Pelargonia

Pelargonia (Pelargonium ) –

 rodzaj bylin lub półkrzewów z rodziny bodziszkowatych.
Rodzaj z rodziny bodziszkowatych z rzędu bodziszkowców,

 należących do kladu różowych w obrębie okrytonasiennych.
 W rodzinie klasyfikowany do podrodziny Geranioideae Arnott.
 Liczy około 200 gatunków roślin pochodzących głównie z Afryki Południowej.
Do Europy po raz pierwszy przywieziono je z Afryki na początku XIX wieku.
Wiele gatunków jest uprawianych jako rośliny ozdobne,
 w Polsce głównie jako rośliny doniczkowe w mieszkaniach i na balkonach.

Rodzaj bylin, półkrzewy, krzewinki lub krzewy. 

Istnieje również niewielka grupa pelargonii sukulentowych.
 Ulistnienie naprzemianległe.
 Liście dłoniasto klapowane lub dłoniastodzielne.

 Kwiaty z pięcioma płatkami korony w baldachowych pęczkach.
Niektóre posiadają kwiaty pełne.
 Większość gatunków wytwarza olejki eteryczne nadające roślinom zapach.

Ogrodnicy wyhodowali dużą ilość odmian, 

a wszystkie obecne formy są ich mieszańcami,

 osiągniętymi w toku wielu lat hodowli.
  Dzielą je na 4 główne grupy:

Pelargonia pachnąca (Pelargonium graveolens) -

nazwy zwyczajowe: anginka, anginowiec. Uważana jest za roślinę leczniczą.
Jej liście dodawane do herbaty nadają jej aromatyczny, oryginalny smak.
  W Polsce uprawiana jako doniczkowa roślina pokojowa,

 ale w okresie letnim uprawiana jest również w doniczkach na balkonach,

 werandach i w ogródku.
 Uprawiana jest głównie ze względu na zapach,

 ale jej walorami ozdobnymi są także ładne liście i pokrój.
 Kwiaty mają mniejsze znaczenie ozdobne.

 Dość łatwo rozmnaża się przez sadzonki

 pozyskiwane z młodych pędów przez cały rok (z wyjątkiem zimy).
 

  Pelargonie wielkokwiatowe –

 grupa odmian pelargonii pochodzących od Pelargonium grandiflorum - hybrydy.
Większość pelargonii znane są, często pod nazwą geranie, jako rośliny balkonowe;
pelargonię wielokwiatową z jej dużymi kwiatami

 zaliczyć należy do roślin pokojowych.
Charakteryzują się dużymi kwiatami w najrozmaitszych kolorach.
Roślina ma często tylko jeden pęd ale rozrasta się do kształtu krzewu.
W Anglii, Niemczech i Francji pelargonie wielokwiatowe, 

ze względu na swoje piękno,

były spośród innych grup pelargonii najbardziej rozpowszechnione.
Nic więc dziwnego, że postawiono na hodowlę i uszlachetnieni tych mieszańców, otrzymując szereg bardzo dekoracyjnych roślin.
Niektóre z nich są wysokie, inne niskie, 

prawie wszystkie ładnie rozrastają się na szerokość.
Uszlachetnione pelargonie powinny stać w pomieszczeniu-na słonecznych oknach, 

gdzie jak najdłużej mogą mieć zapewnione słońce.
Jeśli lato jest bardzo ciepłe,

 mogą być wyniesione na zewnątrz na balkon lub do ogrodu.
Ale zawsze należy je chronić przed ostrym południowym słońcem.
Przy dobrej pielęgnacji kwitną od maja do późnej jesieni.

Pelargonia pasiasta (Pelargonium × hortorum) –

 mieszaniec dwóch gatunków pelargonii:
 P. zonale i P. inquinans.
 Obydwa te gatunki pochodzą z południowej części Afryki Południowej,
 ich mieszaniec jest powszechnie uprawiany jako roślina ozdobna.

Pędy są grube i mięsiste, silnie rozgałęzione.
 Liście są okrągłe lub nerkowate, miękko owłosione, brzegiem karbowane.
Pelargonia ogrodowa ma duże, atrakcyjne kwiaty zebrane w baldachy.
 Jest łatwa w uprawie. Potrzebuje silnego światła,

 może to być bezpośrednie oświetlenie słoneczne.
 Lubi suchą atmosferę i dużo przestrzeni, 

nie należy jej zraszać, gdyż powoduje to jej gnicie.
Jako podłoże najlepsza jest ziemia torfowa lub gliniasta.
 Uprawiana w mieszkaniu latem dobrze toleruje temperaturę pokojową,
 zimą lepiej jest wynieść ją do zimniejszego pomieszczenia

 o temperaturze nie przekraczającej 16 °C.
 Walorami tej rośliny są ładne i długo kwitnące kwiaty oraz ozdobne liście.
 Ostatnio w kompozycji z innymi gatunkami roślin

 bywa uprawiana również jako roślina rabatowa.
Cała roślina z wyjątkiem kwiatów wydziela charakterystyczny zapach.

 Kwitnie bardzo długo (przez całe lato) i obficie,
jednak większość uprawianych odmian nie wytwarza nasion.
Rozmnażanie:  Przede wszystkim przez sadzonki pędowe

 pobierane od połowy lipca do połowy sierpnia.

Pelargonie bluszczolistne –

 grupa odmian pelargonii pochodzących od Pelargonium peltatum i będących
 jej kultywarami i mieszańcami tego gatunku z innymi

 nieokreślonymi gatunkami pelargonii.
 Pelargonium peltatum pochodzi z południowej części Afryki Południowej,
 pochodzące od niej pelargonie bluszczolistne są w Polsce

 powszechnie uprawiane jako rośliny ozdobne.

Pelargonie bluszczolistne posiadają charakterystyczne pędy o zwisającym

 lub płożącym się pokroju.
Łodyga zwisająca i płożąca się, rozgałęziona, łatwo łamliwa, naga.

 Osiąga długość do 1–1,5 m.
Ulistnienie naprzemianległe. Liście pojedyncze, błyszczące, mięsiste, długoogonkowe, pofałdowane, o kształcie przypominającym liście bluszczu.
 U niektórych odmian mają białe lub żółte nerwy

 lub białe obrzeżenia blaszki liściowej.
Kwiaty zebrane w 5-10 kwiatowe baldachy

 wyrastające na długich szypułkach z katów liści.
 Są w różnych kolorach; od białego poprzez łososiowy,

 różowy i czerwony do fioletowego.
Mogą być u różnych odmian pojedyncze lub pełne,

 istnieją też odmiany o dwubarwnych kwiatach.

Kwitnie obficie i bardzo długo (przez całe lato aż do jesiennych przymrozków), 

jednak większość uprawianych odmian nie wytwarza nasion.
 Jest rośliną termoindukcyjną, tzn, że warunkiem obitego kwitnienia

 jest przejście w zimie okresu spoczynku w niskiej temperaturze.
 W ciągu roku przyrasta około 50 cm. Jest rośliną długowieczną,

 jednak starsze okazy stają się nieładne,

 gdyż ogałacają się dołem z liści i kwitną słabiej.
 Zasadniczo uprawia się ją przez jeden rok,

 jeśli istnieją warunki do jej przezimowania,

 to można ją uprawiać przez 2–3 lata.
 W tym celu przed zimą należy ją krótko nad ziemią przyciąć i przechowywać przez

 zimę w oświetlonym pomieszczeniu o temperaturze 5–10 °C.

Pozdrawiam wszystkich bardzo ciepło... kolorami czerwieni  lata:))