Dzwonek brzoskwiniolistny

Dzwonek (Campanula) –

 rodzaj roślin z rodziny dzwonkowatych (Campanulaceae)
 występujący w naturze w strefie klimatu umiarkowanego na półkuli północnej,
 z największym zróżnicowaniem gatunkowym w rejonie Morza Śródziemnego i liczący ponad 200 gatunków.

 Gatunki występujące w stanie dzikim w Polsce:

•   dzwonek boloński (Campanula bononiensis)
•  dzwonek brzoskwiniolistny (Campanula persicifolia)
•  dzwonek jednostronny (Campanula rapunculoides)
•  dzwonek okrągłolistny (Campanula rotundifolia)
•  dzwonek pokrzywolistny (Campanula trachelium)
•  dzwonek rozpierzchły (Campanula patula)
•  dzwonek skupiony (Campanula glomerata)
•  dzwonek syberyjski (Campanula sibirica)
•  dzwonek szczeciniasty (Campanula cervicaria)
•  dzwonek szerokolistny (Campanula latifolia)

 Gatunki górskie flory Polski:

•  dzwonek alpejski (Campanula alpina)
•   dzwonek brodaty (Campanula barbata)
•  dzwonek drobny (Campanula cochleariifolia)
•  dzwonek karkonoski (Campanula bohemica ssp. bohemica)
•  dzwonek piłkowany (Campanula serrata)
•  dzwonek Scheuchzera (Campanula scheuchzeri)
•  dzwonek wąskolistny (Campanula polymorpha)

 Wszystkie należące tu gatunki to rośliny zielne, głównie byliny,

 ale jest też kilka gatunków roślin jednorocznych lub dwuletnich.
 Korona kwiatów jest dzwonkowatego kształtu, u niektórych gatunków jednak kwiaty są bardziej wydłużone, w kształcie urny lub gwiaździste.
 Najczęściej kwiaty są w różnych odcieniach koloru granatowego lub purpurowego,

 u niektórych gatunków są także różowe lub białe.

Dzwonek brzoskwiniolistny (Campanula persicifolia) –

 gatunek rośliny wieloletniej z rodziny dzwonkowatych (Campanulaceae).
 Występuje w Europie i na Syberii, w Polsce dość pospolity na niżu i w Karpatach.
Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od czerwca do sierpnia.
 Rośnie w świetlistych lasach i zaroślach, na glebach zasobnych w wapń,

 od równin do niskich gór.

Dzwonek brzoskwiniolistny -

 bylina, dorasta od 30 do 90 cm, łodyga  naga lub omszona,

 skąpolistna i skąpokwiatowa, przeważnie pojedyncza.
 Roślina posiada poziome, czołgające się kłącze.
Liście dolne podłużnie lancetowate, łodygowe wąskolancetowate,

 siedzące, sztywne i błyszczące.
 Blaszka odlegle i drobno ząbkowana, nasada stopniowo zwężająca się w ogonek.
Kwiaty: zebrane w rzadkie 1–6 kwiatowe grono.
 Są duże, szerokie i półkoliste, niebieskie (rzadko białe), o szerokości i długości ponad 3 cm.
 Dzwonkowata korona ma ząbki wcięte do 1/3 długości.
 Pomiędzy zatokami działek kielicha brak wyrostków.

 U nasady szypułek kwiatowych 2 podkwiatki.
Owoce:torebka otwierająca się pod szczytem, lub w połowie długości.

Roślina ozdobna często uprawiana w ogrodach. Szczególnie nadaje się na rabaty.
 Odmiany uprawne osiągają wysokość 60–100 cm.
 Wymagają próchniczno-gliniastej gleby i słonecznego lub półcienistego stanowiska.
 Można je uprawiać z nasion, lub przez podział bryły korzeniowej.
 Po przekwitnięciu kwiaty usuwa się. Liście jadalne.

Uśmiechnij się! Uśmiechnij! Ot,tak...Miłego dnia:)Pozdrawiam...:)

Sit rozpierzchły

Sitowate (Juncaceae) – rodzina roślin jednoliściennych.
 Liczy ok. 430 gatunków skupionych w 7 rodzajach.
 Rozpowszechnione są one na całym świecie,

 przy czym w strefie tropikalnej głównie na obszarach górskich.
 Najbardziej zróżnicowane są w strefie klimatu chłodnego umiarkowanego oraz w górach.
 Najczęściej zasiedlają siedliska wilgotne.
 We florze Polski występują tylko dwa rodzaje roślin należące do tej rodziny:
sit i kosmatka.
Kosmatka: do flory Polski należy 10 gatunków.
Sit:  w Polsce występują 22.
 Znaczenie ekonomiczne jest niewielkie – niektóre gatunki wykorzystywane są w plecionkarstwie i są sadzone jako rośliny ozdobne.
Łodygi różnych gatunków sitów (np. sit rozpierzchły, sztywny i bałtycki) 

wykorzystywane są do wiązania i wyplatania.
 Niektóre gatunki sitów i kosmatek sadzone są jako rośliny ozdobne.

 Sit rozpierzchły (Juncus effusus) –

 gatunek byliny z rodziny sitowatych((Juncaceae).
 Występuje na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy,

 na Australię został zawleczony.
 Brak go w Azji środkowej i północnej oraz w środkowej i zachodniej Afryce.
 W Polsce pospolity, występuje w miejscach wilgotnych od niżu po regiel górny.
Rośnie nad brzegami rzek, stawów, na podmokłych łąkach i pastwiskach,

 zaroślach i torfowiskach przejściowych.

Roślina tworzy duże, gęste kępy do 1,2 m wysokości z gęstą wiązką korzeni.
Łodygi szydlaste, bezkolankowe, żywozielone, częściowo wypełnione rdzeniem

 (rdzeń ciągły, nieprzerywany),
u nasady (poniżej poziomu gruntu) otulone łuskowatymi, brunatnymi pochwami.
 Łodygi są gładkie, 

natomiast u podobnego situ skupionego pod kwiatostanem są żeberkowane.

 Liście: wyłącznie odziomkowe, szydlaste, podobne do łodyg.
Kwiatostan:wierzchotka szczytowa.
Wygląda na boczną ponieważ u nasady wyrasta jako przedłużenie łodygi przysadka.
Kwiat drobny, brunatny, długości 2–2,5 mm, pręcików 3–6. 

Kwitnie od czerwca do sierpnia.
Owocem jest trójkanciasta torebka, która na szczycie jest wklęsła z dzióbkiem,błyszcząca.
Nasiona:drobne (do 0,3 mm długości), jasnoczerwonobrunatne.Kiełkują słabo.

 Ziele i korzeń zawierają kwas krzemowy,

 stosowany w medycynie ludowej jako środek moczopędny.
 Ziele służy tez do wyrobów plecionkarskich.

Występuje na podmokłych łąkach i pastwiskach na glebach ciężkich i słabo przewietrzanych (poniżej 10% zawartości powietrza).
 Ekspansywny na siedliskach wilgotnych nazbyt intensywnie wypasanych lub wydeptywanych.
 Występuje często i masowo także w okrajkach torfowisk przejściowych.

 Pozdrawiam serdecznie i miłego, pogodnego weekendu życzę :))).

 

Złocień właściwy

 Złocień właściwy (Leucanthemum vulgare) – 

gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych.
 Rodzimy obszar jego występowania obejmuje dużą część Europy oraz Azji mniejszej, 

aż po Kaukaz.
W Polsce pospolita bylina łąkowa i suchych terenów ruderalnych,

 także popularna uprawiana bylina ogrodowa.

 

 

Roślina o trwałym, krótkim kłączu, 

z którego wyrasta różyczka zimujących liści.
Łodyga wzniesiona i przeważnie pojedyncza,

 o wysokości do 1 m, dość często owłosiona.
Liście odziomkowe o łopatkowatym lub okrągławym kształcie, 

ogonkowe, o długości do 10 cm.
 Wyrastające skrętolegle liście łodygowe siedzące, obejmujące łodygę silnie wciętą nasadą.
 Blaszka podługowata, nieregularnie ząbkowana.
 Środkowe liście łodygowe mają nasady słabo zwężone i niewyraźnie uszkowate.
Wyrastające na szczycie łodyg kwiatostany typu koszyczek o średnicy do 5 cm.
 Listki okrywy w młodych koszyczkach otulają kwiatostan, 

później rozprostowują się odsłaniając wnętrze koszyczka.
 Brzeżne duże, białe kwiaty to kwiaty języczkowe, pełniące rolę powabni.

 Są to kwiaty żeńskie, pozbawione pręcików.
 Wnętrze koszyczka wypełniają ściśle upakowane, drobne, 

obupłciowe kwiaty rurkowe o żółtej barwie.
 Kwiaty te dojrzewają stopniowo, poczynając od brzegu koszyczka w kierunku środka.
Owoc:jednonasienne niełupki dziesięciożeberkowe, bez rąbka kielichowego.

Bylina o dużych pojedynczych kwiatach barwy czysto białej.
Roślina kwitnie od czerwca do sierpnia, jest owadopylna.
Po przekwitnięciu kwiatostany ścina się,

 a jesienią przycina się całe rośliny tuż przy ziemi.
 Na wiosnę odnawiają się z podziemnych kłączy.

Atrakcyjna bylina z uwagi na niewielkie wymagania uprawowe,
 nie ma specjalnych wymagań co do gleby i jest w pełni mrozoodporny.
 Najłatwiej rozmnażać go przez podział bryły korzeniowej późną jesienią

 lub wczesną wiosną.
 Można też rozmnażać z nasion lub przez sadzonki.
 Doskonała roślina na rabaty bylinowe oraz na kwiat cięty. 

 Słonecznego poniedziałku i całego nowego tygodnia życzę:)Pozdrawiam...:)