Świerk serbski

Świerk serbski (Picea omorika)

 - gatunek drzewa z rodziny sosnowatych (Pinaceae).
Świerk serbski jest gatunkiem endemicznym

 - (unikatowym dla danego miejsca albo regionu,
 występującym na ograniczonym obszarze,

 nigdzie indziej nie występującym naturalnie),
 charakterystycznym dla górskich terenów zachodniej Serbii i wschodniej Bośni.
 Drzewo odkrył w 1875 roku w górach Tara serbski botanik Josif Pančić.

Naturalne siedlisko to skaliste zbocza gór wapiennych,

 północne stoki, na wysokości 800-1600 m n.p.m.
 Panują tam chłodne lata i suche, surowe zimy.
 Porasta także niższe partie gór, tworząc lasy mieszane z bukiem,

 kasztanowcem, jodłą i sosną czarną.

Wśród wszystkich dotychczas zbadanych gatunków świerk serbski
 jest uważany za jedną z form najbardziej odpornych na zanieczyszczenia przemysłowe,
 a szczególnie na kwaśne deszcze

- opady atmosferyczne o odczynie pH mniejszym niż 5,6 czyli kwaśnym.
 Zawierają kwasy wytworzone w reakcji wody z pochłoniętymi z powietrza gazami, takimi jak:
 dwutlenek siarki, trójtlenek siarki, tlenki azotu,

 siarkowodór, dwutlenek węgla, chlorowodór,
 wyemitowanymi do atmosfery w procesach spalania paliw,
 produkcji przemysłowej, wybuchów wulkanów, 

wyładowań atmosferycznych i innych czynników naturalnych.
Kwaśne deszcze wpływają na roślinność.
 Oddziaływanie zanieczyszczeń może być zarówno bezpośrednie, jak i pośrednie.
 To pierwsze, w przypadku drzew, uwidacznia się w postaci uszkodzeń igieł i liści.
 Wewnątrz nich uszkadzane są różne błony,

 co może spowodować zakłócenie w systemie odżywiania i w bilansie wodnym.
Szczególnie narażone na negatywne skutki kwaśnych deszczów są drzewa iglaste.

Drzewo długowieczne, rośnie szybko, w ojczyźnie ponad 30 m wysokości,

z bardzo wąską i strzelistą koroną.
 Charakterystyczny pokrój uwydatnia się z wiekiem.
 Pędy i pączki brązowe do ciemnobrązowych,

 bez żywicy, z gruczołkowatymi włoskami.
Igły wielosezonowe, 1 - 2 cm, spłaszczone, dwubarwne, z wierzchu ciemnozielone,
 błyszczące, od spodu niebieskawobiałe z 2 białymi paskami, tępo zakończone;
 ułożone jak u świerków na silnych pędach podniesione do góry ukazują jasny spód.
 Szyszki, 3 - 6 cm dł. bardzo liczne już na młodych drzewach,
 przed dojrzeniem fioletowe lub purpurowe do prawie czarnych,

 dojrzałe ciemnobrązowe;
nasady charakterystycznie zwężają się jakby w „szypułkę”.
 Późno rozpoczyna wegetację i dlatego nie szkodzą mu spóźnione,

 wiosenne przymrozki.

Świerk serbski - chętnie sadzony w parkach
 i ogrodach na terenie Europy i Ameryki Północnej.

 W Polsce jeden z najpiękniejszych i najwęższych świerków,
 Obok  świerka kłującego ( Picea pungens)

 najważniejszy świerk dla naszych terenów zieleni,
 także w miastach i okręgach przemysłowych. Doskonały na wąskie szpalery,
 osłony wiatro - i dźwiękochłonne oraz jako tło dla innych,
kontrastowo wybarwionych roślin.

 Wyśmienity do ogrodów przydomowych.
Są to drzewa wybitnie światłolubne,
 nie lubią zacienienia i nadmiernej bliskości innych wysokich roślin.
 W naszym klimacie są całkowicie mrozoodporne

 i nie wymagają żadnego zabezpieczania na zimę.
Świerk serbski jest tolerancyjny co do rodzaju gleby,
 przy czym lepiej rośnie na glebach bardziej gliniastych.
 Dobrze rośnie na umiarkowanie wilgotnym podłożu,

 ale radzi sobie również na terenach suchych.
Świerk serbski może osiągnąć nawet 20 m wysokości,

 ale dopiero w wieku około 30 lat.
 Jego sylwetka jest wąska i strzelista,
 więc nie zajmuje dużo miejsca i może rosnąć nawet w niedużym ogrodzie.
 Polecany na żywopłoty,

 ze względu na szybki wzrost tej rośliny i jej niewielkie wymagania
 zwłaszcza jeśli potrzebujemy dla osłony przed wiatrem.
 Ale w żadnym razie nie powinien on być formowany.
 Cięcie nie jest zalecane ze względu na deformacje drzew.
Starsze gałązki świerka serbskiego malowniczo zwieszają się
 i mają lekko uniesione końce - wówczas widać srebrzyste spody igieł.
 Szyszki pojawiają się dopiero na dojrzałych drzewach.
Kupiłam niewielką sadzonkę,
 ukorzeniła się po dwóch sezonach i rośnie szybko!

Posypało śniegiem, zima wróciła czy na długo?
Zasypany śniegiem ogród i gałęzie drzew wyglądają,
 często wręcz magicznie.
 Śnieg jest też potrzebny roślinom.
Odpowiednio gruba pokrywa śnieżna chroni je przed mrozem.

Zima to piękna pora roku pod warunkiem, że jest biała i mroźna.
Ma swoje dobre strony, nie tylko dla miłośników białego puchu.
 Przyszedł mróz i w tym nadzieja,

że wymrozi  
 przynajmniej wszystkie drobnoustroje chorobotwórcze

i będziemy zdrowi na wiosnę.

Dla wszystkich styczniowe pozdrowienia

 z uśmiechem serca i nutką zimowego słoneczka.

Pięknych chwil życzę!