Hebe

Hebe -

  rodzaj roślin zaliczany w różnych ujęciach taksonomicznych

 do rodziny trędownikowatych,
przetacznikowatych lub babkowatych.
Należy do niego około 90 - 100 gatunków krzewów,

 pochodzących większości z Nowej Zelandii,
a także z Francuskiej Polinezji, Falklandów i Ameryki Południowej.
Występują w bardzo różnych rozmiarach –

 od kilku centymetrów do kilku metrów wysokości,
 rosną w różnorodnych ekosystemach – od morskich wybrzeży aż po górskie zbocza.
 Nazwę tych roślin zapożyczono od imienia greckiej bogini młodości – Hebe.

 

 

 W krajach o ciepłym klimacie,

 roślina może dorastać do nawet 7 m wysokości.
Gatunki o dużych liściach zwykle rosną na wybrzeżu,w nizinach.
 Na większych wysokościach rosną gatunki o mniejszych liściach,
a na obszarach alpejskich istnieją gatunki z liśćmi zredukowane do grubych łusek.
 Identyfikacja gatunków Hebe jest utrudnione,

 zwłaszcza jeżeli nie są one w fazie kwitnienia.

 

 

W zależności od gatunku i odmiany pędy Hebe

 mogą być wzniesione i sztywne lub płożące się.
 Mogą mieć zwarty lub luźny pokrój.

 Pędy są gęsto pokryte sztywnymi liśćmi zróżnicowanej grubości.
Rośliny cenione są w ogrodach w umiarkowanym klimacie,

 jako wiecznie zielone krzewy z ozdobnymi (czasami pstrych) liści.
Kwiaty w odcieniach niebieskiego, fioletowego, różowego lub białego,

 pojawiają się w ciągu lata i jesieni.
Te kwiaty zazwyczaj są czteropłatkowe, pojawiają się na końcach pędów,

 między górnymi liśćmi.
 Większość odmiany są dość odporne i mogą być stosowane jako roślina okrywowa.

 

W Polsce ze względu na klimat uprawiane są rzadko tylko niektóre gatunki.
Do ciekawych należą:

 

 Hebe widłakowata (Hebe lycopodioides) –
 gatunek ten tworzy kępki o wyprostowanych łodygach długości około 20-30 cm.

 

 Hebe ochrowata (Hebe ochracea) –
liście tego gatunku są bardzo małe i przypominają łuski.
 Roślina ta tworzy kępy przypominające mech: ma bardzo gęste,
 rozgałęzione pędy, które są delikatnie płożące.
Gatunek ten dorasta do około 30-40 cm wysokości.

 

 Hebe bukszpanowata lub bukszpanolistna (Hebe buxifolia) – niewielkie,
 ciemnozielone liście tego gatunku przypominają liście bukszpanu (stąd nazwa).

 

 Hebe tłustolistna (Hebe pinguifolia) –
to bardzo dekoracyjny gatunek o okrągłych liściach z ostrym zakończeniem,

 które pokryte są szarym, woskowym nalotem.
 Nalot ten sprawia, że liście wydają się tłuste (stąd nazwa rośliny).
Gatunek ten w naszych warunkach klimatycznych może 

dorastać do około 50 cm wysokości. 

 

 

 Hebe 'Emerald Gem' to zimozielona krzewinka, 

dorastająca do 30 cm wysokości.
 Posiada malutkie, zielone i błyszczące liście,
 oraz małe kwiatuszki pojawiające się latem, na przełomie czerwca i lipca.
 Wymaga słonecznego lub lekko zacienionego stanowiska.
 Dobrze rośnie na większości gleb ogrodowych.
 Polecany do nasadzeń w ogrodach przydomowych.
Roślina wymaga zabezpieczenia na zimę.

 

 

Hebe powinna rosnąć na stanowisku zacisznym, osłoniętym od silnych wiatrów.
 Preferuje stanowiska jasne, ale nie należy sadzić tej rośliny bezpośrednio na słońcu.
 Najlepsze będzie miejsce w półcieniu, z rozproszonym światłem.
 Gleba powinna być żyzna, przepuszczalna i mieć kwaśny odczyn.
Ziemia wokół rośliny musi być stale lekko wilgotna.
Powierzchnię wokół rośliny dobrze jest pokryć rozdrobnioną korą sosnową.
Młode rośliny należy dobrze zabezpieczyć przed mrozem,
starsze rośliny powinno się okrywać głównie przed silnymi, mroźnymi wiatrami.

Życzę dużo uśmiechu i pogodnych myśli, pozdrawiam:-):):).

Aster alpejski

Aster alpejski (Aster alpinus) – 

gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych (asteraceae).
 Występuje w stanie dzikim w górach Europy, Azji i Ameryki Północnej.
W Polsce jest rośliną rzadką, można je spotkać na terenie Tatr i Pienin.

Bylina, w górach rośnie na skalnych półkach,

 w szczelinach skał i u ich podnóża,
na żwirku wapiennym lub niskich murawach, 

na stanowiskach słonecznych lub półcienistych.
 Roślina wapieniolubna i ciepłolubna,

 w związku z tym dużo częściej występuje na południowej stronie skał. 

Astry alpejskie kwitną wiosną,

kwiaty rozwijają się w maju i czerwcu.

 Aster alpejski -

 roślina wieloletnia, półróżyczkowa, miękko owłosiona. 

Zwykle rośnie małymi kępkami.
Łodyga kwiatostanowa ulistniona,

wzniesiona lub podnosząca się, wysokości 15-30 cm.

 Dość gruba i przylegająco owłosiona.
Liście odziomkowe łopatkowe lub klinowate, krótkoogonkowe.
 Wyrastające skrętolegle liście łodygowe są lancetowate, siedzące.

 Wszystkie liście są całobrzegie i silnie owłosione.
Kwiaty języczkowe w kolorach niebiesko-fioletowym, różowym i białym,
kwiaty rurkowe stanowiące środek koszyczka zawsze żółte, 

zebrane w koszyczki umieszczone pojedynczo na szczytach łodyg.
 Koszyczki te mają zieloną okrywę z wąskich, lancetowatych listeczków.
 Zewnętrzne, języczkowe kwiaty w koszyczku to kwiaty żeńskie,

 wewnętrzne, żółte, to kwiaty męskie.
 Kwiaty żeńskie mają jeden słupek, ich języczki wycięte są w 2-3 ząbki.
 Przedprątne kwiaty zapylane przez błonkówki,
 często oblatywane są przez pszczoły, trzmiele, a także motyle.
Owoc - drobne niełupki z puchem kielichowym.

 Roślina wiatrosiewna i jest w pełni mrozoodporna.

Aster alpejski jest uprawiany jako roślina ozdobna ,

stanowi typową roślinę na skalniak, do obsadzania murków.
 Wymaga gleby przepuszczalnej i przeciętnie wilgotnej,

 najlepiej o obojętnym odczynie.
Stanowisko powinno być słoneczne. 

Rozmnaża się go najczęściej z nasion,

 które wysiewa się w kwietniu lub lipcu w inspektach,
 roślinę do gruntu wysadza się we wrześniu.
 Można też pozyskiwać sadzonki ze starszych, dobrze rozrośniętych kęp.

Serdecznie pozdrawiam, samych pięknych chwil z uśmiechem życzę:-):):).

Rozchodnik ostry

Rozchodnik ostry (Sedum acre) –

 gatunek rośliny należący do rodziny gruboszowatych (Crassulaceae).
 Występuje w stanie dzikim w północnej Afryce, zachodniej Azji,

 na Kaukazie, Syberii oraz w całej Europie.
W  Ameryce  północnej  był  kiedyś  hodowany  w  ogrodach,
a następnie  uległ  zdziczeniu.
Sedum  acre  jest w Polsce  rośliną  często  spotykaną.

  Występuje  ona na
terenie  całego  niżu  i  w  niższych  partiach  górskich  jako  roślina  pospolita,
tworząc  kępki  i  darnie  na  skałach,  kamieńcach,  suchych  stokach.
  Ponadto jest także  uprawianą rośliną ozdobną.

 

 

  Nazwa rośliny:
Człon  pierwszy  łacińskiej  nazwy  botanicznej sedum 

wyprowadza się niekiedy
 od łacińskiego sedeoere - siedzieć, uzasadniając  to  tym, że  roślina rosnąc  na  kamieniach  jakoby  na  nich  siedziała.
 Wywodzi się ją dalej od łacińskiego sedare  —  łagodzić,
 soczyste liście rośliny wywierają wpływ chłodzący i łagodzący ból przy ranach.
Rację mają raczej  ci badacze,

 co nazwę tę wyprowadzają od łacińskiego sedare,

 że względu na to, że rozchodnik ostry wywiera działanie uspokajające,
o czym wiedziano  od  dawna,  stosując  go  np.  przy  epilepsji.
Człon drugi łacińskiej nazwy acer-ostry

 wiąże się z paląco ostrym smakiem świeżej rośliny,
wywołującym nawet drapanie w gardle.

 Po wysuszeniu ostry smak częściowo zanika.
Polska nomenklatura ludowa dla tej rośliny nie jest jednolita,

 z tym, że przeważa nazwa rozchodnik.
Niekiedy u ludu występuje rozchodnik pod mianem botanicznym

 jako rozchodnik ostry,
gdzie jednak również napotkano dla tej rośliny nazwę pryszczeniec.
Miano rozchodnik jest najpospolitsze,dlatego że roślina rozchodzi się po ziemi.
 „Rozmnaża się jakoby rozchodząc się po ziemi’’.

 

 

 Rozchodnik ostry jest rośliną wieloletnią, 5-10 cm wysoką.
 Ma ona pędy bezkwiatowe oraz kwiatonośne.
 Pierwsze z nich mają gęste ulistnienie, podczas gdy u drugich -

 liści jest bardzo  mało.
 Liście rozchodnika  są wałeczkowate i  mięsiste - 

 podobnie  jak  u  innych  roślin  rodziny  gruboszowatych.
  Liście są  2 - 5  mm  długie,  dachówkowato  ułożone.
 Bylina kwitnie od maja do lipca.
Kwiaty jego są barwy żółtej, podobne do gwiazdek.

 Rozchodnik  ostry  ma  korzenie  stosunkowo  krótkie,  nitkowate, 

 nie  może zatem,
 czerpać wody z głębszych warstw ziemi.
 Posiada  on natomiast właściwości gromadzenia w sobie wody,
 którą może oszczędnie zużywać.
Dzięki temu przetrzymuje on nawet kilkutygodniowe susze.
  Ponadto  wyrwana  z  ziemi roślina  nie  tylko  nie  ginie,
  ale  nawet  rośnie  i  zieleni  się  przez  dłuższy  czas.
Wskutek  tego,  jeżeli  np.  chce  się  zapobiec  jej  dalszemu  wzrostowi,
 należy roślinę sparzyć.
 Czynią tak np. botanicy przygotowujący ją do zielnika.
 Jeżeli się  tego  zaniedba,
 roślina rośnie  w  dalszym  ciągu  między kartkami  zielnika.

 

 

 Nadaje się do ogrodów skalnych oraz do ogrodów naturalistycznych.
Rozsadzać można go przez cały rok. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby,
 wymaga natomiast stanowiska słonecznego i jest całkowicie mrozoodporny.

 

 

Roślina lecznicza :
 Surowcem zielarskim jest kwitnące ziele.
 Ze świeżego i suchego ziela przygotowywane są wodne i alkoholowe 

wyciągi o działaniu hipotensyjnym,
 przeciwmiażdżycowym, odtruwającym i moczopędnym.
Surowiec zawiera alkaloidy (sedamina, sedynina, sedrydyna), 

sporo rutyny, izoramnetyny, śluzy i kwas jabłkowy.
 W medycynie ludowej ceniony środek w leczeniu nadciśnienia, obrzęków,

 miażdżycy i spadku odporności na infekcje.
 Działanie rozchodnika jest silne i może drażnić przewód pokarmowy.
 Leczenie rozchodnikiem należy skonsultować z lekarzem.

Moc ciepłych pozdrowień przesyłam:).

Rozchodnik biały

Rozchodnik biały (Sedum album) – 

gatunek rośliny należący do rodziny gruboszowatych.
 Naturalnym obszarem jego występowania jest Europa, 

Skandynawia i zachodnia część Azji.
 W Europie występuje w stanie dzikim i zdziczałym.
 W Polsce został introdukowany przez ogrodników w drugiej połowie XIX w.
 Obecnie występuje niezbyt licznie w Sudetach i Karpatach oraz na pogórzu,
gdzie rozprzestrzenił się jako uciekinier z upraw.
Nie stanowi zagrożenia dla gatunków rodzimej flory.
Jest pospolicie uprawiany jako roślina zdobna.

 

 

Roślina wieloletnia, zimująca w gruncie

 tworząca luźne darnie wysokości 10-15 cm.
 Oprócz pędów kwiatowych w darni występują liczne pędy płonne.
Płożące pędy tworzą luźną zimozieloną darń.
Liście ciemnozielone długości 4-12 mm, okrągłe,

 mięsiste w przekroju są nagie, tępe,
 wąsko-lancetowate lub jajowate, naprzemianległe.
Kwiaty białe, lub jasnoróżowe, drobne,

 gwiazdkowe na krótkich szypułkach

 zebrane są w gęste,
rozgałęzione baldachogrona.
Kwitnie od czerwca do sierpnia. 

 

 

 Bylina jest sukulentem. Rośnie na podłożu suchym,

 nasłonecznionym o dużej przepuszczalności wody.
Mało wymagająca, rosnąca na każdej glebie i w każdym miejscu

 chętnie z zawartością wapnia.
 W stanie dzikim rozmnaża się przez kłącza oraz wysiew nasion.
Roślina żywicielska dla gąsienic motyli: niepylaka apollo i modraszka orion.

Rozchodnik biały jest uprawiany jako roślina okrywowa

 do zadarniania mniejszych powierzchni.
Nadaje się do ogrodów skalnych i naturalistycznych

 tworzy jasnozielone kępy szczelnie zakrywające podłoże.
 Rozmnaża się z sadzonek, nie ma wymagań co do gleby, 

wytrzymuje dobrze suszę i jest całkowicie mrozoodporny.

Roślina lecznicza:

 sok wyciśnięty z liści wykorzystywany był 

w medycynie ludowej przy opuchliznach,
 chorobach wrzodowych, rakowych i krwotokach. 

Okłady z pogniecionych liści stosowane były do uśmierzania bólu.
Sztuka kulinarna:

 młode, soczyste liście w kuchni ludowej stosowano jako dodatek do sałatek.

Witam i serdecznie pozdrawiam w Nowym 2016 Roku!
Wszystkiego dobrego, miłego i pogodnego weekendu życzę:-):).