Aster krzaczasty

Aster krzaczasty (Symphyotrichum dumosum) –

 gatunek byliny należący do rodziny astrowatych.
 Pochodzi z Ameryki Północnej.
 W Polsce nie występuje dziko.
Jest uprawiany w wielu krajach świata jako roślina ozdobna.

Dawniej zaliczany był do rodzaju aster jako

 Aster dumosus i stąd jego polska nazwa aster.
 Jednak według nowych ujęć taksonomicznych przeniesiony został
 do innego rodzaju i obecnie prawidłowa jego nazwa to

 Symphyotrichum dumosum.
 Nie utworzono jednak nowej nazwy polskiej i nadal 

nazywany jest astrem.

Aster dumosus - Granat (jesienne marcinki)
Późno kwitnącą, kępiasta bylina,

 o pełnych koszyczkach kwiatowych zebranych w dekoracyjne wiechy.
 Dorasta do 40-50 cm wysokości.

 Fioletowo-purpurowe kwiaty pojawiają się we wrześniu.
 Pędy kwiatostanowe wzniesione, gęsto ulistnione, na szczycie rozgałęzione.
 Liście dość wąskie, ciemnozielone.
 Bylina wytwarza podziemne rozłogi, dzięki którym łatwo się rozrasta.
 Z tego względu astry należy odmładzać, co kilka lat, wykopując i dzieląc rośliny.

 


Aster dumosus - Aqua Compact (jesienne marcinki)
Krzaczasta, trwała odmiana rozrastająca się przez krótkie, podziemne rozłogi.
 Tworzy zwarte, ciemnozielone, półkuliste kępy, wysokości 30 cm.
 Pędy sztywne, silnie rozgałęzione.
Liście wąskolancetowate, siedzące, całobrzegie.
 Wspaniale prezentuje się w okresie kwitnienia - od sierpnia do października,
 kiedy rośliny pokryte są koszyczkami kwiatowymi.
Koszyczki - średnicy 3-4 cm, złożone z jasnych,

 lawendowo-niebieskich kwiatów języczkowatych,
 otaczających żółte kwiaty rurkowate, osadzone na długich,

 ulistnionych szypułkach,
 zebrane w luźne, silnie rozgałęzione, baldachokształtne wiechy.
 Barwne kwiaty zwabiają tysiące pszczół i motyli. 

Roślina ozdobna:

dość popularna i cenna z uwagi na dużą wartość dekoracyjną.
Nadaje się na rabaty, do obsadzania skarp i murków. 

Jest łatwa w uprawie.
 Najlepiej rośnie na słonecznym stanowisku lub w półcieniu,

 na przepuszczalnej i żyznej ziemi.
 Powinna mieć stale wilgoć w glebie.
Po przekwitnięciu rośliny przycina się przy ziemi.
 Rozmnaża się przez podział jesienią lub wiosną przez zdrewniałe sadzonki.
 W miejscach zacienionych słabiej kwitnie i jest bardziej podatna na

 choroby grzybowe.
Rośliny często są porażane przez mączniaka.

 Pozdrawiam...słoneczka na dziś i nadchodzące dni życzę:)

Nieproszeni goście w ogrodzie

Ślimak winniczek (Helix pomatia) –

 gatunek lądowego ślimaka płucodysznego z rodziny ślimakowatych (Helicidae).
 Występuje w południowo-wschodniej i centralnej Europie.
 W Polsce pospolity niemal na całym niżu oraz pogórzu, w górach rzadszy,

 dochodzi tylko do regla dolnego.
 Zamieszkuje obszary o dużej wilgotności, lasy, parki, ogrody.
 Żywi się świeżymi liśćmi, stąd często uważany za szkodnika ogrodów.
 Zimuje w ściółce, ukryty pod roślinnością. Jest obojnakiem, kopuluje wiosną.
Jajeczka składa w niewielkich dołkach w ziemi.
 Młode winniczki wylęgają się po około 3-5 tygodniach.

 

   Wstężyk ogrodowy (Cepaea hortensis) –

 ślimak należący do rodziny ślimakowatych.
 Występuje w Ameryce Północnej i w Europie, w tym na obszarze całej Polski.
 Ślimak ten jest bardzo podobny do wstężyka austriackiego.
 Ma różnokolorową muszlę o błyszczącej powierzchni.
 Wstężyk ogrodowy w przeciwieństwie do wstężyka gajowego

 ma jasną (białą) wargę otaczającą otwór muszli.
 Wstężyki ogrodowe są jadalne,
ale rzadko spożywane

  ze względu na niewielkie rozmiary i różnie oceniane walory smakowe.

 Ślinik luzytański – gatunek lądowego,
 nagiego ślimaka płucodysznego z rodziny ślinikowatych (Arionidae),
o niejasnej pozycji taksonomicznej,
 opisywanego w literaturze europejskiej jako Arion lusitanicus.
Gatunek wykazuje dużą genetyczną zmienność wewnątrzgatunkową,
a jego identyfikacja w oparciu o cechy

 morfologiczne młodych osobników nie jest możliwa.
Ma duże znaczenie gospodarcze jako szkodnik upraw.

 Dorosły ślinik luzytański ma ciało o długości 7–15 cm, 

różnie zabarwione, najczęściej brązowe.
 Jest wszystkożerny – 

żywi się głównie różnymi rodzajami roślin, 

ale także rozkładającą się materią organiczną i padliną.
 Gatunek hermafrodytyczny, może złożyć do 400 jaj w jednym sezonie

 (jesienią, wszystkie naraz),
 a dojrzałość płciową osiąga w ciągu roku.
 Większość ginie po złożeniu jaj.

 Ślinik luzytański został rozwleczony z materiałem roślinnym 

czy różnymi odpadkami,
i jako gatunek inwazyjny rozprzestrzenił się na niemalże całą zachodnią Europę,
 Islandię, Skandynawię i na wschód do granic Polski oraz Słowacji,
 jest zaliczany do 100 najbardziej inwazyjnych gatunków w Europie.

Ślimak, w związku ze swoją wielkością i zagęszczonymi populacjami,

 jest istotnym szkodnikiem ogrodów i pól uprawnych.
 Przenosi także niektóre patogeny roślin.

Mucha domowa (Musca domestica) – 

pospolity owad występujący na całym świecie.
 Jest niewielka (samica jest większa od samca), 

na ciemnoszarym tułowiu widoczne są podłużne paski.
 Odwłok barwy szarożółtej jest jaśniejszy na spodniej części.
 Odnóża zakończone są pazurkami i przylgami.
Ma aparat typu liżącego, służący do zlizywania pokarmu płynnego lub stałego,

 który zostaje rozpuszczony enzymami śliny.
 Złoto-czerwono-brunatne oczy zapewniają 360° pole widzenia.
 Narządem oddechowym są tchawki. Jest typowym synantropem.
 Mucha lata stosunkowo wolno.

 Muchy są aktywne w dzień, lubią ciepłe, nasłonecznione powierzchnie.
 W budynkach w nocy lub w chłodne dni muchy zazwyczaj 

odpoczywają na podłogach, ścianach, sufitach.
 Na zewnątrz - na roślinach, na ziemi, płotach i innych tym podobnych elementach.
Owad ten stwarza olbrzymie zagrożenie epidemiologiczne.

Strojnica baldaszkówka, strojnica włoska (Graphosoma lineatum) –
gatunek owada z rzędu pluskwiaków, należący do pluskwiaków różnoskrzydłych.
 Owad o długości do 10 mm, czerwony, w podłużne, czarne pasy.
Ma charakterystyczną tarczkę 

sięgającą końca odwłoka i przykrywającą część przednich skrzydeł.
 Odżywia się sokami roślin, które wysysa za pomocą kłujki.

Owad wywodzący się z Europy Południowej, 

ale od kilkudziesięciu lat coraz częstszy w Polsce.
 Na terenie kraju jest gatunkiem pospolitym,
 spotykanym szczególnie na łąkach i w lasach, od maja do września.
 Żeruje najczęściej na kwiatach roślin z rodziny baldaszkowatych.

 Odorek jednobarwek, zieleniak jednobarwek (Palomena viridissima) –

 gatunek owada z rzędu pluskwiaków.
 Może osiągać wielkość od 12-14 milimetrów, żyje na drzewach i krzewach.
 Wydziela charakterystyczny zapach, łatwo go pomylić z odorkiem zieleniakiem.
 Owady dorosłe pojawiają się późną jesienią i zimują. 

Wysysa soki z liści malin itp.

Każdego roku w ogrodzie pojawiają się szkodniki, 

stanowią duży problem w uprawach ogrodniczych.
Niszczą warzywa, rośliny sadownicze, kwiaty a nawet zioła.

 Pozdrawiam ciepło, optymistycznych myśli  na dziś i dalsze dni...:)

Aster chiński

Aster chiński (Callistephus chinensis) – 

gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych.
Wprowadzona została nowa nazwa tego gatunku – gwiazdosz chiński,

 ale nie zyskała jak dotąd popularności.
Potoczne nazwy: 

aster zwyczajny, gwiazdosz, aster chryzantemowy, chiński, igiełkowy, karłowy.
 Roślina pochodzi z Chin i Japonii,

 w Polsce jest uprawiana jako jednoroczna roślina ozdobna.

 

Aster - roślina u nas uprawiana z rozsady lub rzadziej z siewu do gruntu.
Uprawia się z nasion, które wysiewa się w inspekcie pod koniec marca.
Po wzejściu siewki się pikuje, a na stałe miejsca wysadza na początku maja.
 W uprawie znajduje się olbrzymia liczba odmian różniących się wysokością, wielkością, formą oraz barwą kwiatów oraz porą kwitnienia.
Barwa kwiatów od białej, przez żółte, różowe, czerwone, po niebieskofioletowe.
W praktyce nie są tak często spotykane w ogrodach, 

jakby na to wskazywała oferta odmian.

 

 

 Roślina: łodyga wzniesiona, gęsto ulistniona, słabo rozgałęziająca się.
 Typowa forma w swoim naturalnym siedlisku osiąga wysokość 70-90 cm.
 Odmiany uprawne (kultywary) są zwykle niższe.
Liście: jajowate, grubo ząbkowane lub wcinane.
Kwiaty: zebrane w duże kwiatostany – koszyczki, 

przeważnie pojedynczo wyrastające na szczytach pędów.
 W uprawie występują zwykle kultywary o pełnych kwiatach w całej

 niemal gamie barw – od białej poprzez różową,
 czerwoną, niebieską do fioletowej.
 W zależności od odmiany mogą składać się z kwiatów języczkowych i rurkowych,

 lub tylko z kwiatów języczkowych.
 Kwiaty rurkowe mają żółtą barwę.
 Kwitnie długo – od połowy lipca do pierwszych przymrozków.
Owoce: podłużne, beżowego koloru niełupki.

Istnieje mnóstwo odmian.
Ze względu na budowę koszyczków dzieli się je na kilka grup:

 

 astry pojedyncze – kwiaty języczkowe występują tylko na zewnątrz koszyczka w 1-2 okółkach, zaś kwiaty rurkowe wypełniają wnętrze koszyczka

 astry rurkowe – mają silnie rozwinięte kwiaty rurkowe, kwiaty języczkowe nieduże, tworzące 1-2 okółki na obrzeżu koszyczka

astry języczkowe – wszystkie kwiaty w koszyczku są języczkowe.

 

Przez ogrodników nazywane są też astrami pełnymi i zwykle są najczęściej uprawiane.
 Wyróżnia się wśród nich kilka podgrup:  

• astry dachówkowe

•     astry piwoniowe

•     astry chryzantemowe

•     astry koronowe (o kwiatach czerwonych lub fioletowych)

•     astry igiełkowe

•     astry pomponowe

 Ze względu na wysokość odmiany dzieli się także na wysokie,

 średnio wysokie i karłowate,
 zaś ze względu na porę kwitnienia na wczesne,
 średnio wczesne i późne.

Ważną użytkową cechą astrów jest to, że nawet wyrośnięte i kwitnące egzemplarze,
 bardzo dobrze znoszą przesadzanie (z dużą bryłą korzeniową).
 Wykorzystuje się to w ogrodzie w połowie lata dla zapełnienia luk po wcześnie kończących kwitnienie roślinach.

 Roślina lubi słoneczne miejsca, żyzną i próchniczną glebę.
 Musi ona być stale wilgotna, ale nie może jednak być zbyt mokra,
 gdyż wówczas astry stają się podatne na groźną chorobę – fuzariozę.
 Z kolei na zbyt suchych glebach odmiany o kwiatach pełnych stają się nieładne –

 wnętrze koszyczka jest „puste”,
zamiast kwiatów języczkowych ma kwiaty rurkowe.
 W razie suszy niezbędne jest podlewanie.

Miłego słonecznego dnia życzę...pozdrawiam:)