Jaśminowiec wonny

Jaśminowiec wonny (Philadelphus coronarius) –
 gatunek krzewu z rodziny hortensjowatych.
Często nazywany bywa jaśminem.
 Występuje w naturze w Turcji, na Wyspach Egejskich, 
w centralnych i północnych Włoszech i Austrii,
 poza tym jest uprawiany i dziczejący w wielu krajach świata.

Jaśminowiec wonny jest wieloletnim, okazałym krzewem,
 dorastającym do 3 m.wysokości.
 Sztywnych, wyprostowanych pędach i łukowato
 przewieszających się starszych gałęziach.
Liście ciemnozielone, matowe, lekko szorstkie, jajowate,
 ostro zakończone, drobno ząbkowane.
Kwiaty kremowobiałe są z reguły pojedyncze, 
złożone z kilku dużych płatków i dobrze widocznych,
żółtych pręcików w centrum.
Krzew kwitnie na przełomie maja i czerwca, zwykle bardzo obficie o silnym, 
przyjemnym zapachu.

Aby jaśminowiec regularnie i obficie kwitł, warto systematycznie przycinać.
 Krzew zawiązuje pąki kwiatowe na pędach dwuletnich,
 dlatego nie należy przycinać wczesną wiosną,
formujące cięcie wykonujemy,
 zaraz po kwitnieniu przycinając pędy z przekwitłymi kwiatami.
 Dobrze znosi przesadzanie, odrasta dobrze po silnym cięciu.
 Co kilka lat, po kwitnieniu warto dokonać radykalnego cięcia krzewu
 w celu odmłodzenia.
Roślina ozdobna mało wymagającą w stosunku 
do gleby i bardzo wytrzymała na mrozy.
Najlepiej rośnie na glebach gliniastych, przepuszczalnych, 
wapiennych lub obojętnych.
Dobrze czuje się w półcieniu, gdyż na słońcu może więdnąć,
 a w cieniu słabiej kwitnąć.
 Roślina wytrzymała na suszę, warunki miejskie i zanieczyszczenia przemysłowe
 oraz choroby i szkodniki (z wyjątkiem mszyc, które czasem atakują liście).
Najładniej prezentuje się sadzony pojedynczo, lub w niewielkich grupach.

Słoneczne, pachnące... pozdrowienia przesyłam:-):)


 

Mak wschodni

Mak wschodni (Papaver orientale), czasami nazywany makiem tureckim –
 gatunek byliny należący do rodziny makowatych((Papaveraceae).
 Występuje w stanie dzikim w Azji Mniejszej.
 W Polsce jest uprawiany jako roślina ozdobna.
Najczęściej uprawiane odmiany są mieszańcami 

maku wschodniego z makiem przykwiatkowym.

 Mak wschodni 'Brilliant' (Papaver orientale 'Brilliant') -
 Bylina typu korzeniowego, korzeń gruby palowy 
(utrudniający przesadzanie).
Nie rozrasta się na boki, lecz co roku daje coraz więcej pędów kwiatowych
 wyrastających z jednego miejsca.
Nadziemna część  rośliny to gęsta kępa wzniesionych i ulistnionych pędów
 oraz liści odziomkowych.
Liście długości 20-25 cm, pierzastosieczne, o odcinkach lancetowatych lub podługowatych, szeroko ząbkowane.
 Cała roślina jest szczeciniasto lub odstająco owłosiona.
Kwiaty szkarłatne, pojedyncze 4-6 płatkowe o średnicy dochodzącej do 15 cm,
 z dużymi czarnymi plamkami u podstawy płatków.
  Kwitnie pod koniec maja i w pierwszej połowie czerwca.
Z racji  wczesnego kończenia wegetacji 
  po przekwitnieniu pędy ścina się,
 część nadziemna zanika na jakiś czas, potem wyrasta.
 Owoc - makówka prawie kulista i gładka.
 Osiąga wysokość do około 80 cm,
 roślina tej odmiany wykazuje mniejszą tendencję do pokładania się.

Rozmnaża się go wiosną i jesienią z sadzonek korzeniowych.
 Wymaga stanowiska słonecznego i raczej suchego.
 Roślina tolerancyjna nie ma specjalnych wymagań co do gleby.
 Można powiedzieć, że w naszym kraju zimuje bez problemu.


 

Przesyłam... ciepłe pozdrowienia-:)


 

Piwonia

Piwonia (Paeonia) –
 jedyny rodzaj należący do rodziny piwoniowatych (Paeoniaceae).
 Należą do niego ponad 30 gatunków.
Pochodzą głównie z obszarów Europy i Azji o umiarkowanym klimacie,
jedynie 2 gatunki pochodzą z zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej.
 Gatunkiem typowym jest Piwonia lekarska (Paeonia officinalis).
 Pochodzi z zachodnioeuropejskiej części rejonu śródziemnomorskiego.
 Od stuleci uprawiana w Europie jako roślina lecznicza (cała roślina jest trująca),
następnie formy pełnokwiatowe sadzono w ogrodach jako byliny ozdobne.

Rodzaj piwonia nie ma przedstawicieli we florze Polski.

 Liczne gatunki i odmiany są uprawiane jako rośliny ozdobne.
Byliny o zgrubiałych korzeniach. 

Większość uprawianych u nas piwonii bylinowych jest w pełni zimoodporna.
 Są bardzo długowieczne i nie znoszą częstego przesadzania.
 Rozwijają się powoli i osiągają pełnię kwitnienia dopiero w kilka lat od posadzenia.
 Kwitną od maja do początku lipca.

 Piwonie to pięknie kwitnące byliny ogrodowe,

 swoją popularność zawdzięczają dużym pachnącym kwiatom,
które posiadają barwę białą, różową, purpurową, rzadziej żółte.

 Mieszańce mają też kwiaty dwubarwne i pełne.
Wiele gatunków z rodzaju piwonia to rośliny ozdobne.

 Uprawiane są w krajach, w których występują mroźne zimy,
 jedynie bowiem po przejściu takiego okresu spoczynku

 zawiązują obficie pąki kwiatowe.
 Najlepiej rosną na stanowisku słonecznym i na żyznej glebie.

 Wymagają częstego nawożenia.
 Wskazane jest ściółkowanie, które zapewnia większą wilgoć w glebie.
 Rozmnaża się je głównie przez podział późną jesienią,

 a piwonie drzewiaste przez odrosty.

Okazałe rośliny będą rosły na dość szerokim zakresie typów gleb.
 Gleba żyzna, głęboko uprawiona, w okresie wegetacji stale wilgotna,

 nie podmokła, w razie długiej suszy wymaga podlewania;
 odczyn lekko kwaśny do obojętnego, nie zasadowa.
Warunkiem pomyślnego wzrostu i rozwoju byliny jest kluczowa głębokość sadzenia.
Warstwa ziemi głównymi pąkami w karpie nie może być większa jak 5 cm,

 a na glebach ciężkich jak 3-4 cm.
 Korzenie sadzonki należy dokładnie rozłożyć w dołku i przy zasypywaniu

 dokładnie otoczyć ziemią, ale nie dociskać aby nie uszkodzić korzeni.
Roślina w pełni mrozoodporna i bardzo długowieczna;

 w jednym miejscu może dobrze rosnąć i kwitnąć znacznie ponad 10 lat.

 Stare karpy wymagają podziału i rozsadzenia.
Najprościej piwonie rozmnaża się wegetatywnie przez podział starych karp;
współczynnik rozmnożenia jest niewielki,

 udaje się uzyskać do kilku nowych egzemplarzy.
 Optymalny termin podziału karp to druga połowa sierpnia i pierwsza września.
Jeśli trzeba wykonywać podział wiosną to należy to robić jak najwcześniej,

 zaraz po rozmarznięciu ziemi;
 nie jest to jednak optymalny termin bo często wydłuża o rok

 doprowadzenie roślin do pełnego kwitnienia.
 W pierwszych 2 latach po posadzeniu może nie kwitnąć lub słabo.
 Pełnię kwitnienia uzyskuje się po kilku latach od posadzenia.

 Piwonia chińska (Paeonia lactiflora) – 

roślina należąca do rodziny piwoniowatych,
 pochodząca z terenu wschodniej Azji (Syberia, Chiny i Japonia),
występuje na naturalnych stanowiskach w Europie,

 Azji, w płn.- zach. Ameryce oraz Peru.
 Jest popularnym kwiatem wśród Japończyków.

 Najpopularniejsza uprawiana piwonia z grupy bylinowych, 

o mięsistych, zgrubiałych korzeniach.
 Łodyga czerwona o wysokości 70 do 100 cm.
Pędy sztywne, wzniesione u nasady lekko zdrewniałe.
Liście: złożone, ciemnozielone, lekko skórzaste na silnych ogonkach,podwójnie trójdzielne o odcinkach eliptycznych i lancetowatych.

 Listki osadzone są na krótkich ogonkach, o brzegach
słabo ząbkowanych, czerwono żyłkowane.
Kwiaty: obupłciowe, duże (do 14 cm) pachnące, białe, różowe, czerwone.

 Kwitnie w maju i czerwcu.
 Znanych jest mnóstwo odmian o kwiatach pojedynczych, pełnych i półpełnych.
Owoce, nasiona: kilkunasienny wielomieszek, nasiona duże, ciemne, w osnówce. 

  Piwonie  chińskie wymagają miejsc otwartych, 

osłoniętych od wiatru, dobrze oświetlonych.
 Gleb żyznych, średnio zwięzłych, próchnicznych, gliniastych,

 utrzymujących wodę nawet w okresie letniej suszy,
 choć głębsze warstwy powinny być przepuszczalne,

 bo nadmiar stojącej wody powoduje gnicie jej mięsistych korzeni.
 Najodpowiedniejsze są gleby o odczynie kwaśnym o pH 5-6.
 Uprawiane są jako rośliny ozdobne dla wielkich i pachnących kwiatów, choć oprócz  kwiatów ma również dekoracyjne liście,

 które jesienią często się przebarwiają.
Są to rośliny długowieczne (do 15 lat), rosną powoli, 

dopiero kilka lat po posadzeniu w pełni się rozwijają i obficie kwitną.
Okazałe rośliny najlepiej sprawdzają się jako solitery lub w niewielkich grupach,

 na rabatach lub w wyciętych polach trawnika.
 Można używać na kwiat cięty.

Nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. 

W okresie wegetacji należy glebę wokół krzewu spulchniać i usuwać chwasty.
 Przekwitłe kwiaty warto usuwać, ścinając bezpośrednio pod kwiatem.

 Po zamarciu pędów jesienią, ścina się je i niszczy.
 Nie potrzebują okrycia na zimę.

 W żyznej glebie, w pierwszych latach nie potrzebuje nawożenia.
 Później przy nawożeniu trzeba unikać nadmiaru azotu,

 sprzyja on wzrostowi liści ale osłabia kwitnienie;
 z tego względu bezpieczniejsze jest nawożenie późną jesienią. 

 Pozdrawiam...Miłego dnia życzę:-)))

Truskawka (Fragaria)

Truskawka (Fragaria) –

 roślina mieszaniec dwóch gatunków poziomki z rodziny różowatych (Rosaceae).
Mieszaniec ten został uzyskany w Europie przez skrzyżowanie

 pochodzącej ze wschodniej Ameryki Północnej poziomki wirginijskiej z chilijską.
 Roślina uprawiana we wszystkich krajach klimatu umiarkowanego oraz

 w chłodniejszych rejonach podzwrotnikowych ze względu na smaczne owoce.

Truskawka to bylina o wysokości do 45 cm.
Krótka łodyga o małym przyroście na długość, ale mająca przyrost na grubość,
 tworząca rozłogi zwane "wąsami", za pomocą których

 rozprzestrzenia się i rozmnaża wegetatywnie.
Liście: trójlistkowe, na górnej stronie nagie i lśniące.
Kwiaty:obupłciowe, złożone z 5 białych płatków korony lub ich krotności oraz
 różnej liczby działek kielicha ułożonych w dwóch okółkach i kieliszka.
 Zewnętrzny okółek ma mniejsze działki, wewnętrzne są dłuższe i szersze.
Po przekwitnieniu przylegają do owocu. 

 Na wypukłym dnie kwiatowym znajduje się ok. 20 słupków i 20-30 pręcików.
 W czasie kwitnienia kwiatostan łukowato przygięty do ziemi.
Owoce:Po zapyleniu kwiatu rozrasta się dno kwiatowe,

 tworząc jadalny owoc zbiorowy będący jagodą pozorną.
 Na jej powierzchni zawiązują się liczne orzeszki, będące właściwymi owocami.
 Kolor orzeszków w zależności od odmiany,

 od kremowego poprzez czerwonawy do purpurowego.
 Niektóre kultywary mogą owocować kilka razy w roku.

Truskawki rozmnażamy poprzez odcięcie od dorosłej byliny rozłogi.
 Rozłogę sadzimy nie za głęboko na nowym stanowisku.
Byliny możemy posadzić do gruntu wiosną lub pod koniec lata w sierpniu.
Truskawka może być uprawiana w każdym rejonie naszego kraju.
 Preferuje stanowiska słoneczne, osłonięte od wiatru.

 Najlepiej rośnie na glebach lżejszych, napowietrzonych.
 Wrażliwa jest na suszę, należy utrzymywać dostateczną wilgotność gleby.
Jednym z podstawowych zaleceń dotyczących

 pielęgnacji truskawek jest ściółkowanie,
chronimy je przed bezpośrednim kontaktem z ziemią,
co poza ubrudzeniem może być przyczyną chorób grzybowych.
 Choroby grzybowe łatwo atakują owoce, szczególnie wtedy,

 gdy długo padają deszcze i jest zimno.

 Wśród odmian uprawnych wyróżnia się m.in.:
Odmiana bardzo wczesna: 'Honeoye'.
Odmiana średniowczesna: Senga Sengana'.

 Truskawka 'Honeoye' -

jest to odmiana truskawek pochodzenia amerykańskiego,
 powstała w wyniku krzyżówki dwóch innych odmian truskawek:

 Vibrant’ x ‚Holiday’.

 Należy do grupy bardzo wczesnych odmian truskawek deserowych,
 której okres dojrzewania owoców przypada nawet

 do 10 dni przed owocami Senga Sengany.

Charakteryzuje się wysoką plennością dużych i średnich owoców

 o jednolitym najpierw czerwonym,
później ciemnoczerwonym wybarwieniu, z połyskiem.
rośliny dobrze znoszą polskie warunki atmosferyczne, 

są wytrzymałe na przymrozki oraz stosunkowo odporne na choroby liści.
 Niestety wrażliwe na choroby systemu korzeniowego (wertycyliozę).
Owoce truskawki 'Honeoye' są mało podatne na szarą pleśń

 i skórzastą zgniliznę (Phytophthora cactorum).

Truskawka 'Senga Sengana' -

 odmiana pochodzenia niemieckiego (Markee x Sieger )

 o średnio późnej porze owocowania.

  Pierwsze owoce duże, później mniejsze.
 Owoce o barwie skórki intensywnie czerwonej do ciemnoczerwonej

 wyrównanej na całej powierzchni.
 Miąższ intensywnie czerwony, równomiernie wybarwiony,

 bardzo aromatyczny i smaczny.

 Doskonała do konsumpcji w stanie świeżym , na mrożonki i przetwory.

 Rośliny podatne na białą plamistość liści, porażane przez

 roztocza truskawkowego (przy dużym zagęszczeniu roślin ).

Bardzo odporne na choroby systemu korzeniowego (Verticillium)

 i nicienie glebowe, wytrzymałe na mrozy i suszę. 

Truskawki są bogatym źródłem witamin A, C, B1, B2, E, K, PP,
 soli wapnia, fosforu, żelaza, selenu, kwasu foliowego i pantotenowego.
 Zawierają znacznie większą ilość witaminy C niż cytryna.
 Dzięki zawartości witamin i składników mineralnych wzmacniają organizm,

 poprawiają pracę układu pokarmowego,
 poprawiają stan cery i włosów, odkwaszają organizm i nawadniają. 

Serdecznie Pozdrawiam Miłych Gości:-):):).

Lilak pospolity

Lilak pospolity (Syringa vulgaris) –
 gatunek rośliny z rodziny oliwkowatych.
Pochodzi z rejonów Półwyspu Bałkańskiego.
Jest powszechnie uprawiany i czasami dziczejący w całej 
południowej i środkowo-wschodniej Europie.
Występuje zazwyczaj w zaroślach śródpolnych,
 na kamienistych zboczach oraz w niektórych lasach liściastych.
Gatunek mało wymagający, preferuje luźne i świeże, niezbyt wilgotne gleby
 oraz nasłonecznione stanowiska,
 jest mrozoodporny, dobrze znosi przycinanie.
 Jeden z dłużej żyjących krzewów ozdobnych, dożywa 50-100 a nawet(200) lat.
 Rośnie (bardzo) wolno, po 20 latach osiąga zaledwie około 6m wysokości.

Krzew wysoki, przeważnie wielopniowe drzewko.
 Korona u góry miotlasto rozszerzona, gęsta.
 System korzeniowy rozległy i dość płytki, gęsty, tworzy liczne odrośla.
Kora jasnoszara do brunatnoszarej, w młodości gładka z wyjątkiem drobnych, chropowatych przetchlinek,
 z wiekiem staje się płytko spękana na drobne, częściowo odpadające poletka.
 Młode pędy cienkie i obłe, oliwkowozielone, gładkie,
 początkowo gruczołkowato owłosione.
Pąki szpiczasto-jajowate, z oliwkowozielonymi, brunatno obrzeżonymi łuskami,
 boczne nieco mniejsze niż wierzchołkowe, lekko odstające od pędu.
 Liście blaszkowate, pojedyncze.
 Blaszka o symetrycznym, wąsko-sercowatym kształcie,
 nieco dłuższa niż szersza, z wyciągniętym wierzchołkiem,
idealnie całobrzega, matowo ciemnozielona, naga.
 Liście rozwijają się w drugiej połowie kwietnia, wraz z zawiązkami kwiatów.
 Jesienią nie przebarwiają się (płowieją tylko, a następnie usychając brązowieją).
Kwiaty obupłciowe, owadopylne, zebrane na końcach pędów w gęste,
 stożkowate, czasem lekko wygięte wiechy.
Kwiatostany występują najczęściej parami, 
są one bardzo efektowne i stanowią główny atut dekoracyjny rośliny.
 Pojedyncze kwiaty rurkowate,w różnych odcieniach koloru lila (stąd nazwa), fioletowego, niebieskiego,
 różowego lub purpurowego (odm. ozdobne mogą mieć inne kolory, np. biały),
 mocno i przyjemnie pachnące. 
Kwiaty zakwitają pod koniec kwietnia i kwitną przez mniej więcej miesiąc (najintensywniej około połowy maja).
 Przekwitłe kwiatostany najlepiej od razu usuwać -
 powoduje to zagęszczenie kwiatów w następnym roku.

Lilak pospolity (Syringa vulgaris) -  'Prof. Hoser'

Krzew duży, rozłożysty, gęsto ugałęziony  lub małe drzewko.

 Rośnie bardzo silnie. Dorasta do ponad 4 m wys.

 Liście sercowate, błyszczące, zielone.

  Kwiaty średniej wielkości, podwójne,

 o słabo poskręcanych płatkach, lilaniebieskie, przekwitające bladoniebieskie.

 Kwiatostany duże, szerokie, gęste, dł. ok. 30 cm.
 Kwitnie obficie, V. Najlepiej rośnie w słońcu, na żyznych, próchnicznych glebach.
 Nie lubi gleb ciężkich i zalewanych. Dobrze znosi suszę i miejskie środowisko.

 Odmiana idealnie nadaje się do małych ogrodów.

Lilak pospolity (Syringa vulgaris) -  'Mme Florent Stepman'

Duży, rozłożysty, gęsto ugałęziony krzew lub małe drzewko.
 Dorasta do ponad 4 m wys.
Liście sercowate, błyszczące, zielone. Pączki kwiatowe kremowożółte.
 Kwiaty rozwinięte białe, pojedyncze, pachnące. 
Kwiatostany duże, szerokie, gęste, dł. ok. 30 cm.
 Kwitnie obficie w maju.
 Najlepiej rośnie w słońcu, na żyznych, próchnicznych glebach.
  Dobrze znosi suszę i miejskie środowisko.

Lilak pospolity jest krzewem łatwym w uprawie.
 Najlepiej rośnie na glebach żyznych, wilgotnych i przepuszczalnych
 o odczynie od obojętnego do lekko zasadowego,
 ale równie dobrze rośnie na glebach mniej urodzajnych.
 Wykazuje tolerancję na okresowy niedobór wody,
 natomiast nie lubi gleb ciężkich i zalewanych.
 Ciepła, słoneczna pogoda w okresie lata sprzyja
 zawiązywaniu pąków kwiatowych na przyszły rok,
 dlatego krzewy należy sadzić w miejscach słonecznych. 

Serdeczne pozdrowienia przesyłam...:-):).