego botanika).
Jedlica zielona została wprowadzona w pierwszej połowie XIX wieku

 do uprawy w polskich lasach
 i jest uważana za jeden z najcenniejszych gatunków obcego pochodzenia.
 Osiąga wysokość ok. 50 m i dożywa 350 lat.
 Uprawiana  jest w parkach i ogrodach.
Drzewo bardzo szybko rosnące.
 Korona młodych drzew szeroko-stożkowa.
Lubi ciepły, wilgotny klimat oceaniczny oraz świeże, 

próchniczne i piaszczysto-gliniaste gleby.
 Podobnie jak świerk umiarkowanie znosi cień.
 Młoda kora jedlicy jest gładka,

 zielonkawo-szara z charakterystycznymi pęcherzykami,
 z których po przekłuciu wylewa się jasnożółta, 

przezroczysta, bardzo pachnąca żywica.
Igły jedlicy równomiernie rozłożone na gałązce,
 są miękkie, elastyczne i delikatne, po roztarciu pachną cytrusami.
Nie kłują, tak jak igły świerka i mniej niż igły jodły .
Podobnie jak igły jodły są spłaszczone, cienkie,
 mają długość od 2 do 4 centymetrów, szerokość około 1,5 mm,
  z dwoma niebieskawobiałymi paskami po spodniej stronie.
 Mogą wyrastać z różnych stron na gałązce.
Daglezja zaczyna owocować w wieku 10-25 lat.
 Dojrzałe szyszki są jasnobrązowe, na krótkich trzoneczkach.

Drewno jedlicy, podobnie jak drewno modrzewia,
 cechuje się czerwonawą twardzielą i wąskim, jasnym bielem.
 Jest wykorzystywane w budownictwie wodnym, przemyśle papierniczym,
 do produkcji płyt wiórowych i pilśniowych oraz mebli.

Daglezja osiem lat rośnie w moim ogrodzie od płd-zach strony,
jestem zadowolona daje już trochę cienia,
 ładnie pachnie i nie kłuje jak świerki!

Zdrowia, szczęścia i wszelkiej pomyślności w roku 2013 życzę Wam wszystkim !

Pozdrawiam ciepło i serdecznie